Lemos no diario Galicia Hoxe este artigo de Xavier Castro sobre a publicación dun documento de Charles-Louis de Fourcroy, militar francés que andaba polo país na altura de 1807. Non sabemos se o informe do ilustrado era atinado ou non. A estas alturas, tanto nos ten. Pero supomos que o que deixou escrito era o que lealmente pensaba. E o que pensaba dos galegos non é como para enmarcar. De Fourcroy venos como un país pobre, atrasado na agricultura, causa da emigración. Tamén nos considera un mercado potencial: é o único interesante que lle ve o francés ós galegos.¿E a súa idea do idioma? Excelente e gorentosa para algúns políticos que coñecemos: "A súa lingua é unha mestura de castelán corrupto e de portugués". Os oídos de De Fourcroy non logran discernir da fala dos galegos máis alá dunha galdrumada de linguas. Tímpano duro, meu pobre.Tamén resulta interesante a orde dos ingredientes da caldufada lingüística brevemente descrita polo francés: se deixamos podrecer unha miga o castelán e lle damos un toque de portugués obtemos a lingua que falan os galegos. Poderían darse outras combinatorias, pero o ilustrado cociñou esta.
Cando dentro duns anos algún ilustrado, do país que for, deixe algún escrito sobre o famoso bilingüismo cordial non sería de estrañar que o considerase como unha especie de castelán con marcapasos. Porque o tempo pasa e o modelo de carro cambia, mais semella ás veces que seguimos entullados na mesma corredoira de sempre. Non digo isto por masoquismo nin para que o retiren do libro por ofensivo. Os libros deben procurar dicir a verdade, malia que non guste. Para que os que os len saiban a quen levan no seu carro a misa.
________________
Imaxe de Toxosoutos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario