26.7.10

"Corre, no vaya a ser que te demos unas hostias"

Copio, pego e deixo a ligazón da noticia que publica o xornal El País (26-07-2010):
Estaba en la Alameda de Compostela y quería llegar a la plaza de Pescadería Vella. Al cruzar en el semáforo de la entrada al casco histórico en la noche del sábado, en plenas fiestas del Apóstol, una periodista de EL PAÍS, andaluza, preguntó a una señora por dónde tenía que ir usando el nombre oficial del lugar, en gallego. Lo hizo al lado de un grupo de independentistas que se concentraban pacíficamente, rodeados por decenas de agentes de la Policía Nacional. Un antidisturbio la agarró del brazo: "Aquí no hay nada que se llame Pescadería Vella, se llama Pescadería Vieja. Tú, que eres de fuera, deberías saberlo", le reprendió. Acto seguido le espetó: "Corre, no vaya a ser que te demos unas hostias". Fue antes de que los antidisturbios comenzaran a cargar contra los concentrados.
Menos mal que vivimos nun país democrático "y plural, del que nos sentimos orgullosos".
Imaxe de El sospechoso inusual.

4.7.10

Xaquín Marín. Cen + cen pés


En total douscentos pés. Os cen primeiros publicados por Ediciós do Castro ós que se lle sumaron outros tantos nesta nova edición. Duascentas variantes dun mesmo e único pé: o do poder esmagador.
Xaquín Marín preséntanos o seu coñecido pé calcador, espido case que sempre; ás veces etiquetado; ás veces con calzado de marca fina; esquerdo ou dereito; branco ou negro... En todos os casos, a función do pé é esmagar a eito as nosas siluetas. O mundo é unha bóla que pode ser couceada por ese pé todopoderoso. O peor aínda é que entre os esmagados hai quen o comprende ou o bota en falta se lle dá un respiro. Ata hai quen soña con preparar os fillos para que os calque un pé da familia. Ninguén se libra do pé, nin o propio autor, que se concede o dasabafo de lle facer un sete co lapis aguzado.
Despois de ollar o libro de Xaquín Marín cómpre anotar unha excepción no valor da expresión “pensar cos pés”, porque estes dos que falamos dan moito que pensar.

Atopamos noticias do libro en:
  • La Voz de Galicia. Sonia Dapena recolle nun artigo a presentación da obra e salienta o seu aspecto acedamente crítico co poder e coa sociedade que o atura.
  • O trasno viaxeiro. Lembra o trazo dramático.

Non se poden saltar os prólogos. O de Alexandre Marín Oliva (“Os pés como metáfora”) resulta un magnífico exemplo da utilidade da lectura para a vida. Advírtenos que non temos nas mans unha obra humorística, senón “un drama sen solución” (se cadra porque os esmagados somos a razón da existencia do pé).
O de Isaac Díaz Pardo (“Lección de anatomía”) é o prólogo da primeira edición. Nel fai unha reflexión sobre o humor e remata por poñer en solfa a “democracia participativa” que tamén se ve atravesada por ese pé, sen moito disimulo.


Xaquín Marín, Cen + cen pés, A Coruña, Embora, 2007.