Brasil aumenta apoios à tradução

Lemos a nova no jornal portugués Público.

Imaxe de Daniel Rocha

Líbreme Deus de establecer ningunha comparanza. As cifras non a admiten. O que si se poden comparar son actitudes dos políticos foráneos e dos nosos. Desgraciadamente, tamén nisto calquera comparanza é ridícula. Non teño sentido dicir que a cultura brasileira estea "ensimismada". Polas medidas que toman ata parece que cren que a lingua é unha poderosa industria. Por estes lares prefiren explotar as mexericadas de la imposición del gallego, tirar libros ó lixo ou gastar unha pasta en convencernos da bondade do plurilingüismo, co Lalalá como música de fondo.
Como onte non dabamos atopado exemplos concretos para apoiar a parolada, hoxe (12-10-2010) podemos engadir estes dous pillados ó chou:
O da importancia da honra sen cartos ou o da honra lingüística da clase de tropa.
Lamentablemente non hai que esforzarse moito para atopar casos deste teor. Mesmo a prensa ben subvencionada está chea deles.

Lingua sen pelos

Estas cousas aquí non pasan. Deixo a ligazón do vídeo porque é un bonito exemplo do uso terapéutico da lingua. Está en estranxeiro, pero unha orella galega pode pillar algunha palabriña solta.
Que nos sirva de proveito.

A lingua e a santa custodia

Lemos en La Voz de Galicia de hoxe esta noticia:

Las autoridades de México denunciaron ayer que una indígena es víctima de «discriminación y violación a los derechos humanos» en EE.UU., donde un tribunal le quitó a su hija y se la entregó a una pareja estadounidense porque la menor nació en ese país y su madre no habla inglés.
A nova (páxina 28 da edición en papel, Sociedade) non é moi longa e pode resumirse en poucas palabras: indíxena, indocumentada en USA, un tribunal decide que non pode criar a filla porque non fala inglés. ¿É a miña neurona que non dá pillado a lóxica da xustiza ou teño que rezarlle ó Santo Cristo dos Desamparados para que esta noticia sexa unha loia?
Vou tentar de maxinar o que falta:
a) A indíxena non fala lingua ningunha ou emprega un idioma que se impón ó inglés. O tribunal americano fai ben en defendelo.
b) Á filla da indíxena, nun exercicio de liberdade lingüística, cómprelle outra familia que lle aprenda inglés.
c) A indíxena nai está indocumentada; non existe legalmente. Pero a filla que pariu non é indíxena; daquela, o tribunal ten que protexela de imposicións lingüística indíxenas.
Agora xa o teño máis claro. Parabéns para o tribunal, porque actuou con eficacia e celeridade sen facer enquisas nin mexericadas de cordialidade bilingüe.
¡Pobre do pobre!, dicían os vellos. Bonita axuda che prestaron, Cirila Baltazar Cruz.

A nova podemos atopala con máis datos en El País.
Mágoa que esta triste noticia non sirva tampouco para facer pensar nin para que lles caia a cara de vergonza (non a teñen) a algúns "indíxenas" do noroeste ibérico.

Foto: El País. "No a la descriminación" (sic).

Boas palabras

Cóntanos A Voz que nunha tribo beduína condenaron a un piropeador a rebandarlle a lingua por lle dicir "boas palabras" a unha muller. Librouse (en todas as partes hai avogados das silveiras) cunha substanciosa multa.

Reparade en que eran "boas palabras". Por estes lares, falar mal xa non é nin pecado. As nosas avoas non saen do pasmo. Pareceralles que esgarramos as palabras. ¿Onde andará metida a vontade de estilo que tiñan os aldeaniños? Imos esquecendo que a xente é, en boa medida, o que fala. Esquecemos que a lingua é a defensa dos dentes e que a mellor palabra é a que aínda non se dixo.

Se traemos a este noso primeiro mundo a lei chapodadora de falabaratos, ¿que lle habería que facer ós que xuran ou prometen cumprir e facer cumprir a lei e fan dela lei de funil cando non a desobecen sen máis? ¡Quen nos dera poder mandalos cos beduínos!

Sálvanse porque vivimos entre cristiáns civilizados. Que se non...

Que somos civilizados -por algo estamos no primeiro mundo- demóstrano os nosos hábitos (a)culturais (inflámonos de televisión), o éxito escolar na ESO (un de cada catro alumnos queda pola popa), por non falar desas catro mil persoas que viven en chabolas...

Claro que noutros sitios cocen consoladoras caldeiradas de fabas. La France, mesmamente: ils sont plus de 100 000, un peu partout en France, à loger dans une caravane ou un cabanon. E non é que estean de vacacións precisamente.

En fin, hoxe se cadra vén algo triste a prensa. Pero, polo menos, podemos empezar a falar ben aínda sen a ameaza de que nos chapoden a lingua. Tampouco non hai necesidade de andar coma Xan de Ventraces.

Botellódromo

"Hay que ponerles un sitio y controlarlos"

Ás veces propóñense actividades que converten a aula nunha especie de Madroa. Nesta ocasión collín un texto do xornal Que! e pedínlle a un grupo de rapaces que describisen o posible contexto no que puido ser usada tal expresión.
Non me resisto a relacionar os resultados, porque fan certo o dito de que a can fraco...
Vexamos:
O despistado cre que se refire a "células canceríxenas". Terei que explicarlle de novo o da concordancia.
Os libros, a tala incontrolada de árbores e a praga dos muraños de Castela tiveron cadansúa proposta.
Unha rapariga afirma que se refire ós homes, dende unha perspectiva de loita de "géneros". A rapaza non é feminista; é intelixente e sabe que os homes valen para ben pouco.
Hai outra rapaza que relaciona a frase co botellón. Polos datos que dá vese que xa leu o xornal, e ademais debeuno facer de camiño ó centro.
Por parellas temos os que pensan nas tribos urbanas e nos inmigrantes. E aínda hai outro par que confesa sentirse desnortado e non ter nin idea de que quere dicir a frase de marras.
Cinco dos participantes pensan en tolos ou enfermos, que deben estar metidos en cuartos especiais, vixiados por cámaras e asistidos por médicos. (Hai un tipo de xente que preferimos tela gardada.)
A proposta gañadora (seis votos) refírese á falta de respecto e á indisciplina dos adolescentes. ¿Suspicacia?
Así e todo, a resposta que máis me gustou foi a do badulaque espelido: unha frase coma esa non ten sentido ningún, e menos nunha clase de lingua. Non teño máis que dicir e morra o conto.

Se cadra tamén é un "fan" do Floreano.

(Imaxes de http://www.tallerediciones.com/cuza/modules.php?name=News&file=print&sid=64 e http://www.farodevigo.es/secciones/seccion.jsp?pRef=3148_12_0__Humor.)

Confuso

Segundo este xornal

"O 90% dos escolares galegos ten ordenador Setenta e cinco de cada cen posúen MP3 ou MP4 e nove de cada dez usan messenger habitualmente, segundo Audiovisual nas aulas".

Lido o artigo así, de súpeto, veume á cabeza a vella definición de fe deprendida na catequese: "Creer lo que no vemos".

Se acredito no xornal -e non teño por que non facelo- os meus prezados alumnos mentíronme. Se cadra, para que evitar propostas de traballo, agacharon datos nas súas fichas. E se acredito nos meus prezados alumnos -e tampouco non teño por que non facelo- estamos nun instituto depauperado, que non merece estar neste primeiro mundo que nos venden.

E velaí está a miña pobre neurona sen saber a que carta quedar. E canda o desazo que produce a incerteza vénme ó espírito -se é que o teño- o desasosego da sospeita de non ter pedigrí.

Tampouco me convence moito o feito de que haxa máis ordenadores ca móbiles. O outro día lin nun xornal -non lembro cal- que había nas Españas uns oito millóns máis de móbiles ca de habitantes... Mais así e todo, se o din as estatísticas...

No que si acredito é nos índices de lectura. Facendo a operación polo método da vella nin saen a cinco libros por alumno e ano. O que significa que nin sequera se debruzan sobre os libros propostos por eses profes sádicos, maníacos da lectura. E isto si que me cheira a experiencia coñecida.

Se asociamos o permiso para ir de botellón ás lecturas realizadas, teriamos un país abstemio. Salvo esa ducia de ratas lectoras que andarían calcadiños perdidos.

(Imaxe do blog de Paula García:http://pauladeboiro.blogspot.com/2007/04/da-do-libro.html.)

Cemiterio de libros

Lemos esta noticia no Galicia Hoxe:

"O PP deixou un "cemiterio de libros" na Deputación de Lugo
Antonio Veiga, do BNG, describe a paisaxe coa que se atoparon na institución, con cuartos cheos de edicións que nunca se distribuíron".

Quen se decida ler a noticia enlazada atopará datos interesantes sobre a política editorial das institucións do país. A xente do meu gremio pode contar anécdotas sobre a cuestión para rir e chorar. O asunto xa vén de vello, e non é cousa dunha soa deputación nin só das deputacións.

Se hai algo bo nesta noticia é que nos informa dunha das utilidades deses organismos. Non hai tanto tempo había quen se preguntaba para que servían as tales deputacións. Pois velaí vai un detalle. E podemos engadir que tamén serven para xestionar o chapapote das corredoiras e as luces da entrada ós eidos (aínda que disto último non estou moi certo).

Volvendo ó lerio dos libros, quero incidir na suxestión que se fai na propia noticia. Non importa que algúns deles os usen os políticos para acantazarse, pero seguro que algúns dos "mortos" dese cemiterio poderían volver á vida nas bibliotecas públicas, nos centros docentes, nos círculos e asociacións culturais, nas encrucilladas de libros... Xa non me atrevo a dicir nas mans dalgúns particulares interesados en profundar en certas áreas do coñecemento e contribuír á súa difusión. (Isto último igual cheira a corrupción. ¿Meter diñeiro público en mans privadas? Claro que tamén se poden comprar se se poñen á venda.)

O que non se comenta na noticia é se ás institucións lles resulta máis caro editar en galego ca en calquera outro idioma. É unha dúbida que sempre tiven.

Tamén entendo que haxa xente que comprende esta política de cemiterio libresco. Non invento a queixa dun titor que informaba ó pai dun alumno que nunca levaba libros á clase. O pai, aínda non sendo do país, respondíalle á galega:

-¿Libros? ¿Pa qué?

(Imaxe dun libro editado pola Deputación Provincial de Lugo. http://www.culturagalega.org/bd/extra_detalle_imaxe.php?id=252.)

Ensino e medio(s)

Non hai tantos anos, dicía algún rojillo que se a merda (dispensando) valese diñeiro os pobres non terían cu (con perdón).

Lembro esa asneirada porque atopei estas dúas noticias que enlazo aquí abaixo:

O ensino galego é o peor conectado a internet no Estado

As aulas galegas entre as que menos computadores teñen en todo o Estado

Xa se irá arranxando. Aínda que non sexa máis que por deixar quedar mal a Marx (Groucho): non estaría bonito chegar ós máis altos cumes da miseria partindo de case que nada.

(Imaxe de www.popfusionarte.com/popfusionarte/pop/pop2.htm.)