Antonio Tabucchi



A. Tabucchi visto por Fabio Sironi/Corriere della Sera.

Lemos nos xornais* a noticia do pasamento de Antonio Tabucchi, o escritor máis portugués de todos os italianos.Na nosa lingua podemos gozar da lectura, polo menos, de Afirma Pereira (Galaxia 1999) e Tristano morre (Galaxia 2004).Fóisenos o home, pero quédanos a súa obra. Obra da que saltan á vista dous trazos identitarios: o carácter testemuñal e a defensa da liberdade considerada como aire necesario para a vida persoal plena e para a saúde social.
Descanse en paz, Antonio Tabucchi.

*La Voz de Galicia.
O Público.
La Repubblica.
Corriere della sera.
A noticia na prensa estranxeira.

Noticias de literatura-121. Marzo 2012

Carlos Casares. 
Foto: La Voz de Galicia.

Carlos Casares. La Voz de Galicia publica un libro conmemorativo do décimo aniversario:

Carlos Casares (Ourense, 1941-Vigo, 2002) concibía a vida dende unha visión puramente narrativa. É dicir, todo era un conto. Cos seus personaxes, escenarios e desenlaces. Esta habilidade, propia do que antes se chamaba o escritor «de raza», foi a que lle permitiu converter o que ollaba e imaxinaba en literatura e decantar o resultado ata a súa máis pura esencia en libros inesquecibles como Vento ferido, Ilustrísima ou Deus sentado nun sillón azul (Xesús Fraga, 03-03-2012).

Kristina Berg fala de Carlos Casares (La Voz de Galicia, 08-03-2012).
Juan Cruz, “Carlos Casares, el narrador”, El País 09-03-2012.
Xosé Manuel Pereiro, “O último galeguista histórico”, El País 08-03-2012.
Suso de Toro, “Son dez anos, custa lembrar”, El País, 15-03-2012.

Carlos G. Reigosa, Tras da Corda trinta anos despois:

Podía ter feito cambios, pero preferín que os relatos quedasen tal cal. Hai trinta anos era novidoso nas letras galegas unha escrita descarnada, concisa, directa. Máis periodística se o queres dicir así. Preferín que seguise así porque creo que é a que casa mellor coas cousas que conto. Tamén porque esas historias proceden da imaxinación dun espazo máis que da miña imaxinación (entrevista con Camilo Franco, La Voz de Galicia, 03-03-2012).

Xesús Couceiro, Premio Del Riego dos editores galegos:

Xesús Couceiro fundou a súa primeira librería no ano 1969 e desde aquela data, en distintos emprazamentos, foise convertendo nun libreiro de referencia para o libro galego e para o sector do libro en xeral (La Voz de Galicia, 03-03-2012).

Imaxe: Galicia Hoxe.

Carlos L. Medrano presenta Sherezade. Novos relatos de pensamento creativo:

Esta obra é unha proposta interdisciplinar de aprendizaxe de diferentes contidos curriculares a través do xogo e do enxeño. Nela proponse a utilización da lóxica para interpretar con coherencia os datos que se ofrecen (Galicia Hoxe, 07-03-2012).

Bieito Iglesias fala de Contos da terra da tarde (Galaxia):

Como din os paisanos de Ourense, tiña millo vello no hórreo. Parte deste libro foi reescrito moitas veces. Nótase, é o meu libro estilisticamente máis traballado. E, en realidade, forma parte dun proxecto do que a primeira parte foi Amor e música lixeira (2004). Comparten, por exemplo, a presenza da cultura popular, da música, do cinema... (El País, 08-03-2012).

Diana Varela Puñal. 
Foto: Santos-Díez/El Correo Gallego

Diana Varela Puñal fala da súa obra:

Diana Varela Puñal, nacida en Corme, é unha deses poetas que chegan desde a Costa da Morte á a gran cidade, A Coruña, pero que traen con elas a forza dunha nova escrita, dunha nova linguaxe, unha impresionante renovación da nosa literatura (El Correo Gallego, 12-03-2012).

Héctor Carré. Febre

Imaxe de Edicións Xerais.

En Febre cóntasenos unha historia que recolle a voráxine do contrabando do volframio. O marco cronolóxico da novela sitúasen entre os anos 1942-44, isto é, nos anos do imparable avance do exército alemán e o inicio da súa derrota. En Galicia, coma no resto de España, son anos de fame. Se algo sobra é miseria, mesmo miseria moral.

Mais alí onde se podía contrabandear con volframio creouse unha especie de oasis de abundancia e, neste caso, tamen abundaba a miseria moral.
A protagonista de Febre é unha rapaza intelixente, rebelde e afouta que se atopa no complicado paso da etapa final da adolescencia. A morte non asumida da nai e a actitude do pai, que ela considera covarde, complican aínda máis as súas relacións. Carmucha preséntasenos como unha heroína intelixente de corazón xeneroso, cunha afouteza por veces raiana na irresponsabilidade. Mantén un pulso permanente co socialmente establecido e en máis dunha ocasión ten sufrido na propia pelella as consecuencias da súa loita pola liberdade persoal e polos dereitos dos marxinados sociais.
Meteuse a contrabandista e facíase acompañar por un mozo da súa idade (Félix), fillo dos antigos caseiros, a quen consideraba coma un irmán. A banda de Carmucha chegou a ter sona de xusticeira e era á vez temida e respectada. Parte do gañado foi parar a unha escola de prostitutas na que a propia Carmucha ensinaba a ler e a escribir.

Héctor Carré. 
Foto: Edicións Xerais

O clímax desta novela de acción e espionaxe acádase na loita persoal que Carmucha sostén co Marelo, un cabo mafioso e homosexual que a violou para demostrarlle quen mandaba realmente. O Marelo cae nunha encerrona e morre a golpes e machadazos. Para que non pague con toda a culpa un inocente, Carmucha entrégase. Mais o inocente é fusilado igual. Daquela, o pai da rapaza (Matías) manobra para salvar a filla. Logra que a deixen saír do país a cambio de pandar el coa súa culpa.
Esta historia está contada na voz dun dos protagonistas, que lla relata á súa neta e aproveita, de paso, para contrastar as actitudes dos adolescentes do pasado e do presente.

Falan da obra

• Blog de Xerais: “«Febre« de Héctor Carré, Premio Fundación Caixa Galicia de Literatura Xuvenil 2011”.Trasfegando ronseis: recensión crítica de Febre e comentarios.

• Blog de Xerais: recensión de Febre, “unha historia cinematográfica”.
• Paula Fernández, “Apaixonante relato.Novela negra e cinema”. Artigo recollido no blog de Edicións Xerais.
• Novenoites: “A febre do volframio”.
• Héctor Carré entrevistado por Elena Ocampo.
• Caballeros de bien y gente como usted: “Febre de Héctor Carré”.
• Vídeopresentación de Febre.
• Bouvard e Pecuchet: “Pedagóxica e politicamente incorrecto”.

---

Héctor Carré, Febre. Vigo, Xerais, 2011. V edición Premio Fundación Caixa Galicia de Literatura Xuvenil.
Actividades: Febre. Test de lectura.

Ninguén (de Fran Alonso). Test de lectura

Deixo a ligazón dun test de lectura de Ninguén para divertimento do club de lectura desta novela de Fran Alonso.

Noticias de literatura-120. Febreiro 2012

María Canosa.
Foto: M. Villar/La Voiz de Galicia.

María Canosa fala de Ronca o mar:

Si, falo do mar con todas as súas identidades: a parte crúa, a parte dura, a parte romántica. Ningún dos versos é igual, como as ondas que van e veñen, como o mar: uns son curtos, outros máis longos e van debuxando liñas no papel, como as ondas do mar (La Voz de Galicia, 17-02-2012).

Antón Riveiro Coello presenta Laura no deserto (Galaxia):

Antón Riveiro Coello. 
Foto: Óscar Corral/El País.

A amnesia é unha salvación, pero ao tempo Laura precisa reconstruírse nos demais porque sen esas lembranzas desaparece a propia identidade. Somos porque nos relacionamos e precisamos saber o que nos pasou para entendernos. O meu intento foi que a novela atravesase os lectores para que rematasen interpelándose pola súa propia actitude nesa situación extrema da inhumanidade (El País, 16-02-2012).

Gonzalo López Abente, proxecto de edición da obra poética completa:

El nuevo volumen de Espiral Maior incluirá los cinco libros que López Abente publicó en vida (Alento da Raza, Centileos nas ondas, D?Outono, Escumas da Ribeira y Nemancos), así como los poemarios que vieron la luz tras su muerte (Decrúa, Monza de frores bravas para Nosa Señora da Barca y Bretemada). También recogerá un conjunto de poemas que fueron publicados en revistas y otras publicaciones y que aparecieron entre la documentación privada del autor (La Voz de Galicia, 18-02-2012).

Xulio López Valcárcel presenta O escano baleiro:

non é só o chanzo de madeira no que adoitaba descansar Uxío Novoneyra ao pé da súa casa no Courel. É o símbolo da perda da Galicia rural. «Agora, testemuño mudo doutro tempo, [ese escano] non acolle máis que o peso da sombra dos que por el pasaron», di o autor (entrevista de Ana Abelenda, La Voz de Galicia, 21-02-2012).

Xosé María Fernández Pazos presenta Sálvora.Memoria dun naufraxio. A traxedia do Santa Isabel:

Imaxe: Galicia Hoxe.

O xermolo deste libro foi en 1998, cando Fernández Pazos publicou na prensa unha serie de reportaxes sobre a historia do naufraxio do Santa Isabel. Era a primeira vez que se daban a coñecer imaxes sobre a construcción, o interior do buque e datos históricos sobre a traxedia do barco (Galicia Hoxe, 22-02-2012).

Ursula Heinze, poemario bilingüe:

A sección alemá do Centro de Linguas Modernas da Universidade de Santiago sacou á luz unha publicación bilingüe cunha selección de 50 poemas da autora alemá afincada en Compostela (Galicia Hoxe, 23-02-2012).

Rosalía de Castro, fotos da homenaxe dos 175 anos (El Correo Gallego, 25-02-2012)

Emilio Grandío, Vixiados. Represión, investigación e vixilancia na Galiza da Guerra Civil (Laiovento, 2011):

Los sabuesos eran exhaustivos. Tenían la consigna clara: había que confeccionar un fichero de “rojos e indeseables” a la mayor urgencia. Solo en Vigo, entre 1936 y 1939 perpetraron casi 4.500 informes. A veces los traicionaba su propia obsesión, como cuando el alcalde de Sada le pidió al gobernador civil que sacase del pueblo a una mujer que pedía limosna. Creía que su demencia era fingida y podía ser una espía (El País, 26-02-2012).

Cara ao 8 de marzo