26.6.07

¿Gallego para maricones?





Hai noticias que non se poden comentar. ¿Que comentario vas facer se te deixan coa boca aberta, incrédulo, pampo, estantío?




¿Que mal lle puido facer o noso idioma a algúns para que salten con estas saídas de pata de banco?




Se o galego vale realmente tan pouco como pretenden demostrar, ¿a que lles vén tales mostras de vesania?




¿Por que copian campañas homófobas? ¿Non lles dá a cabeciña para algo máis orixinal?




¿Isto é toda a contribución á cultura no seu adorado idioma?




17.6.07

An Alfaya. Literatura e marxinalidade

Atopamos no Galicia Hoxe unha entrevista coa escritora An Alfaya. (Tamén se pode ver en Xeración web.) O motivo periodístico vén sendo a produción literaria galardoada no último ano. Na entrevista fálanos de proxectos inmediatos e tamén de aspectos básicos da súa literatura. Os lectores deste noso instituto xa coñecemos algúns deles: lembremos o club de lectores de Desventura. Sóannos coñecidas afirmacións como:

A miña intención cando escribo un texto é que o lector se involucre nunha aventura de tipo emocional. O que prima é a intensidade das historias e preocúpame sobre todo o mundo dos sentimentos, como senten as personaxes, como viven as situacións, na marxe da temática, que neste caso é o mundo da indixencia. E que logo o lector interprete o que considere oportuno, intento non introducirme no texto nin facer valoracións, non me gusta a literatura enfocada ao didactismo. Procuro que as personaxes falen e que co seu comportamento lle digan ao lector o que senten.

A noticia tráenos á cabeza o indixencia afectiva do pobre Ventura, a quen algún dos lectores cualificou de "matadiño sentimental".

Os membros deste club de lectores tamén queremos felicitar a autora.
(Imaxe de Galicia Hoxe, 17-6-07)

13.6.07

Cardume, novela e guerra civil.


Cardume, novela de Rexina R. Vega, está a ser noticia por gañar o premio Xerais este ano. Recollemos neste apuntamento o artigo de Galicia Hoxe, no que se fai unha primeira achega á obra. Del destacamos esta afirmación:

O título de Cardume é algo máis que un grupo de peixes que se moven xuntos: "Trata das vidas menores, insignificantes, dos suxeitos pasados aos que lles din que teñen que ir na dirección do cardume, do que marca o grupo". Esa resistencia personalízaa na figura de Urbano Rodríguez Moledo, un parente seu, dramaturgo, fusilado no 36.

(Imaxe de Galicia Hoxe.)

12.6.07

Pacifismo no tempo dos Irmandiños

Este é o tema central de Unha primavera para Aldara, peza teatral coa que Teresa Moure gañou o Rafael Dieste de teatro.
Segundo lemos no Galicia Hoxe: "O tema, en síntese "é a historia dun convento galego de monxas no ano 1465, na época das grandes loitas irmandiñas e na súa tese defendo a liberdade individual e fago un alegato a prol do pacifismo".

(Imaxe de Galicia Hoxe, 12 de xuño de 2007.)

9.6.07

No queremos una “imposición” del gallego

Sabemos pola prensa da iniciativa de profesores e pais de alumnos da plataforma Tan gallego como el gallego para poñer contención ó decreto de normalización lingüística que, parece ser, se vai aplicar no ensino dende o vindeiro curso.
Non se poñen de acordo os xornais aquí citados sobre o número de sinaturas: nove mil para un, doce mil para outro. Tanto ten unha parroquia arriba ou abaixo.
Sostén o colectivo que “no estamos contra la cultura gallega, ni contra el gallego, sólo queremos decidir el idioma en el que se eduque a nuestros hijos” (cito seguindo La Voz de Galicia, edición local de Vigo). O colectivo analiza o Plan de normalización e son conscientes de que:
a) “Plantea” problemas de aprendizaxe ós nenos “castellanoparlantes”;
b) están seguros da perda de calidade que supón “dictar” unha clase nunha lingua que non é a súa habitual;
c) Están preocupados os membros do colectivo porque se chegue a un ensino totalmente en galego se se dá nun contexto comunicativo “habitual en gallego”.
d) A petición que dirixen á Xunta ampárase nos principios fundamentais da persoa.

Como pai de fillos lexítimos quero sumarme ó preocupado sentir deste colectivo. Para os meus fillos lexítimos quero sempre o mellor. En consecuencia, manifesto o meu profundo aqueloutramento porque lle ensinen o galego ou en galego ós meus herdeiros. ¿Quen pode desexar para os seus fillos lexítimos que lle aprendan nun idioma de pailáns, cochasardiñas e destripaterróns? ¿Quen pode desexar para os seus fillos que nolos convertan nun fato de negrosgallegosdeesosqueandaporahí? No lo permita Dios. E se o permite, xa nos encargaremos de traelo ó rego.
Entendo, comparto e súmome ó devezo dos pais.
Mais tocante ó profesores do colectivo xa é fariña doutra saqueta. Confeso que me deixan algo desnortado. É certo que o colectivo docente –no que para a miña desgraza me inclúo– resultou algo desastriño no que portén ó ensino das linguas. Tamén noutros aspectos, pero mellor calamos non vaia ser que nos suban o soldo e nos dean máis vacacións.
Coido que un profesor debería ser capaz de ver as dúas caras desta moeda do conflito lingüístico. E debería pensar dúas veces antes de se embarcar en aventuras que poñen en dúbida a decencia intelectual e a responsabilidade social coa terra na que pacen. A cuestión do bilingüismo é vella e conta con documentación inabarcable, pero algunha dela debería consultarse para abrir horizontes máis alá do noso propio nariz. En galego tamén hai documentación ó respecto e está ben considerada mesmo fóra de España. Poden empezar a consulta pola páxina do Consello da Cultura Galega (contra la que no están).
Os meus colegas de gremio tamén deberían botar un chisquiño a vista atrás. Tan só uns anos atrás. Tantos como os que podemos ter aqueles que xa somos maduros pero aínda non podres. Refírome a esa etapa da historia de España que todo mundo quere enterrar xunto co seu ilustre protagonista. Pois veña, compañeiros de gremio, revisade esa etapa e contádeme como estaba a cuestión da calidade do ensino, das clases “dictadas”, dos dereitos da persoa e da libre elección de lingua para educar os nosos fillos lexítimos. E xa de postos, consultade os datos sobre o fracaso escolar nesa época. O ICE ten algún estudo feito. E explicádeme por que se aprecia a meirande taxa de fracaso nos monolingües... en galego. Algúns con esta condición logramos colgar título universitario na parede da casa (e non estou a falar dunha filoloxía nin galega nin portuguesa), e mesmo vivir del, sen acusar especial trauma por estudar nunha lingua que “no es la suya habitual”. Porque se cadra o gran problema non é a lingua.
Ou si, como diría algún ilustre político. Sempre me teño preguntado a razón dun feito que vexo acotío: alguén que bote dez anos en París, Roma, Nova York, Bos Aires... dá aprendido o idioma que neses sitios se fala; mesmo hai xente que ata chega a perder o seu acento. Pois coñezo profesores que levan vinte e tantos anos vivindo en Vigo e non van máis alá do “hasta lueguiño”. ¿Podemos tirar disto algunha conclusión?
Se seguimos revisando os datos estatísticos, ¿que porcentaxe achamos de xordos, mudos e analfabetos en galego? Se son certos os datos de certo instituto de estatística, moitos: dan ben para encher un ou dous autobuses; aínda que disto xa hai ben tempo, porque estou pensando en datos de 2003. A estas alturas de século dan para cargar o AVE.
¿E os estranxeiros? Asegún. O senegalés que caeu por aquí non ten máis problemas co galego ca co castelán. Co galego aínda menos, porque estará exento. As nosas autoridades educativas consideran que o galego é un idioma imposible para senegaleses. Menos mal que hai profesores de francés; porque por estes lares considérase que o idioma materno dun nativo do Senegal é o francés, como está mandado. O que non sei que pintan son eses estranxeiros que veñen instalados xa no galego.
¿Problemas para aprender en galego? Home, si. Hai todos os que os indíxenas queiramos inventar. Refírome a indíxenas de intelixencia normal. Nestes tempos, coa universalización do ensino e o aparcamento dos rapaces nas escolas ata que empezan a ter entradas, decatámonos que hai máis xente da que se pensaba que presenta dificultades para aprender. Pero a estes tanto lles ten o idioma: presentan a mesma capacidade de resposta se lle falas en galego ca en guaraní.
Así e todo, comparto e súmome ó aqueloutramento dos pais. Son consciente de que un ensino en galego é provocador. Cómpre darlle unha resposta contundente. Se é preciso, tomaremos medidas de forza: queimaremos contedores, cortaremos o tráfico... e o gremio dos profesores debemos ir sostendo a pancarta. ¡Árdalle o eixo, carballeira!
Porque un ensino en galego, aínda que non máis sexa do 50 por cento, é un problema gordo. É o problema. Non hai outro. ¿Ou si?
Nos meus adentros rezo para que haxa doce ou nove mil rapaces que non teñan a neurona atravesada e sexan capaces de facer en galego, para empezar, e en calquera outro idioma, para seguir, o que os seus pais e profesores están demostrando que son incapaces de facer. Tamén vos pido, rapaces, que sexades indulxentes cos pais e cos profesores. Porque cando se nos retorce a intelixencia visceral podemos resultar algo parvos e ruíns.
Vivide, rapaces, e deixade vivir.
(Gustaríame asinar este espiche con “Tan príncipe de Gales como Carlos de Inglaterra.uk”. Nas orellas case dou o talle. Pero non estou á altura no diñeiro, no poder, no traxe de faldra nin na Camila. Non se pode ter todo, ¡madia leva! Por culpa do galego, seguro.)

7.6.07

Oriana Méndez


Sobre esta poeta nova atopamos dúas referencias na prensa de hoxe. Motivo: a presentación do pemario Derradeiras conversas co capitán Kraft.

Unha delas vémola no suplemento "Revista das Letras". Cualifica a poeta como "voz poderosa e feroz, intelixente e desbordante". Acompaña á introdución unha ampla escolma.

Por outra parte, na páxina 3 do "Faro da Cultura" atopamos unha entrevista coa autora. Nela afirma que "O capitán Kraft ten a función de romper os modelos vitais burgueses”.

Novela negra

Lemos o artigo no Galicia Hoxe: Domingo Villar prepara a segunda parte da novela Ollos de auga.

6.6.07

Lingua esgallada-30

LINGUA ESGALLADA-30

Velaquí algunhas expresións recollidas das exposicións orais. Contémplaas dende a óptica do rexistro estándar e sinala a solución que creas máis idónea. E para pórlle o ramo á obra, comenta as razóns da rectificación.

300 Pertence a unha sociedade adiñeirada.
301 Tarda un par de días en atopar o arma.
302 Encontra a casa que lle había dito o chápiro.
303 Come avena e toxo.
304 Díxolle que collera un trozo da súa pel.
305 Unha habitación que estaba ó lado da cociña.
306 Pensou que A. habíalle gastado unha broma.
307 Descubre unha nube de humo.
308 Xabier había quemado a casa.
309 Encontrou un libro entre os escombros.


CONDICIÓNS DO TRABALLO
BAC: Rectificación + explicación.
ESO: Rectificación.
Valoración: 2 puntos (para a cesta).
Data entrega: 24 horas despois da publicación neste blog. Non se contan festivos nin sábado inglés
.