8.10.07

Dinamiteiros da fala

Anda un pobre colega adoecido cuns seus pupilos de 13 ou 14 anos. "Teño unha depresión de cabalo... Dunha recua de cabalos", di. O coitado esconxúrase xurando ata en linguas mortas.



-¿E logo?

-¿E logo? Pois mira ti mesmo.

E guíndame unhas follas de exercicios. Pasáralle unha foto ós discípulos e pedíralles, entre outras poucas cousas, que lle inventasen unha posible historia.

A foto (e o texto que a compañaba, pero que escamoteou ós rapazolos) son da autoría de Juan Millás, quen os publicou na revista Mujer Hoy.

O meu pobre colega pensou que, aínda sendo algo macabra a escena -ou precisamente por iso- estimularía a imaxinación dos escolares.

Velaí van a munición e mais os tiros:




¿Que lle podería dicir?

-Home, se cadra isto é ese famoso bilingüismo harmónico do que tanto se fala.

Tamén pensei que a este coitado profesor infiltráronlle na aula uns sicarios de Xasesabequén para demostrarlle que o galego é unha lingua urticante para rapaces novos. Mais coideime ben de non facer o comentario, porque non quería comer os exercicios.

No remate de contas, vai ter razón Mariano R. Cómpre deixarse de morondangas, e veña inglés e tecnoloxía. A ver en que se alicerzan.

Do que xa non me lembro é de se cando eu tiña trece anos redactaba deste xeito. Supoño que non, porque non estaría vivo para contalo.

Ó meu compañeiro e a outros coma el estalles ben empregado o castigo por non seren intelixentes e fuxiren da escola a fume de carozo.

Ánimo, colega. Arriba los corazones.

Ningún comentario: