Probiña Sally

Agardo que me atendan nunha sucursal do Banco de Santander (para pagar con concepto hay que hacerlo antes de las 10:30) e bótolle man a prensa. Como La gaceta de los negocios está moi lonxe das miñas capacidades de entendemento, confórmome con La Razón.

Paso unhas cantas follas e acendeuse unha luz cegadora: «Eu chámome Sally », columna asinada por un tal Iñaki Ezquerra.
Resumo a historia "real" que nos conta Iñaki: unha rapariga americana chamada Sally foi enviada a las Españas na santa misión de aprender castellano, pero... "La madre se percató de algo
inquietante: su hija no ha estado aprendiendo español sino una lengua
que a ella le parece «extrañísima»". (A estrañada é a nai, porque a filla, desgraciadamente, dedicouse máis a aprender ca a esmilagrarse.) Cando se decata da desfeita, a nai vén a España en socorro da filla, saltando as regras da organización da misión. Mentres non retorna á terra segura dos Estados Unidos, aínda tiveron tempo de estragala un pouco máis nunha viaxe a Cataluña. Menos mal que unha familia de amigos

"que tienen hijas de su edad, la invitaron a quedarse en Madrid durante unos meses y le buscaron colegio. De este modo, la heroína Sally consiguió volverse a los Estados Unidos habiendo pasado un apacible tercer trimestre escolar y castellanoparlante en un lugar donde podía hablar en lo que quisiera sin que nadie se lo prohibiese. Gracias a mis amigos. Gracias no al multiculturalismo y al plurilinguismo sino a una verdadera virtud española -la generosidad- que aún queda entre nuestras buenas gentes aunque ciertos políticos se hayan propuesto volvernos a todos malos y estúpidos".

Cando cheguei ó remate desta historia verdadeira respirei tranquilo. Menos mal. Comparto totalmente os sentimentos dos amigos de Iñaki ("les dio pena la extraordinaria odisea de Sally (...) que había venido a aprender español y se volvía hablando la lengua de Rosalía").
Dá gusto saber que aínda quedan "buenos españoles", deses que aprenderon de memoria a historia que nos contou don José María Pemán.

Os comentarios que levantou a columna tamén son saborosos. Algún deles é como para pórse a rezar. Son todo amor. Deus queira que os nosos bisnetos non teñan necesidade de andar cavando ósos nos montes.

A imaxe é de Diario de América/America's Daily, medio que tamén denuncia a "repugnante represión lingüística" que impoñen os presidentes autonómicos socialistas, "caprichosos totalitarios".