30.12.08

Paula Carballeira. A era de Lázaro

1. Ábrese a novela cunha cita do Evanxeo de san Xoán que nos conta a resurrección de Lázaro. O ritual descrito no texto evanxélico vai servir de modelo para o arrinque do relato: Noelia Samesuga, utilizando textos do Libro dos Mortos tentará devolver ó mundo dos vivos ó seu Lois, que morrera nun accidente doméstico absurdo do que ela se sentía culpable.
Cando Lázaro é resucitado, Xesús pídelles ós presentes que o liberen da mortalla e que o deixen ir. Os que fomos criados na fe católica non nos preguntamos máis que foi de Lázaro. O interese do milagre non estaba en coñecer a vida do afortunado. Mais nesta novela, Paula Carballeira expón os posibles problemas que se orixinarían se os falecidos fosen devoltos a este mundo cunha especie de sucedáneo de vida.
Non tarda moito o lector en decatarse de que a autora non parece moi convencida das bondades de sacar os mortos da cova e mandalos a camiñar polo mundo. Neste sentido engancha cunha vella liña de pensamento que considera como castigo unha eterna vida terreal. Lembremos algunha prosa de Castelao que nos ensina que o peor castigo que lle podemos pedir a un inimigo é que viva ata sobrevivirse. Así Paula Carballeira, nunha escena chea de plasticidade e humor, faille dicir a un dos personaxes:

"Estou seguro de que se acontecese hoxe o episodio de Lázaro, alguén lle taparía a boca a Xesús para que non pronunciase as palabras que levarían ao outro a erguerse e a camiñar" (p. 22).

2. Cóntanos, pois, a historia de Lois des que morrera dun accidente: pisa unhas espinacas, esvara, cae polas escaleiras e esnócase. No mesmo día do enterro, Noelia sácao da cova valéndose dun escoxuro collido do Libro dos Mortos (literatura islandesa).
Para desgusto da rapaza, os ollos de Lois están sen vida. Por onde pasa o morto ambulante vai deixando un arrecendo a terra fresca e un ambiente xélido. O seu carácter tornouse retorcido. Anda como a procura de formar unha familia de mortos viventes e a súa presenza provoca acusadas alteracións na memoria e comportamento dos vivos e desarranxos nos obxectos.

3. O relato desenvólvese de forma polifónica: contribucións das voces dos protagonistas, informes, anacos de libros, conversas, cibercorreos, cartas, novas do xornal...
Papel salientable no desenvolvemento da trama téñeno a Empresa e mais o seu representante (Alexandre Doval). O lector quedará sen saber se a Empresa e os seus representantes son invento dunha mente atolada. Con todo, os "traballos" da Empresa consisten en procurar que os mortos sigan sendo mortos.
Os dous últimos capítulos resultan inquietantes para o lector, que queda sen ter moi claro en que mundo se moven os personaxes cos que acaba de tropezar.


4. Falan da obra:
  • NetClub publica unha entrevista con Paula Carballeira, na que fala do conto, do público infantil e anuncia a publicación desta novela.
  • Isabel Soto fai unha recensión da obra no portal do Consello da Cultura Galega.
  • No blog Fomento lector, a autora responde ás preguntas que lle fan rapaces de segundo e terceiro.
  • En Galicia Dixital vén o currículum e mais a bibliografía de Paula Carballeira Cabana.
  • En Vieiros atopamos coa noticia da concesión de premio Manuel María de teatro. Tamén no Xornal de Galicia.
  • Na páxina de Baía Edicións hai unha pequena ficha dos traballos en teatro, televisión e radio de Paula Carballeira.
  • A entrada que a autora ten na wikipedia precisa unha boa ampliación (decembro 2008).
  • A Nosa Terra recolle a nova dunha entrevista publicada polo un xornal ecuatoriano El Comercio na que Paula Carballeira fala do conto ecuatoriano en comparanza co conto galego.


Paula Carballeira, A era de Lázaro, Vigo, Galaxia, 2004.
Imaxes: Editorial Galaxia.

29.12.08

Ollos de auga. Léxico-1

Para o club de lectores de Ollos de auga, de Domingo Villar.
Quen queira lidar con algunhas das palabras que aparecen nesta novela pode meterlle o dente a este
Aburiño.
Nota sen gastos: o xerador de tests non nos deixa pór o til onde nos pete. E onde non nos peta, tampouco.

Imaxe de Primsworld.

Ollos de auga, de Domingo Villar.

A novela de Domingo Villar cóntanos a investigación dun crime levada a cabo polo inspector Leo Caldas, moi coñecido polo seu programa radiofónico dedicado a recoller as queixas da cidadanía. As pistas que lle van deixando case que o levan a cargarlle o morto a un inocente. Mais o instinto profesional do inspector e a fortuna coroan o éxito policial. Leo Caldas dá co verdadeiro asasino do saxofonista.
O lector desprázase co inspector pola cidade de Vigo e polos seus arredores; visita locais de ambiente e achégase ó mundo da alta sociedade.

  • Para saber máis sobre a novela:
  • Na páxina da Editorial Galaxia atópase unha ficha da obra e recolle unha recensión de Uxía Casal. No Boletín de novidades dáse unha pequena achega á obra e ó autor.
  • No blog Estudio en escarlata temos visión xeral da novela con recolleita de opinións de lectores.
  • O diario gratuíto 20 minutos publica unha entrevista con Domingo Villar na que se fala da novela e, especialmente, do espazo literario. Este aspecto tamén se comenta criticamente en Vigoblog. Máis entrevistas atopámolas en Gansterera, Vieiros, A Nosa Terra, Atlántico diario ,
  • Os xornais Galicia Hoxe e ABC recollen a nova da concesión do Premio Frei Martín Sarmiento e doutros galardóns xa recollidos por D. Villar.
  • Para unha degustación de Ollos de auga podemos visitar Capítulo 0.
  • O blog Liches este? achégase á novela e tamén recolle opinións de lectores.
  • O Times publica unha pequena recensión. Da versión inglesa da novela tamén atopamos referencias no Galicia Hoxe e en Lingua de amor .
  • Sobre o protagonista e o seu axudante atopamos unha boa descrición nesta páxina que nos leva a Biblioparalaia.
  • Unha achega xeral ós detectives do país vémola na Voz de Galicia. O mesmo medio boa un ollo ó humorismo terapéutico. En El País temos un artigo sobre o investigador en "Detectives de papel", artigo de Daniel Salgado.
  • Para o coñecemento da novela policial, en xeral, podemos ver Romance policial e "A tipologia do romance policial" (de Clelia Simeão Pires).

Domingo Villar, Ollos de auga, Vigo, Galaxia, 2006. (Quinta edición 2008).

Imaxes: Editorial Galaxia (foto autor) e Williams College Museum ("Morning in a City, 1944, de E. Hopper).

28.12.08

Domingo Villar. Ollos de auga. Cuestionario.

Para o club de LECTURA: Domingo Villar, Ollos de auga.

CUESTIONARIO

  1. ¿Cal é o papel da música na novela? (Cfr. pp. 9, 11, 43, 104, 106, 111, 241.)
  2. O personaxe Leo Caldas compaxina actividades. ¿Cales son? ¿É o típico neste tipo de personaxe de novela policial?
  3. O tópico e o orixinal no personaxe do axudante Estévez.
  4. A novela (policial) e o percorrido turístico.
  5. Actitudes ante a presenza da morte. (Cfr. especialmente pp. 31-2.)
  6. Comenta no contexto (p. 35) esta referencia a Albert Camus: "O ser humano nace, morre e non é feliz".
  7. O carácter dos galegos segundo o axente Estévez.
  8. As viúvas brancas (p. 96).
  9. O pai de Leo Caldas reflexiona sobre o vello tópico da vida no campo / cidade. ¿Cales son as súas conclusións? ¿Hai na novela outros personaxes que pensen parecido? (Cfr. pp. 155-162.)
  10. Comenta as caractrerísticas da novela policial presentes nesta obra. A saber: a) O heroe; b) A intriga principal. ¿Atopas intrigas secundarias?; c) Os cadáveres; d) O asasino; e) As pistas; f) A solución do misterio.
  11. Seguramente coñeces personaxes de novela policial de sona universal. ¿A quen se che parece Leo Caldas?
  12. ¿Cualificarías esta novela como literatura de masas?
  13. Carraxe e vinganza son trazos da literatura policial. ¿Atópanse nesta novela? (Cfr. p. 203; contrástese coa resolución do caso.)
  14. Comenta a actitude do protagonista co seu traballo.
  15. Analiza o papel das mulleres en Ollos de auga.
  16. Comenta o xogo transgresión /respecto das regras que se observa nesta novela. (Podes comparalo con outras obras que coñezas.)
  17. No cuarto de Reigosa colgaba unha lámina de Edward Hopper (p. 35), pintor americano centrado no tema da soidade. ¿Podes ver este aspecto na novela?
Imaxes: Editorial Galaxia (capa da novela) e AllPosters.es ("Cuarto de hotel", Edward Hopper).

27.12.08

A censura e o libro galego


Para estudantes de 3º de ESO en diante propomos esta actividade voluntaria. Para máis detalles, premede na imaxe ou nesta ligazón.
Aburiño e boas festas.

24.12.08

Bo Nadal

Bo Nadal e venturosos anos vindeiros, amada lingua. Que o Apalpador e a Befana sexan xenerosos contigo e con cantos te falen con agarimo.


(Foto de Galería Fondebre.)

22.12.08

Noticias de literatura (51)

Manuel Janeiro presenta A fada das lapas. Na presentación da obra, Ramón Nicolas di que o libro "propón unha parábola sobre o amor e as súas
escravitudes, a proxección nos fillos, as relacións de parella: unha
parábola do noso tempo, moi pegada á contemporaneidade, mais construída
a partir da recreación dos mitos clásicos, facendo unha nova e moi
suxerente lectura dos mesmos" (Xornal de Galicia, 14.12.2008).

Ás voltas coa casa de Castelao: Abuín de Tembra opina que xa vai sendo hora de que fose declarada ben de interese cultural.
Lorca, ese gran poeta que non tivo noxo a manifestarse en galego, difúndese na rede. A noticia (que lemos en La Voz e mais no Faro de Vigo) salienta tres páxinas: a da Fundación Federico García Lorca, a da Biblioteca Virtual Miguel de Cervantes e a do Archivo Federico García Lorca.
Preséntase A batalla do paraíso triste, novela de Xosé Ramón Pena. Na entrevista publicada no Galicia Hoxe, o autor salienta as actitudes ante a lingua.
Xesús Constenla recolle na Estrada o premio García Barros 2008 que gañou coa novela titulada Shakespeare destilado. Segundo o autor, trátase dun longo monólogo desmitificador da literatura. Sobre a concesión deste premio xa lembramos as noticias de xullo publicadas no Galicia Hoxe: "Á espera do lusco fusco" e "Xesús Constenla desmitifica a literatura na súa nova obra".
Podemos ler en galego A elegancia do ourizo, de Muriel Barbery. A tradución de María Dolores Torres París edítaa Galaxia. E tamén podemos ler a Sergi Pàmies (Se comes un limón sen facer xestos), traducido por Antón Dobao. Ós autores citados podemos xuntarlles Platón e Freud.
Marcos Calveiro, finalista do Casino de Santiago con Festina lente "unha novela histórica que recrea a cidade de Santiago dos séculos XVI e
XVII. Segundo explicou o xurado, esta novela foi elixida como finalista
pola"boa documentación" que "presenta moi ben a situación do Santiago
desa época", a Galicia urbana, o contacto con Europa a través dos
portos e a oposición ás ideas de modernización por parte de certos
poderes sociais" (Galicia Hoxe, 19-12-2008).
Recuperar as perdas, de Xabier Xil Xardón, premio de poesía Eusebio Lorenzo Baleirón, que outorga o concello de Dodro. En palabras do autor, "este poemario leva o selo de todos os que levamos a bagaxe da Limia e
do que esa terra perdeu, pero amplíase para ser unha metáfora de todas
as perdas do país galego, que debemos recuperar"(Galicia Hoxe, 22-12-2008).
______________
Imaxes deXornal de Galicia e La Voz de Galicia.

14.12.08

Noticias de literatura (50)

Nesta quincena, a prensa deixounos boas noticias literarias. Salientamos as que seguen.

Comeza decembro cun acto literario en honra de Blanco-Amor no que interveñen o PEN Clube e mais os alumnos do instituto que leva o nome do autor. Pasaron xa trinta anos dende que o autor nos deixou e cincuenta dende a publicación d' A esmorga. Rosa Veiga fala de Blanco-Amor como un autor "libre" e "rebelde".

Manuel Vidal Villaverde entrevista a Agustín Fernández Paz.

Bernardino Graña, premio Estornela de teatro. Un dos aspectos destacados da obra é o trato coidadoso da lingua.
Enrique Acuña dá un repaso á Guerra Civil.

Simposium sobre O porco de pé. Pasaron oitenta anos dende a súa primeira edición e, lamentablemente, a novela de Vicente Risco non perdeu actualidade. Así que, ó valor informativo que lle atribúe Fernández del Riego, habería que engadirlle o valor de sinalar co dedo a canto celidonio campa e trunfa polas nosas corredoiras (AP9 incluída).
O embigo do mar, de Luís Pousa, presentouse en Culturgal. O libro vén sendo o "mapa lírico" da Coruña, a identidade poética desta cidade, á que o autor paga o seu particular tributo.

Imaxes de Vieiros e Farrapos de gaita.

2.12.08

Noticias de literatura (49)

Rematou novembro e, entre outras noticias relacionadas co mundo das letras, deixounos estas:

O escritor indio Bali Rai traducido ó galego.
La Voz entrevista a Concha Blanco, gañadora do Premio Pura e Dora Vázquez de narrativa. Fala a autora da súa traxectoria literaria, da literatura infantil e lembra o Balbino das Memorias dun neno labrego pola súa capacidade para abrir os ollos.
"Máis alá dos límites editoriais" é a onde pretende ir Manuel Lourenzo González, quen continúa na rede coa novela gañadora do Premio Xerais de narrativa.
María López Sández presenta a obra coa que gañou o Premio Ramón Piñeiro de ensaio: Paisaxe e nación (A creación discursiva do territorio).
Manuel Rivas presenta o seu último libro, A corpo aberto , 199 artigos publicados no xornal El País e a revista Integral. "Rivas aborda temas como a memoria histórica, a política, os agravios lingüísticos, o cambio climático, a síndrome de Burn-out ou a vangarda do fartismo. Tamén se mergulla na paisaxe galega e rememora a catástrofe do Prestige, dende a autoridade do que o viviu en primeira liña e participou na creación de Nunca Máis. Un libro no que non renuncia ao humor e á ironía", lemos no Galicia Hoxe. Outros aspectos, como o compromiso do autor coas causas xustas, aparecen salientados no Atlantico Diario.
A Richard Burns sóanlle ben os seus versos en galego.
Cen anos cumpre Claude Lévi-Strauss, antropólogo. Desexámoslle que os cumpra gozosamente.

Imaxes de J. M. Casal (La Voz de Galicia) e Library Thing.

27.11.08

Do xuízo de Romasanta

"O avogado defensor [Manuel Rúa] non cre que o procesado sexa un farsante senón un enfermo. Ao seu xuízo carece de valor o testemuño dos veciños acerca do estado mental do acusado, porque uns rústicos labradores galegos non son as persoas máis aptas para apreciar unha monomanía. 'Eu que por desgraza, aínda que con honra -di- administrei xustiza entre campesiños galegos, sei o difícil que é ás veces darse a entender no seu dialecto, e o máis difícil aínda que é comprender o valor das explicacións no seu patois. Ditoso o xuíz que consegue que o labrego o entenda fiel e exactamente; máis ditoso aínda se logra comprender a súa mente'".
Teñamos en conta que ó bo do avogado caeulle ó lombo esta causa pobre e non o deixaron librarse dela. Nin tempo lle daban para estudar o sumario. Así e todo, fixo unha boa defensa. E as palabras textuais enriba transcritas cómpre entendelas como recurso para amolecer o corazón do xuíz. Lembremos que o caso saltara á prensa e era coñecido no estranxeiro. Na época foi todo un xuízo mediático.
Mais non só se xulgan os crimes de Romasanta. No subconsciente de todos os que se achegaron a aquela feira estaba fixada a ficha do país:
-Un país de rústicos.
-Que falan un "dialecto" ou patois no que resulta difícil expresarse e mesmo entender o que queren dicir os rústicos que o usan.
-Uns rústicos incapaces de entenderen o que lles ten que dicir o administrador da xustiza. (Que o xuíz os entenda ou non parece ser o de menos).
-Tamén se insinúa que tales rústicos non deben de ter a cabeciña á altura necesaria para entender o lerio da xustiza que lles administran.
Pobres. Aínda menos mal que na xustiza non hai prexuízos.


NOTAS SEN GASTOS
O libro que se cita é un estudo do caso Manuel (bautizado Manuela) Branco Romasanta, baseado no sumario do xuízo. Tamén é un excelente retrato da sociedade galega do momento, como reza na presentación.
Para os estudosos da nosa literatura ten interese especial o capítulo titulado "Reflexións desde a antropoloxía", como guía para entender a figura do lobishome que protagoniza relatos maxistrais nas nosas letras.

Citado de MARIÑO FERRO, Xosé Ramón, Manuel@ Branco Romasanta, o lobishome asasino, Vigo, Nigratrea, 2007. P. 127.

24.11.08

Noticias de literatura (48)

Esta quincena recollemos estas noticias relacionada coa literatura:

Comeza a semana cunha reflexión de Xavier P. Docampo sobre a literatura e a lingua
Os gañadores dos premios Xerais comezan unha campaña para facer máis visible a literatura.
Exposición de libros prohibidos en tempos de Franco, na fundación Penzol. Os artigos sobre a exposición recollen o furor da censura.
A obra plástica de Castelao pode verse na rede. Forman un conxunto de 1.611 debuxos.
Da carraxe e da paixón, último poemario de Xosé Manuel Cairo. Plácido Lizancos caracteriza esta obra como poesía emocional.
Xosé Luís Martínez Pereiro gaña o premio Repsol con A verdade como mal menor.
Mickey Mouse está de aniversario: 80 aniños. Case nada. Está feito un rapaz, e segue rexo coma un buxo. Por certo, non lembro se xa fala en galego (a algúns o club Xabarín pillounos, por desgraza, algo maduros; sorte que non nos pillou podres).

Imaxes de Galicia Hoxe e Faro de Vigo.

23.11.08

Lingua esgallada (44)

Velaquí algunhas expresións recollidas das exposicións orais. Contémplaas dende a óptica do rexistro estándar e propón a solución que creas máis idónea. E para pórlle o ramo á obra, comenta as razóns da rectificación

440 Corría o rumor polo pobo que...

441 Nada do que lle había pasado

442 Un personaxe do pobo que traballaba nos xulgados

443 Habían collido unha parte dos contrabandistas

444 Había tanta néboa que non miraban nada

445 Operación que había levado ó cabo a Garda Civil

446 Os cartos que lle había dado non os gastara

447 Os cartos que había apañado que os gardase pa el

448 Como quen di...

449 Persoaxe marxinada no pobo


CONDICIÓNS DO TRABALLO

BAC: Rectificación + explicación.

ESO: Rectificación.

Valoración: Actividade para mellora de nota, segundo previsto na programación.

Data entrega: 24 horas despois da publicación neste blog. Non se contan festivos.

Imaxe de fotosdehumor.com

22.11.08

Un ilustrado francés

Lemos no diario Galicia Hoxe este artigo de Xavier Castro sobre a publicación dun documento de Charles-Louis de Fourcroy, militar francés que andaba polo país na altura de 1807. Non sabemos se o informe do ilustrado era atinado ou non. A estas alturas, tanto nos ten. Pero supomos que o que deixou escrito era o que lealmente pensaba. E o que pensaba dos galegos non é como para enmarcar. De Fourcroy venos como un país pobre, atrasado na agricultura, causa da emigración. Tamén nos considera un mercado potencial: é o único interesante que lle ve o francés ós galegos.

¿E a súa idea do idioma? Excelente e gorentosa para algúns políticos que coñecemos: "A súa lingua é unha mestura de castelán corrupto e de portugués". Os oídos de De Fourcroy non logran discernir da fala dos galegos máis alá dunha galdrumada de linguas. Tímpano duro, meu pobre.Tamén resulta interesante a orde dos ingredientes da caldufada lingüística brevemente descrita polo francés: se deixamos podrecer unha miga o castelán e lle damos un toque de portugués obtemos a lingua que falan os galegos. Poderían darse outras combinatorias, pero o ilustrado cociñou esta.


Cando dentro duns anos algún ilustrado, do país que for, deixe algún escrito sobre o famoso bilingüismo cordial non sería de estrañar que o considerase como unha especie de castelán con marcapasos. Porque o tempo pasa e o modelo de carro cambia, mais semella ás veces que seguimos entullados na mesma corredoira de sempre. Non digo isto por masoquismo nin para que o retiren do libro por ofensivo. Os libros deben procurar dicir a verdade, malia que non guste. Para que os que os len saiban a quen levan no seu carro a misa.

________________
Imaxe de Toxosoutos.

20.11.08

A pomba e o degolado, de Fina Casalderrey. CUESTIONARIO (nivel A)

Para o club de lectores d' A pomba e o degolado.

CUESTIONARIO (nivel A)

  1. O avó do protagonista dá unha definición plástica da nostalxia. ¿Cal é? ¿Como a podes explicar? [p. 20]
  2. ¿Cal é o marco xeográfico onde se desenvolve a novela? [p. 21]
  3. Os nomes e os pseudónimos dos protagonistas e a súa explicación.
  4. As ensinanzas do avó. [20, 22...]
  5. Os problemas de conduta como recurso de autodefensa.
  6. Os paxaros na novela: o valor real e o simbólico.
  7. A importancia das actitudes (p. 68).
  8. O desengano amoroso (cap. 14): a) os motivos; b) os actores; c) os resultados; d) a túa análise da cuestión.
  9. Un xeito de narrar chamado flash-back. ¿Como se usa na novela?
  10. Os pais e o exercicio da responsabilidade: a) a nai; b) o pai.
  11. A separación matrimonial e os seus efectos nas relacións pais-fillos.
  12. A enfermidade e a morte. Repara especialmente na figura do avó, na do pai de Curro e na da nai de Halima.
  13. Comenta o estilo americano do velorio do avó (cap. 19). Contrástao coa práctica habitual entre nós.
  14. ¿Recórrese na novela á anagnórise?
  15. ¿De que recurso se vale o protagonista para facer fronte ós matóns? Comenta o sentido e utilidade de tal recurso.
__________LECTURA: Fina Casalderrey, A pomba e o degolado, Vigo, Xerais, 2006.

Para máis adiante proporemos un par de actividades baseadas nesta lectura:
a) Miniquest para ir informándose sobre os efectos da cocaína.
b) Audición musical:
Ángel González / Pedro Guerra.

Imaxe de Jogos, dinâmicas e brincadeiras.

18.11.08

Pataca'n'roll

Os vacalouras... Notarios...

Estes nomes rockeiros levan unha carga fonosimbólica que é como para botarse a tremer. Pero non hai caso. Forman parte da esencia da profesión. Porque estes músicos de raza e corazón son xente de fiar; desa xente que se tropezas con ela ás tantas da noite aínda che bota unha man para cruzar o paso de peóns.

A música que practican chámanlle pataca'n'roll. Explícana como punk rock con gaitas. Para os que o único que entendemos de música é se nos gusta ou non, pouco nos importa o nome que lle poñan. O certo é que nos teñen amenizado máis dunha festa, e isto sempre se agradece.
Sorte, rapaces. Boa velada.

17.11.08

Noticias de literatura (47)

Literatura e novas tecnoloxías sobre o escenario: poemas interactivos.

O premio Alexandre Bóveda de investigación en ciencias sociais foi para Sara López e mais para Antonio Míguez.

A Nosa Terra preséntanos a ruta literaria de Pondal. Acompañan o artigo unhas poucas fotografías de Paco Vilabarros. O itinerario está promovido pola asociación cultural Monte Branco. Preténdese que sexa este tipo de actividade "Unha das maneiras máis fermosas de lembrar a aqueles que deixaron a súa pisada a través da súa pluma son as rutas ou itinerarios que percorreron eses escritores ou poetas ao longo da súa vida, nas vilas que lles viron dar os seus primeiros pasos e que logo tanto influirían nesa obra que os perpetuou".

No campo da poesía actural, temos unha nova contribución de Rafa Villar: Migracións.


Reigosa gaña o Torrente Ballester. O autor fala da etapa novelada en Galicia Hoxe e mais no Faro de Vigo. La Voz de Galicia incide no carácter autobiográfico da mirada do narrador, así como no desencanto que se vai apoderando do protagonista da novela. O artigo que asina Paola Obelleiro en El País incide nos mesmos aspectos e salienta tamén o elevado número de obras concorrentes ó certame.

Unha viaxe por reinos imaxinarios é a nova proposta de Xabier P. Docampo e Xosé Cobas.

Ramón Caride Ogando, traducido por unha editorial mexicana.

Tampouco desta vez podemos rematar sen nota necrolóxica. Déixanos un dos escritores máis singulares da Nova Narrativa: Camilo Gonsar. O xornal El País lémbrao nunha entrevista de hai un par de meses. Xabier Cordal explica a figura do narrador no Galicia Hoxe e Franco Grande fai unha gabanza do home excepcional que nos deixou.

Imaxes de Paco Vilabarros (A Nosa Terra), Pedro Castro (Galicia Hoxe) e La Voz de Galicia.

16.11.08

Fuxir (Jean-Philippe Toussaint)

Cóntasenos na Wikipedia que esta novela "constitue la suite de Faire l'amour", motivo polo que o lector que se achegue a ela anda ó principio algo desnortado ó non entender a "fuxida" do protagonista, que aparece en Shangai sen que o lector teña moi claras as razóns da viaxe. Viaxe un tanto atolada e rápida, chea de acontecementos non controlados polo protagonista, que nos leva a Shanghai para seguir nunha abafante viaxe ó corazón da China e rematar na illa de Elba para asistir ó enterro do pai da súa parella.
Na presentación editorial, saliéntase que esta novela "logra reflectir o movemento" e "que capta as emocións".

Esta obra figura entre as principais novelas do autor, que se caracteriza por "un style et un récit minimaliste, dans lesquels les personnages et les choses n'ont d'autres significations qu'eux-mêmes".

Terres de femmes advirte que tamén o lector se verá levado polo ritmo desenfreado que se apoderou do narrador. Así e todo, este lector aprecia que o ritmo narrativo é máis rápido na terceira parte do relato, onde remansa a acción atolada.
A editorial francesa presenta a obra como "unha novela rocambolesca de aventuras", na que fuxir "sobre todo a expresión dunha fractura permanente entre un e o mundo. O pensamento non deixa de vagabundear, a aprehensión da realidade parece sempre falseada e o interlocutor imperceptible ou perplexo".
Na análise de littexpress saliéntase o valor do teléfono móbil (dállo ó protagonista o chinés co que se ten que encontrar e non sabe ben se para telo comunicado con Marie ou para espialo) como símbolo de malos agoiros. Destaca tamén a viaxe omnipresente, a relación amorosa frustrada pola incomunicación, o carácter pasivo do narrador en toda a novela e insiste na fractura entre o pensamento difuso do protagonista e o mundo que o rodea. Isto último interprétase en litexpress como un trazo inherente á sociedade actual na que a evasión, sexa cal for, é indispensable.
No encontro de Maison Descartes, Jean-Claude Le Brun tamén repara neste aspecto da incomunicación: "Percórrese o mundo, e as palabras da vida interior ora non se deixan saír ora non veñen . Estase por tódalas partes localizable, óense unha multitude de falas, e o esencial parece non poder dicirse . ¿Se cadra, a mensaxe non será unha posibilidade aínda aceptable para unha reflexión deontolóxica, alí onde o espírito de seriedade é percibido como unha inconveniencia? É, en calquera caso, unha das posibles leccións deste libro extremadamente rematado, sedutor e profundo".
Jean-Philippe Toussaint, Fuxir, Vigo, Galaxia, 2007. Tradución de Carmen e María Dolores Torres París. A novela obtivo o premio Médicis 2005.

Imaxes: Editorial Galaxia.

8.11.08

LINGUA ESGALLADA-43

Velaquí algunhas expresións recollidas das exposicións orais. Contémplaas dende a óptica do rexistro estándar e indica asolución que creas máis idónea. E para pórlle o ramo á obra, comenta as razóns da rectificación.

430 Entón a meteu no soto aquel

431 Ve como a casa derrúmbase

432 Describe as sensacións que estes sinten

433 O bufón os escoita porque está agochado e os escoita

434 Que lle devolva un anel que lle había dado

435 Ao capitán lévano á cárcere

436 Vai a visitar a G. á cárcere

437 Soe axudar á xente

438 Pensaba que íballe dar traballo no taller

439 Ao primeiro momento, dudouno

CONDICIÓNS DO TRABALLO

BAC: Rectificación +explicación.

ESO: Rectificación.

Valoración: Actividade para mellora de nota, segundo previsto na programación.

Data entrega: 24 horas despois da publicación neste blog. Non se contan festivos.

Imaxe: fotosdehumor.com

5.11.08

Noticias de literatura (46)

Xavier Seoane pasa revista ó estado actual da poesía galega nunha conversa con Manuel Vidal Villaverde publicada no Galicia Hoxe. Considera Seoane que o momento actual da poesía galega é "puxante", pero advirte do perigo do canto do cisne; afirma mesmo que unha unha boa parte dos galegos asumen a súa extinción como algo natural.

O PEN Clube inicia as xornadas "De pedra e de palabra". Debate sobre etnicidade /nacionalidade. La Voz salienta o repaso ás literaturas emerxentes vistas dende Europa. Anxo Tarrío lóuvase de poder contar en Galicia cunha importante concentración da poesía que se está a facer no mundo. Nestes encontros destaca a figura de Gao Xingjian, premio Nobel de Literatura, exiliado que escribe en francés. e para quen o galego é "une langue vivante".

Premio Pura e Dora Vázquez de narrativa para Concha Blanco. Encontros ás agachadas é o título da obra galardoada. "Segundo a acta, o libro "defende a interculturalidade e pon de
manifesto valores como a amizade e os sentimentos máis positivos como a
tenrura e a confianza no ser humano", cóntanos Galicia Hoxe.
O premio Raíña Lupa de narrativa lévao Carlos López con A peripecia de Roi. O xurado destaca a imaxinación e o humor.

A teoloxía do país fala alemán. Pois xa non era sen tempo, como dixo algún ilustre escritor.

Internet dá conta da difusión exterior do poeta Uxío Novoneyra.

Shin Chan volve con novas aventuras. O DVD contén ademais xogos interactivos e outro material extra.

Anúnciase un novo "artefacto" literario de Xiana Arias.

A nota triste pona o falecemento de Anxo Rei Ballesteros (foto da Voz de Galicia), escritor de difícil clasificación.

(Imaxes de Galicia Hoxe e La Voz de Galicia.)

29.10.08

Embarquémonos, pois

¿Está escrito como parece ou teño que ir ó oculista? ¿Pero que pecado cometiches, miña amada lingua materna, para que te traten deste xeito? ¿A que lles vén esa teimosía de te levaren ó matadoiro coma un touro bravo que non ara?
Miña pobre lingua, seica te viu un vesgo.

26.10.08

Noticias de literatura-45

Estas últimas semanas déronnos noticias literarias ben tristes e ben ledas, case que sen termo medio.
A gadaña deixounos sen Ramiro Fonte na flor da vida, coma quen di. Unha triste desgraza a deste país, que conta por moreas as mortes prematuras. De Ramiro Fonte quédanos unha obra significativa, mais canda o pesar que causa a despedida da persoa queda tamén a mágoa pola obra que aínda tiña por facer.

No mundo da nosa literatura seguen as opinións críticas encontradas. Miguel Anxo Fernán Vello recolle tres: a de Francisco Rodríguez (desta vez crítico pesimista), a de Carod Rovira e a de Rexina Vega. O autor do artigo comparte o parecer da escritora: somos un país pobre en xente e recursos económicos, pero temos motivos para estar orgullosos do noso discurso literario. A maior abondamento, M.A. Fernán Vello remacha o tema noutro artigo afirmando: "Un dos serios problemas que padece a literatura galega no seu conxunto
-coas consabidas e parciais excepcións, todo hai que dicilo- é que non
ten unha recepción social normal. E, a pesar diso, a nosa creación
literaria está, cuantitativa e cualitativamente, moi por riba da
sociedade -e sobretodo no plano estético- á que inicialmente vai
dirixida. E mesmo moi por riba de sectores sociais cultos e galeguistas, e nacionalistas, que simplemente non len".
Quen teña ollos para ler, que lea. Aínda que os que len non son o obxectivo destas palabras.

En teatro destacan os dous premios gañados por Teresa González Costa: o Álvaro Cunqueiro por Sempre quixen bailar un tango, e o Manuel María por Pingueiras e tarteiras.

Entre os narradores, salientamos a presentación da novela de Pacho Blanco, gañadora do Torrente Ballester.
Murado e Reimóndez estiveron pola feira de Frankfurt, nunha aposta por facer máis internacional o libro galego.
Rivas, xa un clásico entre nós, triunfa en Francia con L'ÉCLAT DANS L'ABÎME. Mémoires d'un autodafé (Os libros arden mal).
A prensa francesa fixo unha boa recepción da novela.
O
Premio Nacional de Ensaio mereceuno Beramendi, pola obra De provincia a nación. Historia do galeguismo político.
Faro de Vigo dá noticia da edición bilingüe de Eume, de César Antonio Molina.

Unha das noticias máis gozosas está relacionada con Agustín Fernández Paz, Premio Nacional de Literatura infantil
pola obra O único que queda é o amor . La Voz, o mesmo que El País, dan a noticia sinalando o título da obra galardoada. O Galicia Hoxe ofrécenos unha entrevista co autor. Na entrevista d' El País e mais na do Faro de Vigo o autor ten palabras de agradecemento para os seus lectores, ós que considera o auténtico galardón.

No eido da poesía destaca a publicación dos poemarios Nadja c'est moi e Amebas, de
Xosé Luís Mosquera Camba, cos que conseguiu o premio de Carral e o accésit do Esquío.

Imaxes den La Voz de Galicia, Editions Gallimard, Xerais blog
.

15.10.08

Francisco Álvarez. Ratas en Manhattan

Temática da obra: Emigración. Identidade. Interculturalidade. Desigualdades económicas e sociais. Saudade.
Ambientado en Nova York, é, aínda, un dos poucos libros que trata historias da emigración en Norteamérica.
Non atopa aquí o lector os patufos desleigados xostregados por Celso Emilio, mais os relatos de Francisco Álvarez tráenllos á memoria. Cun estilo de crónica periodística, o escritor guardés ponnos diante dos ollos uns personaxes que sobreviven na emigración sacando a relucir o peor da condición humana.
En conxunto, os dezaoito relatos conforman unha boa crónica do lado escuro da emigración. Nin os triunfadores o son realmente.
As ratas que dan título ó mollo de relatos aparecen só no primeiro deles:
"Non existe o silencio nestas rúas. Tan só os mortos gozan deste luxo. Por iso
aquela noite, que non podía ser distintas ás demais, no medio do chiar das rodas
na rúa e cos saloucos e xemidos das parellas fornicando no apartamento contiguo,
Alcibiades e Ramona non escoitaron o berro do seu fillo. Un meniño de tan só
tres anos que nese preciso intre era alimento das ratas" (p. 11).
No resto dos relatos aparecerán as ratas que cadaquén pode levar dentro. Porque "hai ratas no Wall Street, hai ratas en Park Avenue e tamén hai ratas na Casa Branca" (p. 14).
Detrás deste mostrario da sentina da condición humana está a crítica do estilo de vida americano, que converte calquera cousa, mesmo os sentimentos, en mercadoría ("Cemiterio dos heroes").

Mais tampouco todo son ratas nesta obra; mesmo hai relatos humorísticos (San Carallán"; "O porco Canizo"). Tamén abonda a xente simplemente machacada pola vida ("A muller de negro"), vingativa ("Return to sender", "O can dos xanciños"), adoecida ("Comido con amor") ou sinxelamente saudosa ("O caso A Peneira"). En definitiva, xentes para ás que "A terra prometida" non pasou de ser un camiñar polo deserto.

María Xesús Nogueira, na páxina da Associació d'escriptors en llengua catalana, salienta ó referirse a esta obra enmarcada no panorama da literatura galega:
El cosmopolitisme i la globalització


De manera semblant a les transformacions que coneix la societat, i apressada per
l’afany de modernització, la literatura gallega va incorporar un imaginari cosmopolita derivat de la realitat multicultural i de la globalització. Aquests referents, que ja van cridar l’atenció de molts poetes dels vuitanta en el seu esforç d’actualització del gènere líric, condueixen el lector a escenaris llunyans com els que apareixen en la narrativa de Xavier Queipo, Lois Diéguez (pensem en la recent O canto do Muecín, (2007). Un cas singular per la seva freqüència en diverses novel·les escrites en els últims anys és el de Nova York, escenari d’O home inédito (2005), de Carlos G. Meixide; Ratas en Manhattan (2007), de Francisco Álvarez; i New York (2007), d’Inma López Silva.
Sobre o autor ou a obra atopamos información en:
Casa das Letras: recensión da obra. Unha visión máis persoal atopámola n' O trasno viaxeiro.
Xurxo Bértola encárgase da recensión da obra no suplemento cultural d' A Peneira, periódico que aparece nun dos relatos.
Book Press: Autores Hispanoamericanos celebran Herencia del Inmigrante en NY.
Faro de Vigo : crisis cultural gallega en N.Y.
La Voz de Galicia : Las instituciones ultiman detalles para hermanar la Torre y la estatua de la Libertad.
Pere Meroño, le o libro no tren de Galicia e fai literatura comparada; sobroulle tempo: "Tren Barcelona-A Coruña. 7 del matí. Llarguíssim cuc ferrat i plumbi. Em duc pel viatge –només seran 15 hores!—“Ratas en Manhattan” de l’escriptor gallec Francisco Alvárez. És un aplec de 18 relats sobre emigrants gallecs a la ciutat dels rañaceos –gratacels-, escrits en gallec –així em torno a familiarizar amb l’idioma d’en Castelaol’equivalent al nostríssim Joan Fuster".

O texto íntegro da obra no Centro de documentación da AELG.


Francisco Álvarez, Ratas en Manhattan, Compostela, Sotelo Blanco, 2007.

14.10.08

LINGUA ESGALLADA-42

LINGUA ESGALLADA-42

Velaquí algunhas expresións recollidas das
exposicións orais. Contémplaas dende a óptica do rexistro estándar e indica a
solución que creas máis idónea. E para pórlle o ramo á obra, comenta as razóns
da rectificación.

420 Está enterrado no pobo

421 Un día coñoce a unha muller

422 Para que a súa alma reencárnase nun lagarto

423 Había que quemalos

424 Deberían quemar a tódolos caciques

425 Cando a xente ríese non ten que ver con...

426 Refléxase no libro

427 Intentando olvidar os seus problemas

428 Basados na súa vida

429 Esa casa era un pouco estrana



CONDICIÓNS DO TRABALLO

BAC: Rectificación + explicación.

ESO: Rectificación.

Valoración: Actividade para mellora de nota, segundo previsto na programación.

Data entrega: 24 horas despois da publicación neste blog. Non se contan festivos.

Imaxe de Tête à modeler.

9.10.08

Probiña Sally

Agardo que me atendan nunha sucursal do Banco de Santander (para pagar con concepto hay que hacerlo antes de las 10:30) e bótolle man a prensa. Como La gaceta de los negocios está moi lonxe das miñas capacidades de entendemento, confórmome con La Razón.

Paso unhas cantas follas e acendeuse unha luz cegadora: «Eu chámome Sally », columna asinada por un tal Iñaki Ezquerra.
Resumo a historia "real" que nos conta Iñaki: unha rapariga americana chamada Sally foi enviada a las Españas na santa misión de aprender castellano, pero... "La madre se percató de algo
inquietante: su hija no ha estado aprendiendo español sino una lengua
que a ella le parece «extrañísima»". (A estrañada é a nai, porque a filla, desgraciadamente, dedicouse máis a aprender ca a esmilagrarse
.) Cando se decata da desfeita, a nai vén a España en socorro da filla, saltando as regras da organización da misión. Mentres non retorna á terra segura dos Estados Unidos, aínda tiveron tempo de estragala un pouco máis nunha viaxe a Cataluña. Menos mal que unha familia de amigos
"que tienen hijas de su edad, la invitaron a quedarse en Madrid durante unos meses y le buscaron colegio. De este modo, la heroína Sally consiguió volverse a los Estados Unidos habiendo pasado un apacible tercer trimestre escolar y castellanoparlante en un lugar donde podía hablar en lo que quisiera sin que nadie se lo prohibiese. Gracias a mis amigos. Gracias no al multiculturalismo y al plurilinguismo sino a una verdadera virtud española -la generosidad- que aún queda entre nuestras buenas gentes aunque ciertos políticos se hayan propuesto volvernos a todos malos y estúpidos".
Cando cheguei ó remate desta historia verdadeira respirei tranquilo. Menos mal. Comparto totalmente os sentimentos dos amigos de Iñaki ("les dio pena la extraordinaria odisea de Sally (...) que había venido a aprender español y se volvía hablando la lengua de Rosalía").
Dá gusto saber que aínda quedan "buenos españoles", deses que aprenderon de memoria a historia que nos contou don José María Pemán.

Os comentarios que levantou a columna tamén son saborosos. Algún deles é como para pórse a rezar. Son todo amor. Deus queira que os nosos bisnetos non teñan necesidade de andar cavando ósos nos montes.

A imaxe é de Diario de América/America's Daily, medio que tamén denuncia a "repugnante represión lingüística" que impoñen os presidentes autonómicos socialistas, "caprichosos totalitarios".

29.9.08

Se nolo dixese o avogado...

Vía La Paraula Vola chegamos a esta presentación de Ferran Suay sobre as actitudes lingüísticas e o seu posible cambio (verbascripta.googlepages.com/TELP.ppt ). Ligámola aquí coa mala intención de dar con alguén que lea entre liñas.
Somos conscientes, así e todo, de que os galeguiños non lle damos creto ós especialistas alá a correr. Xa nos vén de vello:
- ¿Quen che dixo que estás a morrer? ¿O médico? Boh... boh... boh... Se cho dixese o avogado...
Sobre o mesmo tema das actitudes lingüísticas, tamén da autoría de Ferran Suay, trata estoutra presentación.

Ferran Suay
View SlideShare presentation or Upload your own.

28.9.08

An Alfaya. A sombra descalza. Cuestionario

Para o club de lectores d' A sombra descalza (An Alfaya).

Deixo como pequena guía de lectura este


CUESTIONARIO

  1. Argumento da novela.
  2. ¿Que razóns explican o misterioso título da obra?
  3. "Ninguén nace coa culpa no berce, senón coa mágoa, filla" (p. 12). Explica o sentido que teñen na novela estas palabras de Esperanza.
  4. Fame e guerra son dúas palabras que caracterizan a época dos avós. a) Sitúa cronoloxicamente esa época e explícaa. b) Avó e avoa refírense a esas palabras en orde diferente. ¿Atópaslle algunha explicación? (P. 12).
  5. Os zapatos da morta (pp. 17 e 20, principalmente).
  6. A construción dos personaxes segundo o binomio culpa / coita (p. 24).
  7. Os nomes dalgunhas personaxes femininas carrexan un notorio simbolismo. Explícao.
  8. Debuxa a árbore de relacións e parentesco.
  9. O matrimonio morganático (cap. 13).
  10. As chaves da casa e o seu valor (p. 64 e 91, nomeadamente).
  11. A economía da aldea (cap. 22).
  12. ¿Por que medrou Elsa nun ambiente resentido? (Cfr. cap. 2.)
  13. ¿Que segredos de familia lle ocultan a Elsa?
  14. A voz narradora di que as mulleres eran "sombras" na casa familiar (p. 24). ¿Por que o di?
  15. O marido devolve a Florinda para a casa dos pais. Esta muller pasa a desempeñar o papel da defunta tía Sagrario. ¿Que "razóns" a obrigan a tomar tal decisión?
  16. O máis indefenso da familia acaba por apandar coas culpas de todo. ¿Por que ocorre isto? ¿Tan algunha solución? (Cfr. cap. 5.)
  17. ¿Que significado pode ter ventilar a casa? ¿Por que se frustra esta tarefa aparentemente sinxela? (Cfr. cap. 8-9.)
  18. Compara a paz que Amadora desexa para a súa casa coa paz que se vive no país. (Cfr. pp. 48-49).
  19. O "amor animal" (p. 48) de Amadora polo seu home, ¿explica a actitude desta muller?
  20. Na novela hai personaxes que teñen moi presente as ideas de dignidade e de deshonra. ¿Que personaxes son? ¿Que entende por dignidade e deshonra?
  21. Establece o marco cronolóxico da historia que se nos conta na novela e describe brevemente os cambios que se foron producindo nese tempo.
Para quen se decida a ampliar o campo de traballo, deixo enlazado este completo proxecto de lectura.

Imaxes de blix e de Bibliotecas escolares de Galicia.

26.9.08

Os outros (M. A. Murado: O soño da febre)

Para o club de lectores de O soño da febre (Miguel Anxo Murado) deixo esta proposta de traballo, de carácter voluntario, que pode considerarse unha ampliación do cuestionario colgado hai uns días.
A proposta é unha miniquest baseada no conto titulado

"Os outros".

Das condicións do traballo, da súa valoración e da data de entrega xa falamos na clase e foron recollidas na programación de aula.
Para outras consultas, falades co profesor (se o vedes).
Ánimo e avante.

22.9.08

O soño da febre. Cuestionario

Para o club de lectores de O soño da febre (de Miguel Anxo Murado).

Déixovos como guía para a lectura desta obra o seguinte

CUESTIONARIO

  1. Caracterización xeral da obra.
  2. Relaciona e comenta brevemente as épocas nas que están ambientados os relatos.
  3. Os espazos dos relatos.
  4. Describe a técnica que o autor adopta para a construción dos relatos [cfr. p. 33].
  5. Segundo o autor, ¿cal é a relación entre arte e enfermidade?
  6. ¿Como casa o autor aspectos contrarios como o real e o fantástico?
  7. Sinala a crítica que estes relatos de Murado son de resultado desigual. ¿Compartes esta opinión? (Xustifica a resposta.)
  8. O onirismo na obra.
  9. ¿Existe como un "marco" xeral no que se engloban todos os relatos?
  10. Analiza a presenza dos animais esparexidos pola obra. ¿Engádenlle algún valor ós relatos?
  11. Nesta obra, ¿pódese identificar autor e narrador? (Xustifica a resposta.)
  12. Hai relatos que tratan aspectos coma o da convivencia de culturas. Comenta este tema.
  13. Outros relatos tratan o tema do colonialismo. ¿Como se enfoca?
  14. Comenta e xustifica, se é posible, a expresión "a febre é un lugar" (p. 10).
  15. Nalgúns relatos os obxectos son tratados coma se tivesen vida. Analiza este aspecto. [Podes empezar por "Jan van Riis, xoieiro", "O remorso", "A moeda de prata"...]
  16. ¿Que escritor do país aparece citado nesta obra? ¿Cales poden ser as razóns? [Pistas nas pp. 33 e 63]
  17. Varios relatos teñen nenos como protagonistas. Analiza este aspecto.
  18. "O remorso" é o título dun relato. Mais este sentimento está presente e actúa noutros relatos. Comenta este aspecto. [Se non sabes por empezar, bota unha ollada a "Jan van Riis, xoeiro", "A moeda de prata" e "O remorso", por suposto.]
NOTA
Como traballo voluntario proporemos, dentro duns días, unha miniquest sobre "Os outros".

Imaxe da páxina do Dr. Jorge Cárdenas.

21.9.08

Noticias de literatura (43)

Botamos unha furtiva ollada á prensa da semana (2008/09/15-21) para ver as noticias literarias que pescamos e atopámonos con Marcos Sánchez Calveiro a navegar no Barco de vapor. O canto dos peixes, titúlase esta novela gañadora. Dinos Galicia Hoxe que se trata dunha reivindicación do mar dende Galicia. Tamén se ocupan do evento en Literaturasnoticias.

Noticia feliz tamén o é a da versión francesa d' Os libros arden mal (L' Eclat dans l' abîme), de Manuel Rivas. A páxina fluctuat.net lémbranos a publicación de Le crayon du charpentier (O lapis do carpinteiro) oito anos antes. Destaca a recensión francesa o carácter poético da prosa de Rivas e a capacidade do autor para nos contar as mil e unha historias que se agachan nos anacos de papel que revoan sobre a fogueira dos libros.
Sobre esta tradución resulta de interese ler a puntualización de Anxo Tarrío na sección "De letras e de signos" no Galicia Hoxe.

Para os tintinófilos é recomendable o artigo de Mateo Sancho Cardiel no Faro de Vigo por mor do aniversario (50) de Tintín no Tíbet . Resultan salientables as puntualizacións sobre a "corrección política" que a obra padeceu en medio século de vida.


No quefacer poético destacamos a entrevista con González Tosar en El País sobre o seu último poemario (Estúrdiga materia).

Cándido Pazó reflexiona sobre as súas Historias tricolores. Unha débeda que tiña cos vellos republicanos.

Cómpre lembrar o aniversario do CDG; noticia tamén en Galicia Hoxe. Contémplao un cuarto de século da nosa historia teatral, non exenta de polémica tampouco.

Un remendo no capítulo de aldraxes: Steiner pide perdón. Xa estabamos a pensar que non era tan sabio como se supuña... Recibe recomendacións. Pero tamén a típica e tópica desconfianza do galego. Camilo Franco, en "Punto cero da polémica", advirte dos steiners do interior. Ilustra o artigo Kiko da Silva.

Para dentro de nada, anúnciase o encontro de escritores novos en Mariñan.


A nota triste da semana foi o suicidio de David Foster Wallace, a quen Xavier Queipo fixo falar na nosa lingua.