30.10.07

Xosé María Álvarez Blázquez. Na vila hai caras novas (2)

3. Para o escritor Estro Montaña “Na vila hai caras novas é unha das mellores novelas policiais da época pola sinxeleza e lirismo da súa linguaxe, pola elegancia e ironía desenvolvidas en cada páxina, polo ritmo medido da escritura e o final imprevisto do desenlace” (Faro de Vigo, 18-6-1994).
Álvarez Blázquez desenvolve a trama en capítulos curtos, todos de extensión semellante, centrados normalmente nun personaxe. Mais isto non empece que o lector teña ante si un colectivo que se comporta como tal: convive, axúdase, critícase; viven, en definitiva, con conciencia de tribo.
A conivencia autor-lector é constante. Atribúese aquel o papel de cronista e detense sempre que o desexa para explicar os pormenores da marcha do relato:
“O autor sospeita que nesta triloxía de potencias que en toda obra literaria se establece, entre os actores do drama, o autor e o lector mesmo, existe sempre unha xorda pugna, na que infaliblemente corresponde a este último a peor parte” (p. 41).
“O autor recoñece (...). A culpa, en todo caso, é só do autor (...) (p. 61).
“Ineludibles tarefas persoais mantiveron o autor afastado durante algúns días desta historia, tan amorosamente rastrexada” (p. 145).
Pódense relacionar máis citas que abondarían no mesmo sentido. O autor trata de establecer unha complicidade co lector, pórse da súa parte, investigar o asunto canda el.
Insinúa tamén o modelo literario do personaxe investigador:
“O bo sacerdote da nosa novela en pouco se parecería aos que ordinariamente ocupan as páxinas dos libros, e existe un risco moi grave de que o culto lector se deixa arrastrar pola lembranza dese inimitable padre católico, cuxas divertidas e aleccionadoras aventuras relatou un contemporáneo escritor inglés, xa por desgraza falecido” (p. 62).
“O autor desprega unha mirada bondadosa sobre os personaxes (o que nos fai recordar a Chesterton e nunca a novela negra americana) e segue unha tradición humorística presente nalgúns autores cultos do primeiro terzo do século” (Estro Montaña, cit.)
4. A novela ambiéntase nalgunha vila francesa. Os nomes dos personaxes axudan a completar este marco xeográfico. Mais así e todo, a descrición do espazo, a caracterización dos personaxes, o seu comportamento... lévannos a pensar que podemos estar en calquera vila do noso país. Mesmo algunhas referencias tales como o alto de San Bartolomeu ou os dolmens suxírennos espazos de especial querencia do autor.
5. Bibliografía que se cita:
Álvarez Blázquez, Xosé María, Na vila hai caras novas, Vigo, Ir Indo, 1993. Introdución e tradución de Alfonso Álvarez Cáccamo.
Martínez Cachero, José María, La novela española entre 1936 y 1975, Madrid, Castalia, 1989.
Montaña, Estro, “Na vila hai caras novas”, Faro de Vigo, 18 de xuño de 1994.
(Fotografía de http://www.viveaonatural.xunta.es/EN/aloia.htm.)

29.10.07

Lois Pereiro

De interese para os bachareis.

Na edición de El País para o país vén este artigo sobre a poesía de Lois Pereiro. Non estará de máis botarlle unha ollada.


Na páxina da BVG atoparedes esta ficha biográfica. Tamén ten interese esta noticia que publica Vieiros. Máis reducido é o artigo da Wikipedia.


Que tiredes bo proveito da lectura. Aburiño.

28.10.07

Boas palabras

Cóntanos A Voz que nunha tribo beduína condenaron a un piropeador a rebandarlle a lingua por lle dicir "boas palabras" a unha muller. Librouse (en todas as partes hai avogados das silveiras) cunha substanciosa multa.
Reparade en que eran "boas palabras". Por estes lares, falar mal xa non é nin pecado. As nosas avoas non saen do pasmo. Pareceralles que esgarramos as palabras. ¿Onde andará metida a vontade de estilo que tiñan os aldeaniños? Imos esquecendo que a xente é, en boa medida, o que fala. Esquecemos que a lingua é a defensa dos dentes e que a mellor palabra é a que aínda non se dixo.
Se traemos a este noso primeiro mundo a lei chapodadora de falabaratos, ¿que lle habería que facer ós que xuran ou prometen cumprir e facer cumprir a lei e fan dela lei de funil cando non a desobecen sen máis? ¡Quen nos dera poder mandalos cos beduínos!
Sálvanse porque vivimos entre cristiáns civilizados. Que se non...
Que somos civilizados -por algo estamos no primeiro mundo- demóstrano os nosos hábitos (a)culturais (inflámonos de televisión), o éxito escolar na ESO (un de cada catro alumnos queda pola popa), por non falar desas catro mil persoas que viven en chabolas...

Claro que noutros sitios cocen consoladoras caldeiradas de fabas. La France, mesmamente: ils sont plus de 100 000, un peu partout en France, à loger dans une caravane ou un cabanon. E non é que estean de vacacións precisamente.

En fin, hoxe se cadra vén algo triste a prensa. Pero, polo menos, podemos empezar a falar ben aínda sen a ameaza de que nos chapoden a lingua. Tampouco non hai necesidade de andar coma Xan de Ventraces.

Soidades de Ana. Non é unha novela

Para o prezado club de lectores de Soidades de Ana.

Non lembro que estudoso dixo que cada obra literaria, o mesmo que o autor, son fillos da súa época. O caso é que ten razón. A noticia que enlazo, aínda sendo posterior ó relato que estamos a ler, ten o valor de actualizar a novela e debería servirnos para que a reflexión sobre esta peza literaria fose algo máis ca unha actividade intelectual.

Tomémolo en serio. A cabeciña, antes de que nola estrague a demencia senil, debe levar sempre o goberno da nosa vida.

Volvendo ó noso traballo académico, a noticia pode axudar nas respostas ás cuestións relacionadas coa protagonista e o seu círculo de amigos.


26.10.07

Jordi Sierra

Para o club de lectores de Soidades de Ana.


O autor desta novela é hoxe noticia literaria pola concesión do Premio Nacional de Literatura Infantil y Juvenil. Enlazo a noticia e pego aquí a entrada:
El escritor Jordi Sierra i Fabra ha sido galardonado hoy con el Premio Nacional de Literatura Infantil y Juvenil correspondiente a 2007 por su obra 'Kafka y la muñeca viajera'. El Premio lo concede el Ministerio de Cultura para distinguir una obra de autor español, escrita en cualquiera de las lenguas oficiales del Estado y editada en España durante 2006.



Parabéns.
(Imaxe de http://www.estrelladigital.es/.)

Xosé María Álvarez Blázquez. Na vila hai caras novas (1)

Na vila hai caras novas, de Xosé María Álvarez Blázquez (Vigo, Ir Indo, 1993).
0. A presentación editorial sinala o feito de ser esta novela finalista do premio Nadal (convocado por primeira vez no outono de 1944 e outorgado o día de Reis de 1945), mais tamén sinala o esquecemento inxusto que sufriu.
Son moi ilustrativas as palabras de José María Martínez Cachero ó falar desa primeira edición do premio Nadal (La novela española entre 1936 y 1975, Madrid, Castalia, 1989, p. 86): “Concursaron veintiseis novelas y, por tres votos contra dos, Nada, de Carmen Laforet ganó a En el pueblo hay caras nuevas, del escritor gallego José María Álvarez Blázquez”.
1. Consta a novela de 29 capítulos, distribuídos en tres partes: simétricas as dúas primeiras (capítulos I-XII e XIII-XXIV, respectivamente) e máis reducida a terceira (XXV-XXIX). O autor preséntanos na primeira parte os principais personaxes e o feito que motiva o relato: o asasinato do coronel Le Coste; na segunda, o inspector Flandín vai levando a cabo os traballos da investigación ata chegar a un punto morto que resolve, a gusto de case que todos, a rara mestría do señor abade.
2. Na vila non pasa nada fóra do habitual. A xente vai levando a vida pouco a pouco, coma sempre. Todo resulta previsible. Mais o día do seu aniversario, o coronel Le Coste aparece morto. Todo apunta a que foi “asasinado a traizón no seu propio xardín” (p. 25). A partir de aí, o ambiente da vila comeza a rexistrar unha “tola efervescencia”.
O autor documenta os estraños comportamentos dos personaxes, centrándose nos máis significativos que, capítulo a capítulo, focalizan o desenvolvemento da narración. Ante os ollos do lector pasa toda unha galería de personaxes que constitúen as forzas vivas da vila: o coronel retirado, a fillastra, o tolo oficial da vila, o zapateiro alcohólico, a solteirona que non perde a esperanza de casar algún día, o alcalde pasteleiro, o servizo do coronel (mordomo, secretario), o médico flegmático e humorista (trazo compartido por varios personaxes), o mestre, a sombreireira murmuradora, o fotógrafo, o xuíz, o abade...
A estes hai que sumarlles as caras novas que son enviados para facer as pescudas pertinentes: o inspector Flandín, o axudante Reynolds (quizais o máis parvo do corpo), o capitán Savigni...
Todos acaban desconfiando de todos e algúns chegan a denunciarse mediante anónimos. Aínda que as autoras dos anónimos eran coñecidas de sobra: recorrían a este método sempre que querían botar unha loia a correr.
Saen a relucir as virtudes dos personaxes, pero tamén as súas pequenas miserias. O autor preséntaas ante o lector envurulladas nunha grande comprensión e sentido do humor. O humorismo é sen dúbida un dos trazos máis salientables da novela.
Funeral á parte, a obra ten final feliz: aclaración dos feitos, volta á normalidade, casorio... e fe, corroborada polos feitos, na bondade humana.

(As imaxes da igrexa de San Bartolomé de Rebordáns están en http://www.turgalicia.es/sit/ficha_datos.asp?ctre=121&crec=4597&cidi=C.)

24.10.07

Rubén Ruibal. Limpeza de sangue

Queremos sumarnos á vaga de felicitacións a Rubén Ruibal polo Premio Nacional de Literatura Dramática. A noticia do evento podemos lela en varios medios:

http://www.galicia-hoxe.com/index_2.php?idMenu=86&idNoticia=223886, http://www.lavozdegalicia.es/cultura/2007/10/24/0003_6255793.htm

ou http://www.l-v.es/ (24-10-07, páxina 12, pdf).

Sobre esta obra, os estudantes de segundo de bacharelato podedes ler a recomendación do seu editor e a crítica de Inma López Silva.
En Vieiros temos unha entrevista co dramaturgo.
De novo, parabéns ó autor.


23.10.07

Soidades de Ana. A vida herdada

Pois con esta pregunta só procuro unha pequena reflexión sobre os condicionamentos que nos impón o ámbito familiar no que nacemos. Non herdamos só os bens materiais que nos deixen os nosos maiores, descontado o quiñón que leva Facenda. Herdamos tamén boa parte das súas virtudes e dos seus defectos. Non fai falla que nolo diga a prensa rosa: sabemos perfectamente que somos fillos de... (por sorte ou desgraza). Mesmo hai familias que van deixando en herdo o nome duns membros para outros: María nai, María filla, María neta, María bisneta... Filipe I, II, III...
Algúns personaxes que aparecen nesta novela loitan en boa medida contra esta imposición do clan familiar. Outros aceptan a situación sen especial dificultade. Se analizades a relación da irmá de Ana e mais o seu noivo decaterédesvos de que manteñen posturas contrarias ante o estilo de vida herdado.
En resumo: mirade en que medida os pais impoñen un comportamento, uns estudos, unha dedicación ó clan...

Se aínda non enfoquei a cuestión, preguntádelle ó profe. Para iso lle pagan, digo eu.

(Imaxe de http://foros.xenealoxia.org/viewtopic.php?p=14031.)

20.10.07

Necrolóxicas

Leo esta noticia e, de paso que tocamos madeira, non podo evitar que me veñan á cabeza certas vivencias. A última delas puramente lingüística: tiven que explicarlle a un alumno o que era unha necrolóxica. Fíxeno sinalando co dedo encol do xornal. O rapaz preferiu "esquela", porque "necrolóxica le daba mal rollo". Retruqueille que "mal rollo" sempre o daba; non tiña que ver o idioma. Con todo, o rapaz seguiu nas del e eu quedei en xaxún: ¿poderanse esconxurar os medos cambiando de lingua?

O meu párroco, cérnico galeguista, pretende convencernos de que Deus entende o galego. Pero estalle a resultar unha ensinanza moi sacrificada: atópase con fregueses que non se consideran ben casados nin ben enterrados neste idioma. E o que máis amola o pobre do abade é que lle pidan os oficios na lingua que rexeitan. Outro misterio máis, por se fosen poucos os da relixión.
Coñezo a alguén -supoño que haberá máis no seu caso- que ten ben avisada a familia: cando vaia para a pataqueira, que lle aproveiten o que teña da aproveitable e o resto que o incineren; as honras fúnebres, se non llas fan en galego, que os asistentes recen en silencio. (É de supoñer que cando iso ocorra aínda exista a lingua e haxa sacerdotes en activo.)
Cómpre avisar a familia para que non se deixe engaiolar pola compañía funeraria. Esa xente non pregunta polo idioma do defunto e, por defecto, saca os formularios na lingua oficial do Estado. E aínda cómpre presenza de ánimo para dicirlle que o finado deixou mandado de que o empanasen coa súa lingua de vivo. Se cadra, as empresas mortuorias deberían coidar tamén estes detalliños sen subir o prezo do servizo.
Mirade por onde, un feito tan sinxelo como estarricar a pata convértese nun acto oficial e reclama a atención e participación de varias institucións. A saber, ministerio de Xustiza, Rexistro Civil, algunha Igrexa, Facenda (esta lagarta está en todas)... Por iso está decidido de antemán que hai que dar co cu no tego, pero na lingua constitucional.
A ver se as autoridades sacan algún decretiño para que, por defecto, enterren o morto na lingua na que viviu, sen que a atristurada familia teña por riba que relear pola necrolóxica. ¿Non pode haber enterros cooficiais, ou que?

18.10.07

Botellódromo

"Hay que ponerles un sitio y controlarlos"

Ás veces propóñense actividades que converten a aula nunha especie de Madroa. Nesta ocasión collín un texto do xornal Que! e pedínlle a un grupo de rapaces que describisen o posible contexto no que puido ser usada tal expresión.
Non me resisto a relacionar os resultados, porque fan certo o dito de que a can fraco...
Vexamos:
O despistado cre que se refire a "células canceríxenas". Terei que explicarlle de novo o da concordancia.
Os libros, a tala incontrolada de árbores e a praga dos muraños de Castela tiveron cadansúa proposta.
Unha rapariga afirma que se refire ós homes, dende unha perspectiva de loita de "géneros". A rapaza non é feminista; é intelixente e sabe que os homes valen para ben pouco.
Hai outra rapaza que relaciona a frase co botellón. Polos datos que dá vese que xa leu o xornal, e ademais debeuno facer de camiño ó centro.
Por parellas temos os que pensan nas tribos urbanas e nos inmigrantes. E aínda hai outro par que confesa sentirse desnortado e non ter nin idea de que quere dicir a frase de marras.
Cinco dos participantes pensan en tolos ou enfermos, que deben estar metidos en cuartos especiais, vixiados por cámaras e asistidos por médicos. (Hai un tipo de xente que preferimos tela gardada.)
A proposta gañadora (seis votos) refírese á falta de respecto e á indisciplina dos adolescentes. ¿Suspicacia?
Así e todo, a resposta que máis me gustou foi a do badulaque espelido: unha frase coma esa non ten sentido ningún, e menos nunha clase de lingua. Non teño máis que dicir e morra o conto.

17.10.07

Erín Moure

Noticias coma esta debían lerse con prescrición facultativa, porque actúan como vacina contra a lingua do poder (sexa cal for). En realidade, a lingua do poder é o orneo, dito sexa con perdón dos cuadrúpedes.

A noticia é de especial interese para os bachareis por dúas poderosas razóns: unha, a información literaria que facilita; a segunda, máis importante aínda, a actitude que a autora amosa ante as linguas nas que se expresa.
Sobre a obra que se cita -Teatriños ou aturuxos calados- podedes consultar:
http://www.xornal.com/article.php3?sid=20071015132535 e http://www.xeracion.com/nova/3632.html.


Que a lectura vos sexa de proveito.

16.10.07

Soidades de Ana: os pais e o noivado

¿Que quero preguntar con isto?

Nada.
O que pretendo e que me describades como se trata este tema na obra.
Reparade que estamos diante de familias ben situadas, conservadoras, celosas da súa honra. E a honra non é só unha cuestión moral; tamén é unha cuestión social: es honrado se te consideran honrado. Os pais da nosa protagonista -igual có resto dos personaxes que desempeñan este papel- teñen tal idea moi ben deprendida.
O noivado, ademais de ser unha cuestión persoal, tamén ten a súa cara pública e pode influír na consideración que a sociedade teña da familia. Por iso os pais miran con reparo as relacións das fillas. Nomeadamente das fillas. Nos fillos reparan menos. Así e todo, apuntan a relacións que vaian máis alá do ámbito persoal: cómpre mirar pola posición social, polas empresas...
Os pais sufriron a fiscalización do noivado polos seus propios pais e, cando lles toca a vez de fiscalizar os noivados das fillas atópanse con que esta xeración prefire moverse sen regras nin pexas.
A ocultación das relacións ós pais dá unha certa liberdade de movementos, pero liberarse da obediencia cega ós pais deixa os mozos sen o amparo do clan familiar, polo menos no caso da nosa protagonista.
Na loita xeracional pais-fillos, o noivado é un dos aspectos máis salientables.
Non sei se aclarei algo o que me preguntastes na aula. Se non é así, seguide insistindo.


Abur.


14.10.07

A Mennulara no país

A Mennulara tamén tivo éxito entre nós. Deixo enlazados uns cantos botóns de mostra.
O texto da presentación editorial recollido na páxina do Consello da Cultura: http://www.culturagalega.org/lg3/novidade.php?Cod_prdccn=519
No mesmo portal achamos a recensión de José Ignacio Cabano Vázquez.
Unha sinopse da novela atoparédela na páxina de Andel.
Non podía faltar a noticia na prensa, que nos fala da novela e mais de actividades de xente que le. (Hai xente para todo.)
Para rematar esta sucinta visión dende o país, temos o catálogo da editorial, de onde tomamos a foto da capa.
Para que o sinalado club de lectores d' A Mennulara se vaia documentando coido que deixo indicacións dabondo.
E non esquezades que tedes uns cadernos dixitais que devecen polas vosas opinións. Os cadernos e mais os lectores de orella. Os veciños do norte van lanzados. Vede, se non, o blog da biblioteca Monte Alto. Podedes empezar por intentar responder ás cuestións que propoñen no blog.
Dádelle duro e sen dó.

13.10.07

A Mennulara, novela siciliana

(Para o club de lectores d' A Mennulara)
É interesante achegarse a unha novela dende a perspectiva dos membros da sociedade nela retratada. Para tal cometido, resulta unha boa axuda a recensión de Marilia Piccone.

Desta recensión cómpre salientar:


a) O carácter siciliano da novela. Xa o deixara indicado a propia autora nunha entrevista enlazada uns post máis abaixo. Aínda que a Sicilia descrita está nunha fase de transicións, o carácter de illa obriga a que os cambios vaian amodo.


b) O carácter de serva e patroa da protagonista, papeis antagónicos que complican a visión que se ten do personaxe.


c) A sorpresa do testamento, que converte a novela nunha sorte de busca do tesouro; técnica que se combina co uso do dixomedíxome para que o lector se achegue ó personaxe.


d) Os encabezamentos dos capítulos, que seica achegan un aire a relato antigo.
Así e todo, non deixedes de ler a recensión indicada, porque se cadra lin mal.
E lede tamén o "INCONTRO CON SIMONETTA AGNELLO HORNBY", tamén asinado por Marilia Piccone.
Non perdades tampouco:
http://www.italialibri.net/opere/mennulara.html; sinala o artigo a "sicilianidade" e a dobre "existencia" da protagonista.
http://www.rivistaprometheus.it/rivista/ii37/mennulara.htm; caracteriza a muller siciliana como omnipresenza silenciosa: "La loro onnipresenza silenziosa, la loro intuizione del come il cedere l'apparenza del comando consente di mantenerne l'esercizio, il loro sapere che l'esigere di rado consente di riuscire ad ottenere sempre".
http://it.wikipedia.org/wiki/La_Mennulara
Por hoxe, vai chegando.
Abur.
(Imaxe de http://www.stradanove.net/.)

9.10.07

A Mennulara en Italia

Da recensión deste editor italiano destacamos a cualificación d' A Mennulara como novela coral.
A crítica francesa tamén caracteriza a figura da muller protagonista como serva-padrona; talvez sexa o par de palabras que mellor defina este personaxe.
A recensión sitúa os grupos sociais e insinúa os cambios que se van operando nunha sociedade en transformación, mesmo "dans une Sicile toujours prisonnière de ses traditions".
Opinións moi semellantes -non podía ser menos- son as que aparecen na páxina de ocio do diario Marca.
Segundo a Wikipedia, a novela foi traducida a doce linguas.

A Mennulara. Achegas do mundo francófono

Entrevistan a autora por mor da edición de La tante marquise. Mais o que di sobre esta obra, válenos para a que estamos a ler:





Les résumés, en tête de chapitre, ont le ton d'une déposition.
L'avocate déteint sur la romancière?
S.A.H. Je n'ai jamais écrit que du droit. Dans mes romans, je suis précise et, en même temps, je ne veux pas en dire trop. Il faut un sens de la mesure. En Sicile, les gens parlent peu. Ils pèsent les mots. Les Italiens parlent beaucoup plus.

Reparade en que os encabezamentos dos capítulos non son exclusivos d' A Mennulara, e que non serven só para fornecer o lector dunha síntese do que van tratar; tamén son un recurso técnico da prosa forense.


A Mennulara: versión francesa



Na versión francesa, esta novela que citamos tivo máis éxito ca na lingua orixinal, a xulgar polo número de edicións. Déixovos uns enlaces por se tedes gana de lle botar unha ollada.


Unha reseña de librería: http://www.lianalevi.fr/litterature/330_0.htm. Conta o que xa sabemos cunha sinxela lectura da novela. Así e todo, insiste na dobre visión que se ten do personaxe (visión que se nos dá a través dos outros personaxes, porque a pobre da muller xa está dando malvas). ¿Coinciden todos os personaxes en que a protagonista tiña mal carácter? Iso é o que afirma quen fai a recensión. ¿Concorda con esta afirmación o club de lectores desta novela?


Na mesma páxina de Liana Levi (http://www.lianalevi.fr/auteurs/hornby.htm) atopamos unha pequena biografía de Simonetta Agnello, unha entrevista e unha bibliografía hoxe moi superada.


Na entrevista destacan algúns aspectos de interese para a interpretación da novela: a dobre vida cultural e lingüística da autora, a profesión de avogada (reparade que a novela ten moito de informe).


Abonda por hoxe. Mañá buscaremos máis pistas.


Abur.

8.10.07

Dinamiteiros da fala

Anda un pobre colega adoecido cuns seus pupilos de 13 ou 14 anos. "Teño unha depresión de cabalo... Dunha recua de cabalos", di. O coitado esconxúrase xurando ata en linguas mortas.



-¿E logo?

-¿E logo? Pois mira ti mesmo.

E guíndame unhas follas de exercicios. Pasáralle unha foto ós discípulos e pedíralles, entre outras poucas cousas, que lle inventasen unha posible historia.

A foto (e o texto que a compañaba, pero que escamoteou ós rapazolos) son da autoría de Juan Millás, quen os publicou na revista Mujer Hoy.

O meu pobre colega pensou que, aínda sendo algo macabra a escena -ou precisamente por iso- estimularía a imaxinación dos escolares.

Velaí van a munición e mais os tiros:




¿Que lle podería dicir?

-Home, se cadra isto é ese famoso bilingüismo harmónico do que tanto se fala.

Tamén pensei que a este coitado profesor infiltráronlle na aula uns sicarios de Xasesabequén para demostrarlle que o galego é unha lingua urticante para rapaces novos. Mais coideime ben de non facer o comentario, porque non quería comer os exercicios.

No remate de contas, vai ter razón Mariano R. Cómpre deixarse de morondangas, e veña inglés e tecnoloxía. A ver en que se alicerzan.

Do que xa non me lembro é de se cando eu tiña trece anos redactaba deste xeito. Supoño que non, porque non estaría vivo para contalo.

Ó meu compañeiro e a outros coma el estalles ben empregado o castigo por non seren intelixentes e fuxiren da escola a fume de carozo.

Ánimo, colega. Arriba los corazones.

7.10.07

Cemiterio de elefantes

Anúnciasenos unha nova edición de Cemiterio de elefantes (Fran Alonso). Lembro que non hai moitos anos propuxemos esta lectura no instituto e mesmo viñera o autor para falarnos dela. Non pasaron tantos anos, pero parecen outros tempos. Os grupos de alumnos estaban máis cheos e os participantes facían preguntas.

A nova edición sae actualizada na ortografía e cunha "revisión estilística, que fixa un texto máis definitivo".

Trátase dun mangado de relatos ambientados na noite. Constitúen un retrato da vida noctámbula viguesa entre as doce da noite e as oito da mañá. Esa vén sendo a xornada de estudo dun dos personaxes. E mentres este se encerra, a vida bole por fóra, escura e perigosa.

6.10.07

Rajoy linguaxeiro

Rajoy: ´Garantizaré por ley el uso del castellano en la escuela y la
administración´ (Faro de Vigo, 6-10-07) (...) promoverá "una ley que
garantice el derecho de usar el castellano en la escuela y en las
administraciones".Tras denunciar "el nacionalismo obligatorio y la cultura única
que están arrinconando al castellano".


Ergo o dedo, porque teño que facer unha pregunta:


¿E logo non estaba xa garantido o uso do castelán na escola e mais nas administracións?


¿E logo Rajoy non ten que facer papeleo para decatarse do que se fala nas administracións? ¿Mesmamente en las consejerías?


¿E logo a Constitución non establece certos deberes para co castellano?


¿E logo castellano non acarrexa cultura única?


¿E logo que significa "nacionalismo obligatorio"?


"El nacionalismo obligatorio e la cultura única están arrinconando el castellano", ¿nos Estados Unidos, en Guinea Ecuatorial ou en Filipinas?


Mentres non aclaro as dúbidas, rezo para que se lle ocorra garantir por lei o uso do galego na escola e na administración. Porque este idioma é testán. Non quere prestixiarse. No lo quiere y no lo quiere.


A ver se coa garantía da lei... e a axudiña do Apóstolo e mais de santa Ritiña. E que Deus nos teña da súa man para que non volvan tempos coma os da octavilla.


Tocante ó AVE, ás autovías, ás hipotecas, os minipisos... xa veremos o que opinan os meus tataranetos. Porque o que hai, ven se ve; e do resto, ¿que queredes que vos diga?
(Imaxe da octavilla en http://conjura.bloxus.com/)

3.10.07

Soidades de Ana. Opinións de lectores

Atopo neste foro unha interesante opinión que copio aquí. Reparade no matiz.


SOLITUDS DE L'ANNA Doncs solituds de l'Anna està escrit desde el punt de vista de la germana de "L'Anna" . L'Anna és una noia ke es keda embarassada i es mor x culpa d'una hemorràgia. Sabent això, la germana vol esbrinar tot el ke li va pasar a l'Anna.. mm.. aket llibre vol demostrar ke "prohibir" no és el mateix ke "protegir". A mi em va agradar .. xo .. nse, no és un llibre ke eet faci riure ni re, és un llibre com x coincienciar (s'escriu així ? xD )
Algo moi semellante vémolo nestoutra opinión:

Una novel·la compromesa i directa que denuncia la situació d’aïllament en què es troben els adolescents que han d’acarar un embaràs no desitjat. Un títol recomanat no sols per als joves, sinó també per als adults que encara entenen que prohibició és sinònim de protecció.



¿Como enfoca a novela o tema do fracaso educativo? Se cadra, podemos debater esta cuestión co gallo da lectura da novela.




Confuso

Segundo este xornal
"O 90% dos escolares galegos ten ordenador Setenta e cinco de cada cen posúen MP3 ou MP4 e nove de cada dez usan messenger habitualmente, segundo Audiovisual nas aulas".

Lido o artigo así, de súpeto, veume á cabeza a vella definición de fe deprendida na catequese: "Creer lo que no vemos".

Se acredito no xornal -e non teño por que non facelo- os meus prezados alumnos mentíronme. Se cadra, para que evitar propostas de traballo, agacharon datos nas súas fichas. E se acredito nos meus prezados alumnos -e tampouco non teño por que non facelo- estamos nun instituto depauperado, que non merece estar neste primeiro mundo que nos venden.

E velaí está a miña pobre neurona sen saber a que carta quedar. E canda o desazo que produce a incerteza vénme ó espírito -se é que o teño- o desasosego da sospeita de non ter pedigrí.

Tampouco me convence moito o feito de que haxa máis ordenadores ca móbiles. O outro día lin nun xornal -non lembro cal- que había nas Españas uns oito millóns máis de móbiles ca de habitantes... Mais así e todo, se o din as estatísticas...

No que si acredito é nos índices de lectura. Facendo a operación polo método da vella nin saen a cinco libros por alumno e ano. O que significa que nin sequera se debruzan sobre os libros propostos por eses profes sádicos, maníacos da lectura. E isto si que me cheira a experiencia coñecida.

Se asociamos o permiso para ir de botellón ás lecturas realizadas, teriamos un país abstemio. Salvo esa ducia de ratas lectoras que andarían calcadiños perdidos.