Cartas de amor, de Fran Alonso. Cuestionario

Para o club de lectores de Cartas de amor.
Déixovos neste post un cuestionario que vos pode servir como guía para comentar esta obra, da que xa falamos aquí mesmo.
Botádelle unha ollada as opinións autorizadas dos vosos colegas de Gondomar, que xa tiveron o pracer de lela antes ca nós, o mesmo cós do Álvaro Cunqueiro e mais outros centros. Na mesma liña van as recomendacións de Rede Lectura.
Botádelle, pois unha ollada... como facedes sempre que volo propoño. ¿Pensabades que non me decataba?

O cuestionario, polo de hoxe, queda así:

1. Fai unha breve relación comentada dos temas centrais dos relatos que compoñen Cartas de amor.
2. Analiza brevemente as personaxes protagonistas de Cartas de amor.
3. Comenta as características da época na que se desenvolven os relatos de Cartas de amor.
4. ¿Por que aparece Alda Merini en Cartas de amor? ¿Que sabes dela que nos poida interesar nesta obra?
5. ¿Que recursos atopas para coñecer o tempo en que transcorren estes relatos de Fran Alonso?
6. ¿Cal é a visión que a protagonista de “Ilegal” dá do noso país?
7. Baseándote nas experiencias vividas polas personaxes principais, analiza o sentimento do medo. (Repara especialmente no conto “Desde as tebras”.)
8. En comparanza cos outros relatos, o titulado “Confesión” presenta unhas características que o diferencian. Coméntaas.
9. Comenta brevemente aqueles relatos onde é especialmente significativa a chamada da terra. (Repara en “Sáhara, améndoa amarga”, “Ilegal”, “Zé, volcán de amor” ou “Lonxe”.)
10. Comenta o tratamento que se lle dá ó turismo sexual en Cartas de amor. Fíxate especialmente en “O que nunca me preguntaches”.
11. Comenta os sentimentos encontrados que manifesta Begoña, “señora de Núñez”.
12. Segundo a narradora do conto “A guerra”, ¿que é o peor, que fai máis dano, nos conflitos bélicos?
13. A visión de Europa nos relatos de Cartas de amor. Reparade especialmente en relatos como “A guerra” ou “O que nunca me preguntaches”.
14. Relaciona os contos con protagonistas adolescentes e comenta como enfocan a vida.
15. A visión da emigración nesta obra.

Aviso que, se cadra, este cuestionario sofre algunha variación.

Máis adiante propoñerei un traballo voluntario: Vigo nunha carta de amor, e basearase no relato "A carta inesperada". Máis detalles dentro duns días.

IMAXE: Cartel elaborado no IES de Teis contra os malos tratos (2007).

Panxoliñas contestatarias e Santa Claus de palleiro

Dicían os vellos latinos que non había nada novo baixo o sol, porque se cada xa ventaban que cada cousa que se vendía como nova tiña raíces moi fondas noutra época ou lugar.

E así como non nos estrañou o do Samaín, tampouco nos resulta tan soprendente o do Apalpador. Tampouco nesta ocasión resultará estraño que os que entenden as cousas ben entendidas consideren tal cousa como invento de nacionalistas. Se así for, que llo reclamen a esta Gentalha.

Entre nós, os vilancicos tampouco foron composicións inocentes. Xa en tempos os galegos servían de elemento decorativo para o portal de Belén: eran xentes exóticas, vivían con e como animaliños, e no tocante a miseria non había quen lles gañase. En resumo, os galeguiños eran un belén vivente que non podía faltar no decorado das panxoliñas.

Mais en tempos achegados a nós, poetas como Celso Emilio ou Manuel María empregaron esta composición como ferramenta de denuncia. Vede, se non, o artigo do profesor Xesús Alonso Montero.

Aburiño. Que Deus nos atope sorrintes e coa calefacción prendida.

Cunqueiro e o teatro

Os bachareis e mais os que estivestes de rolda pola fraga de Esmelle deberiades botar unha ollada a esta noticia. Darío Xohán Cabana debrúzase sobre esta peza teatral de don Álvaro Cunqueiro e recolle o ambientiño cultural de mediados dos anos cincuenta e permite facérmonos unha idea do complicadas que podían ser as cousas máis sinxelas cando se supuña que podían estar guiadas polo pensamento.

Sobre o mesmo autor atopamos nestes días outras noticias. Informan dunha exposición e mais dun libro de longa xestación.

(A imaxe atópase na Wikipedia, baixo a entrada Hamlet.)

E para aproveitar a viaxe, estaría moi ben botarlle 0utra ollada ó artigo de Paula López Ortas. Está na páxina do Centro Virtual Cervantes, o mesmo que o enlace á entrevista que lle fixeron ó noso autor en TV2 hai uns anos. Non deixedes de ler tampouco o artigo de Álvaro Guevara, que analiza a obra dende a perspectiva do director teatral.

E aínda para unha visión rápida do autor -a máis rápida é a do libro de texto- atoparedes este traballo en "El rincón del vago".

Xavier Alcalá

Hai uns días deixabamos aquí uns "apuntiños" acerca da última novela de Xavier Alcalá. Hoxe só queremos anotar unha noticia que publican Galicia Hoxe e mais El País sobre a cesión de documentos orixinais do autor á RAG.

Unha das obras ás que se refire a noticia é Latitude Austral (1992). Non foi a única que propuxemos como lectura, pero desta gardamos máis grato recordo porque tivemos o luxo de que o autor nos viñese falar dela. Despois seguiu un animado coloquio (e non é frase feita) que case durou tanto coma a conferencia. Disto xa hai uns anos e tería que botar man das notas para refrescar datos máis concretos. Comento isto porque, mellorando o presente, un bota de menos aquelas actividades e aqueles lectores.

(Imaxe de http://www.opacmeiga.rbgalicia.org/DetalleRexistro.aspx?CodigoBiblioteca=AOA001&Rexistro=1645&Formato=Etiquetas.)

Bernardino Graña. Conversas.

Conversas con Bernardino Graña, de Rafael Fernández Lorenzo e Héitor Mera Herbello (Vigo, Xerais, 2005).
O libro está editado na colección “Crónica”, mais lese coma unha novela.
Comeza o escritor relatándonos a súa infancia e mocidade, dacabalo entre Ribadavia e Cangas. Describe as condicións de vida da época e ilustra o relato con anécdotas que, sen desviarnos do camiño principal, resulta un gozo para o lector.
Segue despois coa etapa universitaria, igual de abafadora, en cidades como Santiago, Salamanca e Madrid. A universidade, pexada polo réxime triunfador na guerra civil, non satisfacía as ansias dos estudantes mozos, que procuraban outras vías para a información e a creatividade.
No campo do estudo da literatura son especialmente interesantes os dous últimos capítulos, dedicados ó grupo Brais Pinto e ó propio escritor que nos fala.
De forma divertida, Bernardino Graña cóntanos a xénese dese importantísimo grupo creador e animador da nosa cultura, ó que o escritor pertence. Comeza pola anécdota bautismal do propio grupo: Brais Pinto, pretendido afiador que percorreu medio mundo detrás dunha roda que abandonou nun tranvía en Madrid cando a morte o levou deste mundo. Bernardino Graña responde ás preguntas dos entrevistadores cun retrato dos membros do grupo: Alexandre Cribeiro, Raimundo Patiño, César Arias, Bautista Álvarez, Ramón Lorenzo, Herminio Barreiro, Fernández Ferreiro, Méndez Ferrín... Un grupo que se foi diluíndo nunha sociedade cada vez máis normalizada, pero que non sería o que hoxe é sen o traballo e a ilusión destes persoeiros.
Tamén teñen interese para coñecer grupo e época as referencias literarias –propias e alleas– que Graña cita: Aleixandre e Henri Michaud, no verso; Sartre, no pensamento; Natalie Sarraute e Marguerite Duras, na narrativa. Referencias que se irían acrecentando ou cambiando: Neruda, Cesar Vallejo, a xeración beat (Ginsbert, Jack Kerouac), Mark Tobey, Jackson Pollock, Dylan Thomas, Faulkner, Borges... No caso do noso autor, cómpre salientar a mirada cara a pensadores e poetas orientais (o libanés Khalil Gibram, por exemplo) ou achegados a nós (Torga).
Rematan as conversas cun repaso, curto pero intenso, á súa propia obra, que abrangue teatro e narrativa, se ben Bernardino Graña recoñece que foi máis solicitado como poeta.
Se procuramos un fío condutor do seu quefacer como persoa e como escritor, ese fío levaría enganchados a bondade, a confianza no xénero humano, a visión positiva da vida, o compromiso social e o amor que todo o goberna.

(Recentemente, Héitor Mera coordinou a edición deste libro homenaxe ó autor do que falamos.)

(Imaxes de http://www.biblosclube.com/seccion_anteriores.asp?seccion=86; http://www.galicia-hoxe.com/indexSuplementos.php?idMenu=17&idNoticia=143264

Linguogalbanas

Enlazo esta noticia relacionada coa lingua dos nosos quereres. Ós alumnos de bacharelato convíñalles, se cadra, botar unha ollada a este estudo que nos anuncia a entrevista con Xosé Manuel Sarille. Quen isto escribe, pensa facelo. Lamento que para moitos de vós o asunto remate cando se dá por rematado o ditoso epígrafe de "lingua e sociedade". Pero non hai que queixarse tanto: o asunto da Primeira Comuñón lévao moitísimo peor.

Volvendo ó rego da linguopreguiza:

a) Con ou sen PISA, o galego amolece.

b) Os políticos teñen tanta gana de normalizar o idioma como de arrincaren unha moa sa. Os únicos que o poñen en dúbida son os propios políticos, pero eles non o saben.

c) ¿Houbo realmente algún proceso de revalorización da lingua?

d) Cómpre que a lingua ande mal, mais que non morra. Deste xeito sempre terán unha arma arreboladiza barata e sensible.

Tamén hai voces que din que xa abonda de pesimismo, que estamos nunha boa posición para poñer a lingua a flote...

O tempo dirá.

Pero entrementres, ós que estamos cheos de pesimismo permítasenos lembrar que tamén se volvían optimistas os que estaban a morrer de tuberculose. E permítasenos tamén que, non hai tanto tempo, certas solucións "óptimas" encheron as costas de chapapote.

Pesimismo á parte, os políticos -sobre todo os que ostentan o poder- deberían deixar de lavar a lingua coma Pilatos.

Dentro dus días botarémoslle unha ollada a A impostura e a desorientación na normalización lingüística. E non vai ser por meternos un xute de pesimismo. ¡Quen nos dera!

(Imaxe de http://rai.it/news/articolonews/0,9217,112711,00.html.)

Xavier Alcalá. Unha falsa luz (2)

De interese para bachareis.

Dámos hoxe cunha nova noticia sobre a esta novela de Xavier Alcalá, derradeira da triloxía Evanxélica memoria. Desta vez (lembrade a anotación de máis abaixo) atopamos datos sobre a xénese da novela, amén doutros datos que axudan á súa comprensión ó situaren os feitos narrados no seu momento histórico.

Insistimos para aqueles que calculan o valor dos libros polo groso do canto que, aínda tratándose dunha novela longa, resulta doada de ler. E mesmo ten moitos momentos divertidos, malia que a etapa histórica narrada resultou para os que a viviron negra de máis. ¿Imaxinades a certo político, aínda en activo, deitado no chan para...? Mellor, descubrídeo vós mesmos.

Un dos aspectos máis salientables da novela é o ser testemuña da represión. Mais tamén o é da miseria moral, da beatería, do complexo de ovellas que asolagou os perdedores da guerra... E, por outra banda, resulta un atinad0 relato das ansias de liberdade, do desarrollismo, das ansias de progreso material e moral da xente do común, do silencioso e lento cambio de mentalidade que foi aniñando no pobo á marxe das consignas dos mandatarios...

En fin, temos para ler unha boa crónica que abrangue a vida política e social dos galegos -e do resto dos españois- dende a segunda metade do século XX.

(Imaxe de http://www.aetg.org/naonda1/050.htm.)

Durmido sobre os espellos, de Jordi Sierra Cuestionario

Para o club de lectores de Durmido sobre os espellos, de Sierra i Fabra, deixo este cuestionario.
Xa falamos na aula das condicións desta lectura. Así e todo, vou repetir aínda o desexo de que traballedes en equipo. O punto de encontro do club atoparédelo neste blog. O local está aberto a todas horas, ou polo menos mentres o permita certa compañía de telecomunicacións. Quen teña dificultades coa chave, que avise.
Aburiño.

CUESTIONARIO

1. Redacta en dez liñas o argumento da novela.
2. Segundo a novela, ¿que situación se vive en Cuba no momento da visita do protagonista? 3. A novela estructúrase en tres partes. Comenta este aspecto.
4. Segundo a túa opinión, ¿cal é o tema central da novela?
5. A novela é unha viaxe iniciática. ¿Que aprendeu o protagonista para a vida nesa viaxe?
6. Analiza a figura do avó do protagonista.
7. Á luz da novela, comenta esta afirmación: “A liberdade ten un prezo”.
8. ¿Que personaxe da novela é o modelo humano que o protagonista quere imitar?
9. Explica o título da novela.
10. Tira da novela aqueles personaxes reais que foron influentes na revolución cubana.
11. ¿Que feito histórico, revelante para o país, foi o que padeceron os avós do protagonista?
12. Segundo a novela, ¿pode afirmarse que os seres humanos non son realmente donos do seu destino?
13. No remate da novela, o protagonista une no seu maxín as figuras de Tania e mais da avoa. Explica o motivo.
14. A figura do avó sintetiza os ideais dun revolucionario. ¿Cales son eses ideais?
15. ¿Cal é o pago que os avós do protagonista tiveron que facer por seguir un ideal?
16. No inicio da novela o autor describe o pai e o tío do protagonista como personaxes opostos, malia seren irmáns xemelgos. ¿Ten este recurso algunha utilidade dende o punto de vista novelístico?
17. Ó longo da novela inténtase dar unha visión da situación cubana desde diversas ópticas. ¿Como se describe esa situación?
18. Analiza o uso que se fai na novela da figura da muller.
19. Analiza a figura do protagonista.
20. Tendo en conta a presente situación de Cuba, ¿que valor ten esta novela?

Xavier Alcalá. Unha falsa luz

Recoméndovos ós bachareis que vos acheguedes a esta terceira parte da triloxía titulada Evanxélica memoria. Atoparedes nela unha historia novelada da presenza evanxélica no noso país.
Na novela á que se refire o artigo enlazado, Xavier Alcalá narra a memoria dos feitos máis salientables da historia do século XX dende a guerra civil.
Aqueles que teñades un sentimento relixioso tamén aproveitaredes a forma -unha delas- de vivir a fe, de conciliar vida e crenza.
Non pensedes, así e todo, que o protagonista narrador é un beato santulario. Ten moi bo ollo clínico para diagnosticar a caste de xente coa que se vai cruzando. As dificultades sufridas volvérono espelido.
A obra resulta de lectura agradable e cómpre facelo sen présa. Será de especial utilidade para aqueles que teñades un certo pendor pola historia e pola sociedade.

Bilingüismo made in Belgium

Confeso que Bélxica é ¿un país? que me cae instintivamente simpático. Por riba, as xentes que andamos por este instituto de nivel europeo (non son eu quen o di) temos aínda outras razóns para tal sentimento: lembrade polo menos a dous nativos que impartiron clase no centro. A maior abondamento: un, flamengo de fala; e a outra, francófona (ou ó revés, xa non me lembro ben).

Sobre a situación lingüística en Bélxica tamén atoparedes un artigo publicado na revista Perfil, e escrito por quen coñecía a situación de primeira man.

Hoxe tropezo con dous artigos nun xornal francés que non deixan de aqueloutrarme. Non polo que estea a pasar en Bélxica, que é un país civilizado, senón polo que podería significar para nós unha situación semellante.

Prégovos ós bachareis que os leades e, de paso, xuntádelos co que xa tedes sobre "lingua e sociedade".

Os artigos ós que me refiro son: Yves Leterme pête les plombs (encore) e mais Yves Leterme, le politicien qui tient parole. O primeiro é máis interesante dende o punto de vista lingüicida. Ambos os dous artigos veñen citados no periódico francés Libération.

¿Cando deixarán os políticos de ter lingua de zapatilla?

Aburiño e regaládevos, como dixo C.

(Imaxe de http://www.iepf.org/docs/hydro_quebec/pays_et_entreprises/europe/belgique/belgique_carte.gif.)

Lingua esgallada (33)

LINGUA ESGALLADA-33

Velaquí algunhas expresións recollidas das exposicións orais. Contémplaas dende a óptica do rexistro estándar e coloca na recadro correspondente a solución que creas máis idónea. E para pórlle o ramo á obra, comenta as razóns da rectificación.

330
Ten cancro, como había tido moitos compañeiros del
331
Síntese mui mal porque xa non poden estar xuntos
332
Unha das bazas que lle facían seguir...
333
Enviáballe diñeiro, a veces xoias
334
Pensando en elas
335
Transcurre, parte en 1936...
336
Pide a un pintor que lle retrate
337
Xa que lle recorda os seus orixes humildes
338
Que cambie ese paisaxe
339
El quédase a mirar e póñese triste

_______________

CONDICIÓNS DO TRABALLO
BAC: Rectificación + explicación.
ESO: Rectificación.
Valoración: Traballo para a mellora de nota, segundo criterios programación.

Data entrega: 24 horas despois da publicación neste blog.

(Imaxe de http://www.elsiglodedurango.com.mx/archivo/143504.preparadas-las-lenguas-latinas.siglo.)

Neira Vilas

De especial interese para os bachareis.

Déixovos enlazados un artigo e mais un vídeo protagonizados polo escritor Xosé Neira Vilas.

Aínda que o motivo da noticia sexa o próximo centenario do himno, a nós aínda nos interesan máis os aspectos históricos, biográficos e éticos (ou de educación en valores, se o preferides) que destacan no artigo.

A imaxe tamén se atopa en http://www.vieiros.com/enlaces/novas/imx/grande/0524105001196772490-xose-neira-vilas-na-biblioteca-da-fundacion-que-dirixe-en-gres-vila-de-cruces.jpg

Tintín. O modelo da Castafiore

Seguen aínda as celebracións do centenario do nacemento de Hergé. Sobre o asunto xa deixamos aquí algún "apuntiño". Nós celebramos que Tintín tamén fale galego. Contamos coa colección completa na biblioteca do centro e podedes botarlle unha ollada: non está prohibido nin é pecado nin engorda.

Hergé (Georges Remi) documentábase concienciudamente para compor as súas historias. Neste sentido foi un traballador honesto, malia pecar de inocente ou politicamente incorrecto nalgunha ocasión. O artigo ó que nos queremos referir é un exemplo máis. Publícao o xornal Libération (2-12-07) e refire unha anécdota recollida por Bruno Costemalle no libro Mais où est passé le crâne de Mozart?

Pois segundo Bruno Costemalle, o modelo vivo da Castafiore foi unha americana rica chamada Florence Foster Jenkins. Cantaba mal, seica (escachaba as orellas, di algún comentarista), pero tiña diñeiro para alugar un bo local e "y massacrer les grands airs du répertoire lyrique".

O personaxe de Hergé non é tan cruel, salvo na opinión do rosmón Haddock. Para coñecelo un pouco mellor, propomos unha pequena actividade nas seguintes condicións:

1. Actividade voluntaria.

2. Para mellora de nota, segundo se contempla na programación da materia.

3. Propósito do traballo: estudar o personaxe da Castafiore.

3.1. Álbums nos que aparece.

3.2. Como é a súa imaxe.

3.3. Como se caracteriza o personaxe.

3.4. Cal é o seu papel nas historias en que actúa.

3.5. Cal é a súa relación co resto dos personaxes.

4. Extensión do traballo: entre tres e seis páxinas, sen contar imaxes.

5. Soporte: papel, dixital ou, mellor aínda, blog do grupo.

6. Prazo de entrega: ata o 31 de xaneiro de 2008, se seguimos vivos.

7. ¿Onde atopar os álbums? Na biblioteca do instituto, recoiro.

8. Para calquera outra dúbida, consultade co profe. Ás veces vai á clase.

Imaxe de http://www.tintin.com/pressroom/festivaal/index.html

Lingua esgallada (32)

LINGUA ESGALLADA-32

Velaquí algunhas expresións recollidas das exposicións orais. Contémplaas dende a óptica do rexistro estándar e propón a solución que creas máis idónea. E para pórlle o ramo á obra, comenta as razóns da rectificación.

320	Levalo ó río e ahogalo
321	O outro home hártase un pouco
322	O desastroso que foi o viaxe
323	Terminaron os seus estudios e teñen que buscarse o futuro
324	Vente años o trenta
325	O hidalgo don Ramón morre
326	Metérono na cárcere porque pillárono
327	Unha noite chea de locura
328	Destroza o saxo
329	Impide que vaia á cárcere

CONDICIÓNS DO TRABALLO

BAC: Rectificación + explicación.
ESO: Rectificación.
Valoración: A prevista na programación.
Data entrega: 24 horas despois da publicación neste blog. Non contan feiras, festas nin mercados.

Imaxe de http://elteacher.com/FEULE/espanol/convocatoria_es.htm

Marisa Núñez (2)

Galicia Hoxe publica unha entrevista con Marisa Núñez por mor do Premio Internacional do Libro Infantil concedido pola Fondation Espace Enfants (FEE) de Suíza. Da noticia tamén se fan eco outros xornais. No Faro de Vigo aparece acompañada desta ilustración.
Outra interesante entrevista atopámola na páxina Proyecto Animalibro.

Cunqueiro. Unha biografía (2)

Dúas noticias referidas ó noso autor atopamos hoxe. Unha delas vén no Faro de Vigo, periódico dirixido polo mindoniense unha lonta tempada. Dá conta da publicación duns relatos inéditos de Álvaro Cunqueiro e Alberto Casal. A orixe das seis historias xa é bonita de por si.

A outra noticia aparece no Galicia Hoxe. Fálanos da presentación na Coruña da biografía de Cunqueiro que o sevillano Manuel Gregorio acaba de publicar*. Neste periódico aparece unha interesante entrevista co biógrafo.

Manuel Gregorio González dá conta da dimensión humana do don Álvaro reflectida no espello das súas obras, do home "que se trasparece en sus obras" (p. 194). Velaquí a idea que guía esa visión de Cunqueiro como "juglar sombrío":

"(...) se asombra uno de la soledad, de la fortaleza, del empeño de aquel
escritor inseguro, festivo, algo nostálgico y hedonista, que quiso devolverle al
mundo un poco de humor, de paz, una alegría pastoril y arcádica, cuando el mundo
estaba atento a otros azares. En esas condiciones, no era posible comprender la
portentosa ofrenda del gallego. Una ofrenda en la que se incluía el derecho a
soñar, la posibilidad de ser otro, la intimidad del hombre con el misterio" (pp.
80-81).

* Véxase o post "Cunqueiro. Unha biografía", máis abaixo.

Imaxe de http://www.galicia-hoxe.com/index_2.php?idMenu=86&idNoticia=234264.

Marisa Núñez, premio Internacional do Libro Infantil

Lemos esta noticia e sentímonos reconciliados coa vida, co mundo, co país e co idioma. Por noticias coma esta decatámonos de que aínda estamos no mundo. E non o dixo Miro Pereira.

Parabéns para Marisa Núñez. A obra premiada titúlase Chocolata.

(Imaxe de http://www.elcorreogallego.es/indexSuplementos.php?idMenu=17&idNoticia=49112.)

Lingua esgallada (31)

LINGUA ESGALLADA-31
Velaquí algunhas expresións recollidas das exposicións orais. Contémplaas dende a óptica do rexistro estándar e sinala a solución que creas máis idónea. E para pórlle o ramo á obra, comenta as razóns da rectificación.

310
...e o vai buscar
311
Dun lapiceiro saíu...
312
Frente a unha cunca de auga
313
Tiña muita prisa
314
Que xente na fraga ina consultarlle cousas
315
Encendíase e apagábase, e entón era cando se miraba...
316
Trampeou a cerradura
317
Consigue coller o lagarto
318
Tarde ou temprano vai ter que saír de alí
319
Átano nun árbore

CONDICIÓNS DO TRABALLO
BAC: Rectificación + explicación.
ESO: Rectificación.
Valoración segundo o previsto na programación e na folla de presentación da materia.
Data entrega: 24 horas despois da publicación neste blog.
(Imaxe de http://www.aucoindubar.ch/ancien/vin_honneur/region_vin_du_mois.php.)

Cunqueiro. Unha biografía

De interese para os bachareis.

Atopamos no Galicia Hoxe esta recensión da biografía que Manuel Gregorio González dedica a Cunqueiro. É o seu título completo Don Álvaro Cunqueiro juglar sombrío. Segundo a recensión, a obra promete. Resulta un traballo de doada lectura, a xulgar polo anaco que levo visto. Teño a sensación de que enfoca o autor a través da súa obra, pero non o podo asegurar co que levo lido. Para datos miúdos, o autor cita a "minuciosa biografía de Cunqueiro" de Armesto Faginas (1987).

Esta nova biografía tamén se acompaña dun interesante álbum de fotos en páxinas interiores.

Como tocaremos o tema na aula, aínda que non queiramos, xa vos falarei máis polo miúdo do asunto. Mentres tanto, teredes que conformarvos coa recensión enlazada.

Aburiño.

Algún médico saca a lingua

Facemos referencia a un par de noticias relacionadas co uso das linguas minoradas no gremio dos médicos. Aínda que suscitan comentarios a mazo, realmente non o precisarían. Pero causan algo de pasmo e cómpre manifestalo.

A primeira das noticias atopámola en Vieiros: un facultativo pide socorro para que lle traduzan ó español o formulario no que se lle solicitaban probas radiolóxicas. Fai ben. Cómpre andar seguro. Nalgunha ocasión xa se teñen trabucado e o paciente acabou coa perna boa amputada e a mala ó lombo.

A outra noticia referida aparece en El País (xornal belixerante en cuestión de lingua): "La exigencia del euskera agrava la falta de médicos en el País Vasco
En la oposición puntúa casi tanto el idioma como todos los méritos científicos". Visto así, case parece terrible. Coma se te botasen fóra do traballo por descoñeceres o euskera. Mais na mesma noticia lemos que os méritos por coñecer tal idioma sumarían como máximo 16 puntiños (Euskera. Existen dos perfiles lingüísticos: el 1, que otorga ocho puntos y el 2, que supone 16. Este último equivale al cuarto curso de la Escuela Oficial de Idiomas), sobre ¿cantos?: El baremo máximo suma 176 puntos. El propio examen otorga hasta 100. Es necesario obtener 50 o más para aprobar.

Nos xornais tamén cómpre ler a letra pequena. E o xornalismo debería ser obxectivo. E os médicos...

(Imaxe de http://www.vieiros.com/.)

Méndez Ferrín e Bretaña, Esmeraldina

De interese para os de segundo de bacharelato.

Enlazo esta entrevista con Anxo Angueira na que se fala da novela citada e se sitúa o seu autor, o escritor Xosé Luís Méndez Ferrín, no panorama literario galego.

Sobre a edición desta obra tamén atopamos noticias en Brétemas e mais no Anuario de estudos literarios.

(Imaxe de http://www.readgalicia.com/books/bretana-esmeraldina/.)

Xosé María Álvarez Blázquez. Na vila hai caras novas (2)

3. Para o escritor Estro Montaña “Na vila hai caras novas é unha das mellores novelas policiais da época pola sinxeleza e lirismo da súa linguaxe, pola elegancia e ironía desenvolvidas en cada páxina, polo ritmo medido da escritura e o final imprevisto do desenlace” (Faro de Vigo, 18-6-1994).
Álvarez Blázquez desenvolve a trama en capítulos curtos, todos de extensión semellante, centrados normalmente nun personaxe. Mais isto non empece que o lector teña ante si un colectivo que se comporta como tal: convive, axúdase, critícase; viven, en definitiva, con conciencia de tribo.
A conivencia autor-lector é constante. Atribúese aquel o papel de cronista e detense sempre que o desexa para explicar os pormenores da marcha do relato:
“O autor sospeita que nesta triloxía de potencias que en toda obra literaria se establece, entre os actores do drama, o autor e o lector mesmo, existe sempre unha xorda pugna, na que infaliblemente corresponde a este último a peor parte” (p. 41).
“O autor recoñece (...). A culpa, en todo caso, é só do autor (...) (p. 61).
“Ineludibles tarefas persoais mantiveron o autor afastado durante algúns días desta historia, tan amorosamente rastrexada” (p. 145).Pódense relacionar máis citas que abondarían no mesmo sentido. O autor trata de establecer unha complicidade co lector, pórse da súa parte, investigar o asunto canda el.
Insinúa tamén o modelo literario do personaxe investigador:
“O bo sacerdote da nosa novela en pouco se parecería aos que ordinariamente ocupan as páxinas dos libros, e existe un risco moi grave de que o culto lector se deixa arrastrar pola lembranza dese inimitable padre católico, cuxas divertidas e aleccionadoras aventuras relatou un contemporáneo escritor inglés, xa por desgraza falecido” (p. 62).
“O autor desprega unha mirada bondadosa sobre os personaxes (o que nos fai recordar a Chesterton e nunca a novela negra americana) e segue unha tradición humorística presente nalgúns autores cultos do primeiro terzo do século” (Estro Montaña, cit.)
4. A novela ambiéntase nalgunha vila francesa. Os nomes dos personaxes axudan a completar este marco xeográfico. Mais así e todo, a descrición do espazo, a caracterización dos personaxes, o seu comportamento... lévannos a pensar que podemos estar en calquera vila do noso país. Mesmo algunhas referencias tales como o alto de San Bartolomeu ou os dolmens suxírennos espazos de especial querencia do autor.
5. Bibliografía que se cita:
Álvarez Blázquez, Xosé María, Na vila hai caras novas, Vigo, Ir Indo, 1993. Introdución e tradución de Alfonso Álvarez Cáccamo.
Martínez Cachero, José María, La novela española entre 1936 y 1975, Madrid, Castalia, 1989.
Montaña, Estro, “Na vila hai caras novas”, Faro de Vigo, 18 de xuño de 1994.
(Fotografía de http://www.viveaonatural.xunta.es/EN/aloia.htm.)

Lois Pereiro

De interese para os bachareis.

Na edición de El País para o país vén este artigo sobre a poesía de Lois Pereiro. Non estará de máis botarlle unha ollada.


Na páxina da BVG atoparedes esta ficha biográfica. Tamén ten interese esta noticia que publica Vieiros. Máis reducido é o artigo da Wikipedia.


Que tiredes bo proveito da lectura. Aburiño.

(Imaxe de http://obloguedorubemtxu.blog.com/2067793/.)

Boas palabras

Cóntanos A Voz que nunha tribo beduína condenaron a un piropeador a rebandarlle a lingua por lle dicir "boas palabras" a unha muller. Librouse (en todas as partes hai avogados das silveiras) cunha substanciosa multa.

Reparade en que eran "boas palabras". Por estes lares, falar mal xa non é nin pecado. As nosas avoas non saen do pasmo. Pareceralles que esgarramos as palabras. ¿Onde andará metida a vontade de estilo que tiñan os aldeaniños? Imos esquecendo que a xente é, en boa medida, o que fala. Esquecemos que a lingua é a defensa dos dentes e que a mellor palabra é a que aínda non se dixo.

Se traemos a este noso primeiro mundo a lei chapodadora de falabaratos, ¿que lle habería que facer ós que xuran ou prometen cumprir e facer cumprir a lei e fan dela lei de funil cando non a desobecen sen máis? ¡Quen nos dera poder mandalos cos beduínos!

Sálvanse porque vivimos entre cristiáns civilizados. Que se non...

Que somos civilizados -por algo estamos no primeiro mundo- demóstrano os nosos hábitos (a)culturais (inflámonos de televisión), o éxito escolar na ESO (un de cada catro alumnos queda pola popa), por non falar desas catro mil persoas que viven en chabolas...

Claro que noutros sitios cocen consoladoras caldeiradas de fabas. La France, mesmamente: ils sont plus de 100 000, un peu partout en France, à loger dans une caravane ou un cabanon. E non é que estean de vacacións precisamente.

En fin, hoxe se cadra vén algo triste a prensa. Pero, polo menos, podemos empezar a falar ben aínda sen a ameaza de que nos chapoden a lingua. Tampouco non hai necesidade de andar coma Xan de Ventraces.

Soidades de Ana. Non é unha novela

Para o prezado club de lectores de Soidades de Ana.

Non lembro que estudoso dixo que cada obra literaria, o mesmo que o autor, son fillos da súa época. O caso é que ten razón. A noticia que enlazo, aínda sendo posterior ó relato que estamos a ler, ten o valor de actualizar a novela e debería servirnos para que a reflexión sobre esta peza literaria fose algo máis ca unha actividade intelectual.

Tomémolo en serio. A cabeciña, antes de que nola estrague a demencia senil, debe levar sempre o goberno da nosa vida.

Volvendo ó noso traballo académico, a noticia pode axudar nas respostas ás cuestións relacionadas coa protagonista e o seu círculo de amigos.

(Imaxe de http://www.redelitoral.com.br/jornaldesabado/jornaldesabado.asp.)

Jordi Sierra

Para o club de lectores de Soidades de Ana.


O autor desta novela é hoxe noticia literaria pola concesión do Premio Nacional de Literatura Infantil y Juvenil. Enlazo a noticia e pego aquí a entrada:

El escritor Jordi Sierra i Fabra ha sido galardonado hoy con el Premio Nacional de Literatura Infantil y Juvenil correspondiente a 2007 por su obra 'Kafka y la muñeca viajera'. El Premio lo concede el Ministerio de Cultura para distinguir una obra de autor español, escrita en cualquiera de las lenguas oficiales del Estado y editada en España durante 2006.

Parabéns.
(Imaxe de http://www.estrelladigital.es/.)

Xosé María Álvarez Blázquez. Na vila hai caras novas (1)

Na vila hai caras novas, de Xosé María Álvarez Blázquez (Vigo, Ir Indo, 1993).
0. A presentación editorial sinala o feito de ser esta novela finalista do premio Nadal (convocado por primeira vez no outono de 1944 e outorgado o día de Reis de 1945), mais tamén sinala o esquecemento inxusto que sufriu.
Son moi ilustrativas as palabras de José María Martínez Cachero ó falar desa primeira edición do premio Nadal (La novela española entre 1936 y 1975, Madrid, Castalia, 1989, p. 86): “Concursaron veintiseis novelas y, por tres votos contra dos, Nada, de Carmen Laforet ganó a En el pueblo hay caras nuevas, del escritor gallego José María Álvarez Blázquez”.
1. Consta a novela de 29 capítulos, distribuídos en tres partes: simétricas as dúas primeiras (capítulos I-XII e XIII-XXIV, respectivamente) e máis reducida a terceira (XXV-XXIX). O autor preséntanos na primeira parte os principais personaxes e o feito que motiva o relato: o asasinato do coronel Le Coste; na segunda, o inspector Flandín vai levando a cabo os traballos da investigación ata chegar a un punto morto que resolve, a gusto de case que todos, a rara mestría do señor abade.
2. Na vila non pasa nada fóra do habitual. A xente vai levando a vida pouco a pouco, coma sempre. Todo resulta previsible. Mais o día do seu aniversario, o coronel Le Coste aparece morto. Todo apunta a que foi “asasinado a traizón no seu propio xardín” (p. 25). A partir de aí, o ambiente da vila comeza a rexistrar unha “tola efervescencia”.
O autor documenta os estraños comportamentos dos personaxes, centrándose nos máis significativos que, capítulo a capítulo, focalizan o desenvolvemento da narración. Ante os ollos do lector pasa toda unha galería de personaxes que constitúen as forzas vivas da vila: o coronel retirado, a fillastra, o tolo oficial da vila, o zapateiro alcohólico, a solteirona que non perde a esperanza de casar algún día, o alcalde pasteleiro, o servizo do coronel (mordomo, secretario), o médico flegmático e humorista (trazo compartido por varios personaxes), o mestre, a sombreireira murmuradora, o fotógrafo, o xuíz, o abade...
A estes hai que sumarlles as caras novas que son enviados para facer as pescudas pertinentes: o inspector Flandín, o axudante Reynolds (quizais o máis parvo do corpo), o capitán Savigni...
Todos acaban desconfiando de todos e algúns chegan a denunciarse mediante anónimos. Aínda que as autoras dos anónimos eran coñecidas de sobra: recorrían a este método sempre que querían botar unha loia a correr.
Saen a relucir as virtudes dos personaxes, pero tamén as súas pequenas miserias. O autor preséntaas ante o lector envurulladas nunha grande comprensión e sentido do humor. O humorismo é sen dúbida un dos trazos máis salientables da novela.
Funeral á parte, a obra ten final feliz: aclaración dos feitos, volta á normalidade, casorio... e fe, corroborada polos feitos, na bondade humana.

(As imaxes da igrexa de San Bartolomé de Rebordáns están en http://www.turgalicia.es/sit/ficha_datos.asp?ctre=121&crec=4597&cidi=C.)

Rubén Ruibal. Limpeza de sangue

Queremos sumarnos á vaga de felicitacións a Rubén Ruibal polo Premio Nacional de Literatura Dramática. A noticia do evento podemos lela en varios medios:

http://www.galicia-hoxe.com/index_2.php?idMenu=86&idNoticia=223886, http://www.lavozdegalicia.es/cultura/2007/10/24/0003_6255793.htm

ou http://www.l-v.es/ (24-10-07, páxina 12, pdf).

Sobre esta obra, os estudantes de segundo de bacharelato podedes ler a recomendación do seu editor e a crítica de Inma López Silva.
En Vieiros temos unha entrevista co dramaturgo.
De novo, parabéns ó autor.

(Imaxe de Galicia Hoxe e http://www.xerais.es/cgigeneral/ficha.pl?codigo_comercial=1337045&origen=10&obrcod=1162315&id_sello_editorial_web=13.)

Soidades de Ana. A vida herdada

Pois con esta pregunta só procuro unha pequena reflexión sobre os condicionamentos que nos impón o ámbito familiar no que nacemos. Non herdamos só os bens materiais que nos deixen os nosos maiores, descontado o quiñón que leva Facenda. Herdamos tamén boa parte das súas virtudes e dos seus defectos. Non fai falla que nolo diga a prensa rosa: sabemos perfectamente que somos fillos de... (por sorte ou desgraza). Mesmo hai familias que van deixando en herdo o nome duns membros para outros: María nai, María filla, María neta, María bisneta... Filipe I, II, III...
Algúns personaxes que aparecen nesta novela loitan en boa medida contra esta imposición do clan familiar. Outros aceptan a situación sen especial dificultade. Se analizades a relación da irmá de Ana e mais o seu noivo decaterédesvos de que manteñen posturas contrarias ante o estilo de vida herdado.
En resumo: mirade en que medida os pais impoñen un comportamento, uns estudos, unha dedicación ó clan...

Se aínda non enfoquei a cuestión, preguntádelle ó profe. Para iso lle pagan, digo eu.

(Imaxe de http://foros.xenealoxia.org/viewtopic.php?p=14031.)

Necrolóxicas

Leo esta noticia e, de paso que tocamos madeira, non podo evitar que me veñan á cabeza certas vivencias. A última delas puramente lingüística: tiven que explicarlle a un alumno o que era unha necrolóxica. Fíxeno sinalando co dedo encol do xornal. O rapaz preferiu "esquela", porque "necrolóxica le daba mal rollo". Retruqueille que "mal rollo" sempre o daba; non tiña que ver o idioma. Con todo, o rapaz seguiu nas del e eu quedei en xaxún: ¿poderanse esconxurar os medos cambiando de lingua?

O meu párroco, cérnico galeguista, pretende convencernos de que Deus entende o galego. Pero estalle a resultar unha ensinanza moi sacrificada: atópase con fregueses que non se consideran ben casados nin ben enterrados neste idioma. E o que máis amola o pobre do abade é que lle pidan os oficios na lingua que rexeitan. Outro misterio máis, por se fosen poucos os da relixión.
Coñezo a alguén -supoño que haberá máis no seu caso- que ten ben avisada a familia: cando vaia para a pataqueira, que lle aproveiten o que teña da aproveitable e o resto que o incineren; as honras fúnebres, se non llas fan en galego, que os asistentes recen en silencio. (É de supoñer que cando iso ocorra aínda exista a lingua e haxa sacerdotes en activo.)
Cómpre avisar a familia para que non se deixe engaiolar pola compañía funeraria. Esa xente non pregunta polo idioma do defunto e, por defecto, saca os formularios na lingua oficial do Estado. E aínda cómpre presenza de ánimo para dicirlle que o finado deixou mandado de que o empanasen coa súa lingua de vivo. Se cadra, as empresas mortuorias deberían coidar tamén estes detalliños sen subir o prezo do servizo.
Mirade por onde, un feito tan sinxelo como estarricar a pata convértese nun acto oficial e reclama a atención e participación de varias institucións. A saber, ministerio de Xustiza, Rexistro Civil, algunha Igrexa, Facenda (esta lagarta está en todas)... Por iso está decidido de antemán que hai que dar co cu no tego, pero na lingua constitucional.
A ver se as autoridades sacan algún decretiño para que, por defecto, enterren o morto na lingua na que viviu, sen que a atristurada familia teña por riba que relear pola necrolóxica. ¿Non pode haber enterros cooficiais, ou que?

(Imaxes de http://www.halloween.com.es/manualidades/colorear/ e http://www.tresctres.com/?i_url=mo2-se2-lggl#a10.)

Botellódromo

"Hay que ponerles un sitio y controlarlos"

Ás veces propóñense actividades que converten a aula nunha especie de Madroa. Nesta ocasión collín un texto do xornal Que! e pedínlle a un grupo de rapaces que describisen o posible contexto no que puido ser usada tal expresión.
Non me resisto a relacionar os resultados, porque fan certo o dito de que a can fraco...
Vexamos:
O despistado cre que se refire a "células canceríxenas". Terei que explicarlle de novo o da concordancia.
Os libros, a tala incontrolada de árbores e a praga dos muraños de Castela tiveron cadansúa proposta.
Unha rapariga afirma que se refire ós homes, dende unha perspectiva de loita de "géneros". A rapaza non é feminista; é intelixente e sabe que os homes valen para ben pouco.
Hai outra rapaza que relaciona a frase co botellón. Polos datos que dá vese que xa leu o xornal, e ademais debeuno facer de camiño ó centro.
Por parellas temos os que pensan nas tribos urbanas e nos inmigrantes. E aínda hai outro par que confesa sentirse desnortado e non ter nin idea de que quere dicir a frase de marras.
Cinco dos participantes pensan en tolos ou enfermos, que deben estar metidos en cuartos especiais, vixiados por cámaras e asistidos por médicos. (Hai un tipo de xente que preferimos tela gardada.)
A proposta gañadora (seis votos) refírese á falta de respecto e á indisciplina dos adolescentes. ¿Suspicacia?
Así e todo, a resposta que máis me gustou foi a do badulaque espelido: unha frase coma esa non ten sentido ningún, e menos nunha clase de lingua. Non teño máis que dicir e morra o conto.

Se cadra tamén é un "fan" do Floreano.

(Imaxes de http://www.tallerediciones.com/cuza/modules.php?name=News&file=print&sid=64 e http://www.farodevigo.es/secciones/seccion.jsp?pRef=3148_12_0__Humor.)

Erín Moure

Noticias coma esta debían lerse con prescrición facultativa, porque actúan como vacina contra a lingua do poder (sexa cal for). En realidade, a lingua do poder é o orneo, dito sexa con perdón dos cuadrúpedes.

A noticia é de especial interese para os bachareis por dúas poderosas razóns: unha, a información literaria que facilita; a segunda, máis importante aínda, a actitude que a autora amosa ante as linguas nas que se expresa.
Sobre a obra que se cita -Teatriños ou aturuxos calados- podedes consultar:
http://www.xornal.com/article.php3?sid=20071015132535 e http://www.xeracion.com/nova/3632.html.


Que a lectura vos sexa de proveito.

(Imaxe de http://quebecbooks.qwf.org/authors/view/60.)

Soidades de Ana: os pais e o noivado

¿Que quero preguntar con isto?

Nada.
O que pretendo e que me describades como se trata este tema na obra.
Reparade que estamos diante de familias ben situadas, conservadoras, celosas da súa honra. E a honra non é só unha cuestión moral; tamén é unha cuestión social: es honrado se te consideran honrado. Os pais da nosa protagonista -igual có resto dos personaxes que desempeñan este papel- teñen tal idea moi ben deprendida.
O noivado, ademais de ser unha cuestión persoal, tamén ten a súa cara pública e pode influír na consideración que a sociedade teña da familia. Por iso os pais miran con reparo as relacións das fillas. Nomeadamente das fillas. Nos fillos reparan menos. Así e todo, apuntan a relacións que vaian máis alá do ámbito persoal: cómpre mirar pola posición social, polas empresas...
Os pais sufriron a fiscalización do noivado polos seus propios pais e, cando lles toca a vez de fiscalizar os noivados das fillas atópanse con que esta xeración prefire moverse sen regras nin pexas.
A ocultación das relacións ós pais dá unha certa liberdade de movementos, pero liberarse da obediencia cega ós pais deixa os mozos sen o amparo do clan familiar, polo menos no caso da nosa protagonista.
Na loita xeracional pais-fillos, o noivado é un dos aspectos máis salientables.
Non sei se aclarei algo o que me preguntastes na aula. Se non é así, seguide insistindo.


Abur.

(Imaxe de http://www.ratiatum.com/forum/index.php?showtopic=33118.)

A Mennulara no país

A Mennulara tamén tivo éxito entre nós. Deixo enlazados uns cantos botóns de mostra.

O texto da presentación editorial recollido na páxina do Consello da Cultura: http://www.culturagalega.org/lg3/novidade.php?Cod_prdccn=519

No mesmo portal achamos a recensión de José Ignacio Cabano Vázquez.

Unha sinopse da novela atoparédela na páxina de Andel.

Non podía faltar a noticia na prensa, que nos fala da novela e mais de actividades de xente que le. (Hai xente para todo.)

Para rematar esta sucinta visión dende o país, temos o catálogo da editorial, de onde tomamos a foto da capa.

Para que o sinalado club de lectores d' A Mennulara se vaia documentando coido que deixo indicacións dabondo.

E non esquezades que tedes uns cadernos dixitais que devecen polas vosas opinións. Os cadernos e mais os lectores de orella. Os veciños do norte van lanzados. Vede, se non, o blog da biblioteca Monte Alto. Podedes empezar por intentar responder ás cuestións que propoñen no blog.

Dádelle duro e sen dó.

A Mennulara, novela siciliana

(Para o club de lectores d' A Mennulara)
É interesante achegarse a unha novela dende a perspectiva dos membros da sociedade nela retratada. Para tal cometido, resulta unha boa axuda a recensión de Marilia Piccone.

Desta recensión cómpre salientar:


a) O carácter siciliano da novela. Xa o deixara indicado a propia autora nunha entrevista enlazada uns post máis abaixo. Aínda que a Sicilia descrita está nunha fase de transicións, o carácter de illa obriga a que os cambios vaian amodo.


b) O carácter de serva e patroa da protagonista, papeis antagónicos que complican a visión que se ten do personaxe.


c) A sorpresa do testamento, que converte a novela nunha sorte de busca do tesouro; técnica que se combina co uso do dixomedíxome para que o lector se achegue ó personaxe.


d) Os encabezamentos dos capítulos, que seica achegan un aire a relato antigo.
Así e todo, non deixedes de ler a recensión indicada, porque se cadra lin mal.
E lede tamén o "INCONTRO CON SIMONETTA AGNELLO HORNBY", tamén asinado por Marilia Piccone.
Non perdades tampouco:
http://www.italialibri.net/opere/mennulara.html; sinala o artigo a "sicilianidade" e a dobre "existencia" da protagonista.
http://www.rivistaprometheus.it/rivista/ii37/mennulara.htm; caracteriza a muller siciliana como omnipresenza silenciosa: "La loro onnipresenza silenziosa, la loro intuizione del come il cedere l'apparenza del comando consente di mantenerne l'esercizio, il loro sapere che l'esigere di rado consente di riuscire ad ottenere sempre".
http://it.wikipedia.org/wiki/La_Mennulara
Por hoxe, vai chegando.
Abur.
(Imaxe de http://www.stradanove.net/.)

A Mennulara en Italia

Da recensión deste editor italiano destacamos a cualificación d' A Mennulara como novela coral.
A crítica francesa tamén caracteriza a figura da muller protagonista como serva-padrona; talvez sexa o par de palabras que mellor defina este personaxe.
A recensión sitúa os grupos sociais e insinúa os cambios que se van operando nunha sociedade en transformación, mesmo "dans une Sicile toujours prisonnière de ses traditions".
Opinións moi semellantes -non podía ser menos- son as que aparecen na páxina de ocio do diario Marca.
Segundo a Wikipedia, a novela foi traducida a doce linguas.

(Imaxe de http://www.feltrinelli.it/SchedaLibro?id_volume=5000210.)

A Mennulara. Achegas do mundo francófono

Entrevistan a autora por mor da edición de La tante marquise. Mais o que di sobre esta obra, válenos para a que estamos a ler:

Les résumés, en tête de chapitre, ont le ton d'une déposition.
L'avocate déteint sur la romancière?S.A.H. Je n'ai jamais écrit que du droit. Dans mes romans, je suis précise et, en même temps, je ne veux pas en dire trop. Il faut un sens de la mesure. En Sicile, les gens parlent peu. Ils pèsent les mots. Les Italiens parlent beaucoup plus.

Reparade en que os encabezamentos dos capítulos non son exclusivos d' A Mennulara, e que non serven só para fornecer o lector dunha síntese do que van tratar; tamén son un recurso técnico da prosa forense.

(Imaxe de http://www.feryane.fr/f/livre.php?theme_id=1&livre_id=17.)

A Mennulara: versión francesa

Na versión francesa, esta novela que citamos tivo máis éxito ca na lingua orixinal, a xulgar polo número de edicións. Déixovos uns enlaces por se tedes gana de lle botar unha ollada.


Unha reseña de librería: http://www.lianalevi.fr/litterature/330_0.htm. Conta o que xa sabemos cunha sinxela lectura da novela. Así e todo, insiste na dobre visión que se ten do personaxe (visión que se nos dá a través dos outros personaxes, porque a pobre da muller xa está dando malvas). ¿Coinciden todos os personaxes en que a protagonista tiña mal carácter? Iso é o que afirma quen fai a recensión. ¿Concorda con esta afirmación o club de lectores desta novela?


Na mesma páxina de Liana Levi (http://www.lianalevi.fr/auteurs/hornby.htm) atopamos unha pequena biografía de Simonetta Agnello, unha entrevista e unha bibliografía hoxe moi superada.


Na entrevista destacan algúns aspectos de interese para a interpretación da novela: a dobre vida cultural e lingüística da autora, a profesión de avogada (reparade que a novela ten moito de informe).


Abonda por hoxe. Mañá buscaremos máis pistas.


Abur.

(Imaxe de http://www.lianalevi.fr/litterature/330_0.htm.)

Dinamiteiros da fala

Anda un pobre colega adoecido cuns seus pupilos de 13 ou 14 anos. "Teño unha depresión de cabalo... Dunha recua de cabalos", di. O coitado esconxúrase xurando ata en linguas mortas.

-¿E logo?

-¿E logo? Pois mira ti mesmo.

E guíndame unhas follas de exercicios. Pasáralle unha foto ós discípulos e pedíralles, entre outras poucas cousas, que lle inventasen unha posible historia.

A foto (e o texto que a compañaba, pero que escamoteou ós rapazolos) son da autoría de Juan Millás, quen os publicou na revista Mujer Hoy.

O meu pobre colega pensou que, aínda sendo algo macabra a escena -ou precisamente por iso- estimularía a imaxinación dos escolares.

Velaí van a munición e mais os tiros:

¿Que lle podería dicir?

-Home, se cadra isto é ese famoso bilingüismo harmónico do que tanto se fala.

Tamén pensei que a este coitado profesor infiltráronlle na aula uns sicarios de Xasesabequén para demostrarlle que o galego é unha lingua urticante para rapaces novos. Mais coideime ben de non facer o comentario, porque non quería comer os exercicios.

No remate de contas, vai ter razón Mariano R. Cómpre deixarse de morondangas, e veña inglés e tecnoloxía. A ver en que se alicerzan.

Do que xa non me lembro é de se cando eu tiña trece anos redactaba deste xeito. Supoño que non, porque non estaría vivo para contalo.

Ó meu compañeiro e a outros coma el estalles ben empregado o castigo por non seren intelixentes e fuxiren da escola a fume de carozo.

Ánimo, colega. Arriba los corazones.

Cemiterio de elefantes

Anúnciasenos unha nova edición de Cemiterio de elefantes (Fran Alonso). Lembro que non hai moitos anos propuxemos esta lectura no instituto e mesmo viñera o autor para falarnos dela. Non pasaron tantos anos, pero parecen outros tempos. Os grupos de alumnos estaban máis cheos e os participantes facían preguntas.

A nova edición sae actualizada na ortografía e cunha "revisión estilística, que fixa un texto máis definitivo".

Trátase dun mangado de relatos ambientados na noite. Constitúen un retrato da vida noctámbula viguesa entre as doce da noite e as oito da mañá. Esa vén sendo a xornada de estudo dun dos personaxes. E mentres este se encerra, a vida bole por fóra, escura e perigosa.