Leo esta noticia e, de paso que tocamos madeira, non podo evitar que me veñan á cabeza certas vivencias. A última delas puramente lingüística: tiven que explicarlle a un alumno o que era unha necrolóxica. Fíxeno sinalando co dedo encol do xornal. O rapaz preferiu "esquela", porque "necrolóxica le daba mal rollo". Retruqueille que "mal rollo" sempre o daba; non tiña que ver o idioma. Con todo, o rapaz seguiu nas del e eu quedei en xaxún: ¿poderanse esconxurar os medos cambiando de lingua?O meu párroco, cérnico galeguista, pretende convencernos de que Deus entende o galego. Pero estalle a resultar unha ensinanza moi sacrificada: atópase con fregueses que non se consideran ben casados nin ben enterrados neste idioma. E o que máis amola o pobre do abade é que lle pidan os oficios na lingua que rexeitan. Outro misterio máis, por se fosen poucos os da relixión.
Coñezo a alguén -supoño que haberá máis no seu caso- que ten ben avisada a familia: cando vaia para a pataqueira, que lle aproveiten o que teña da aproveitable e o resto que o incineren; as honras fúnebres, se non llas fan en galego, que os asistentes recen en silencio. (É de supoñer que cando iso ocorra aínda exista a lingua e haxa sacerdotes en activo.)
Cómpre avisar a familia para que non se deixe engaiolar pola compañía funeraria. Esa xente non pregunta polo idioma do defunto e, por defecto, saca os formularios na lingua oficial do Estado. E aínda cómpre presenza de ánimo para dicirlle que o finado deixou mandado de que o empanasen coa súa lingua de vivo. Se cadra, as empresas mortuorias deberían coidar tamén estes detalliños sen subir o prezo do servizo.
Mirade por onde, un feito tan sinxelo como estarricar a pata convértese nun acto oficial e reclama a atención e participación de varias institucións. A saber, ministerio de Xustiza, Rexistro Civil, algunha Igrexa, Facenda (esta lagarta está en todas)... Por iso está decidido de antemán que hai que dar co cu no tego, pero na lingua constitucional.
A ver se as autoridades sacan algún decretiño para que, por defecto, enterren o morto na lingua na que viviu, sen que a atristurada familia teña por riba que relear pola necrolóxica. ¿Non pode haber enterros cooficiais, ou que?
Ningún comentario:
Publicar un comentario