Noticias de literatura-84

Chelo Suárez gaña o XVII Premio Lueiro Rey de novela con As horas rotas: 

O xurado do certame resaltou que se trata dunha novela "de contexto da guerra civil española pero no que destaca a poética coa que é tratada dende o punto de vista dunha muller que padece as consecuencias do inicio da guerra civil, vendo como se tronzan as súas esperanzas e ilusións; e dende o punto de vista dun guerrilleiro que entrega a súa vida no que considera unha causa xusta" (Galicia Hoxe, 5-09-2010).

Xabier Rodríguez Baixeras presenta Deserto diamantino, un poemario 

que parte "da posesión dunha propiedade, de algo, que pode ser o poboamento dunha terra, incluso o poboamento dun poema. Cando botamos avista atrás, decatámonos de que xa non existen moitas cousas que antes había" e, daquela, aparece a perda.

A xuízo de Baixeras, danse tres clases fundamentais de perda: a perda da inocencia poética, o que el denomina "a voz perdida"; o concepto do amor, "que tampouco se dá dunha maneria plena coma antes", e a presenza da morte "como unha ameaza". Esas son, dalgunha maneira, "o poboamento da experiencia e os temas do libro" (Galicia Hoxe, 7-09-2010).

Manolo López Poy e Miguel Fernández publican unha historia gráfica sobre a figura do bandido Mamede Casanova (Toribio):

O fillo da furia presenta a un Toribio agotado, melancólico y envejecido que a finales de los años veinte regresa a su aldea de Grañas de Sor (Mañón, A Coruña) tras pasar 25 años en la cárcel de Figueres (Girona). Convencido de que la Grañas que conoció pertenece a "un mundo que ya no existe", el bandolero inicia una retrospectiva por su propia vida, fugaz y apasionada, de cuyos últimos tiempos apenas se tienen datos. Se le atribuyen diferentes finales, entre ellos el que lo señala como un mendigo que recorría la comarca de Ortigueira pidiendo limosna o el que lo ubica, más asentado, trabajando en las obras del ferrocarril (El País, 9-09-2010).

Marcos Calveiro. O pintor do sombreiro de malvas

1. Cóntanos a historia un adolescente a quen a nai envía a vivir á casa dunha tía en Auvers para afastalo da vida de malote que levaba en París. O rapaz, urbanita parisino, non é quen de establecer boas relacións cos rapaces do rural, dos que anda medio fuxido para aforrar tundas. A aparición do pintor Vincent [van Gogh] ábrelle un abano de posibilidades para darlle emoción á súa vida. Entre outras cousas, apréndelle a ver o mundo doutro xeito, a reparar en aspectos para os que os ollos do rapaz estaban cegos. Tamén lle servirá de conselleiro sentimental, aínda que de dubidosa eficacia.

2. O tempo reducido da novela (69 días) representa para o protagonista un curso intensivo de educación, mesmo sentimental: coñecerá a crueldade dos convencionalismos, pensará sobre o seu escuro pasado, abrirá os ollos a un mundo novo, gozará da ilusión dos amores vixiados, sufrirá a presenza da morte e da ausencia dos seres queridos, aprenderá a tomar as súas decisións mesmo sen saber se son as correctas...
Por veces, o lector coida -isto é algo atrevido- que é o adulto Vincent quen, á vista da traxectoria vital escalazada, “educa” a un Vincent adolescente que aínda ten a vida por diante. En todo caso, o relato transmite ó lector a intensidade da etapa final da vida do pintor.

3. A historia sitúase en Auvers no verán de 1890. Nesta viliña dos arredores de París enfróntanse dous mundos irreconciliables. Dunha banda, a sociedade reaccionaria que segue pautas de comportamento preestablecidas; destacan as autoridades políticas, relixiosas e as beatas. Da outra banda, os que tentan vivir seguindo os impulsos do corazón, sen facer mal a ninguén e sen o corsé de normas sociais de obrigado cumprimento. O pintor, o narrador, súa nai... son paxaros que pretenden voar fóra da abafadora gaiola das convencións sociais.

4. A sociedade convencional amosa ante o lector unha crueldade agachada. As normas, por si soas, non son quen de substituír os afectos nin de construír sociedades máis xustas. O lector ve, por exemplo, como se pasa o trámite do enterro das vellas sen importarlle ó familiar que as sepulta nada máis que a herdanza que poida apañar (segundo murmuracións da veciñanza); sospeita cal puido ser o “delito” que lle produce o baleiro social á nai do narrador; sospeita e non se explica o comportamento hostil do xendarme co rapaz... Unha sociedade, en definitiva, que non lles deixa ós diferentes outra saída que non sexa o suicidio ou a fuxida.

5. Falan desta  novela en:

• Trasfegando ronseis, que salienta especialmente os valores que transmite o relato, así como a súa riqueza pictórica e léxica.
• Ramón Nicolás: recensión publicada no suplemento “Culturas” de La Voz de Galicia recollida na páxina de Xerais.
• Ars legendi achégase a esta e a outras obras de Marcos Calveiro. Destaca d’ O pintor a traballada construción de espazos e personaxes.
• Xornal de Galicia (12-07-2009) dá noticia da concesión do premio e publica unha entrevista co autor.

---

Marcos Calveiro, O pintor do sombreiro de malvas, Vigo, Xerais, 2010. Premio Lazarillo 2009.

Paul Auster. Brooklyn Follies

O narrador -Natham Glass-, home sesentón divorciado, procura acubillo no barrio da súa nenez no que para el representa unha volta ás orixes. Padece cancro de pulmón e considérase con poucas posibilidades de superalo: “Andaba buscando por un lugar tranquilo onde ir morrer”, confesa na apertura da novela. Mais cando o lector espera que a obra sexa o canto de cisne dun proxecto vital fracasado, o narrador sorprende con que vai contar “unha historia que eu non son protagonizo” (p. 21). Deste xeito, as páxinas de Brooklyn Follies van debullando as vidas, ás veces penosas, da irmá defunta e dos seus maridos, dos sobriños Tom e Aurora, da filla desta, dun Harry que leva no sangue o desafío da estafa, de Rufus, do pai e da filla Chowder, da Mai Perfecta e Preciosa...
Non son moitos os personaxes, pero conforman entre todos un microcosmos de fracasados que van levando a vida como poden. Semellan táboas dun naufraxio que ó xuntárense convértense en xangada salvadora. Acéptanse, axúdanse e acaban por dar con ese Hotel Existencia que andaban a procurar inconscientemente. Isto é, atopan un lugar no mundo no que viviren en paz, reconciliados coa vida. Un xeito de renacer, en definitiva.
A liña argumental e a extensión da novela agachan a sorpresa do ritmo narrativo áxil deste relato inzados de toques de humor mesmo nos episodios máis tristeiros.
Cómpre subliñar a férrea vontade e a capacidade de decisión que amosan as personaxes femininas.

Debruzáronse sobre a novela:

• Club de lectura virtual de Pontevedra. Destaca de Brooklyn Follies o ser unha novela chea de sorpresas; tamén repara no fanatismo relixioso que Auster asigna á sociedade urbana norteamericana fronte á liberdade de espírito da sociedade rural.
• A lei de Lem sinala o gusto positivo que transmite o libro e destaca a calidade da tradución galega.
• ¡Esto es Brooklyn!, páxina para entrar no universo Auster.
• Lara Rozados, en A Nosa Terra (13-09-2008), achéganos á obra e á figura do autor co artigo “Paul Auster e a crise de América”.
• María Liñeira fai unha crítica redonda de Brooklyn Follies en “A arte do encontro”.
• Montse Pena Presas reseña a novela na revista Madrygal.

---

Paul Auster, Brooklyn Follies, Vigo, Galaxia, 2006. Tradución de Eva Almazán.

Rubén Ruibal. Delimvois

1. Delimvois é a escenificación dun estado do comportamento dos individuos que teñen a “sorte” de vivir nun Estado Único. O espectador -integrado no mesmo escenario que os tres personaxes da obra- vai vivindo o pesadelo de calquera habitante de Estado Único:
a) O poder exérceo un Comité mudo e omnímodo co que non se pode comunicar directamente.
b) Todo habitante debe profesar unha fe cega no Estado e no seu modelo de sociedade.
c) O Estado Único é o creador dun mundo perfecto e imperecedoiro, por principio.
Mais así e todo
d) A xente ten unha existencia virtual para o Comité para o que non ten máis categoría ca unha rata de laboratorio.
e) Nese mundo perfecto, as persoas vense sometidas a un proceso de “kippelización” (pp. 47-48).
f) Nas leis do Estado Único, o pensamento, a imaxinación e a fantasía son delitos.

2. A obra baséase en Nós (1921),  de Ivanovich Zamiatin (Lebedian 1884-París 1937), obra prohibida pola censura soviética. Aínda que Zamiatin se inspira no seu coñecemento e experiencia do socialismo ruso, inicia unha ampla e rica liña de sátiras futuristas que critican os totalitarismos e o seu obxectivo de controlar cientificamente a vida de todos e cada un dos seus súbditos.
Entre a novela de Zamiatin e a peza teatral de Rubén Ruibal median case que cen anos, pero constatar a actualidade do tema que tratan non deixa de causar certo desazo no espectador, quen se ve implicado na escenificación (unha furna transparente que permite ver e ser visto; que permite vixiar e ser vixiado).
En Delimvois o experimento para controlar os sentidos e a memoria dos cidadáns fracasa. Os tres personaxes que se moven pola furna son “disidentes” xa no seu propio físico: un cego, un xordo e unha científica de sexo indefinido máis próxima ó seu obxecto de estudo ca ó Comité... Como para esperaren un final feliz.

3. Sobre a obra:

• Noticia da estrea da peza en Compostela “un espectáculo a cargo do grupo portugués Teatro Oficina en coprodución co Centro Dramático Galego (CDG)”, baixo a dirección de Marcos Barbosa (La Voz de Galicia, 20-05-2009).
• Alicia crece recolle a crítica de Manuel Xestoso (“Vladimir e Estragón nun mundo feliz”) publicada n’A Nosa Terra: “Delimvois: primeira crítica”.
• El Correo Gallego, sección agenda, dá breve noticia sobre o horario do espectáculo e a trama da obra.
• Dossier Delimvois, presentado polo CDG. Fornécenos de información sobre autor, obra, espazo escénico e outros datos de interese.
• A páxina de Xerais recolle a crítica de Armando Requeixo publicada no Faro de Vigo e no suplemento “Saberes” de La Opinión A Coruña: “Literatura visionaria. Zamiatin en Ribadeo”.
• “Crónica da fuxida eterna” é o título con que nos achega a Delimvois o Galicia Hoxe de 21-05-2009.
• Vía Láctea: vídeo (42:16 minutos) coa entrevista a Rubén Ruibal por mor do Premio Nacional de Teatro.
• Diario de Felgueiras dános noticia de Delimvois e doutros espectáculos.

---

Rubén Ruibal, Delimvois, AGADIC/Xerais, 2009.

Noticias de literatura-83

Xosé Carlos Caneiro fala en La Voz de Galicia por mor da presentación de Un último destino:

Esta novela é unha meditación poética sobre a existencia. As miñas dez novelas son unha novela. Chamarémola novela fenomenolóxica: procuro sempre a esencia dos personaxes, a súa humanidade, non o mero relato das súas peripecias. A miña linguaxe fáustica non tería sentido noutro mundo literario. En Ámote ou Un xogo de apócrifos ou A vida nova de Madame Bovary ou Ébora está plenamente xustificado. Un último destino é a consumación de todo o mundo novelesco anterior (La Voz de Galicia, 6-08-2010).

Ánxel Vázquez de la Cruz presenta Luz de tebra. No artigo “Un escritor tardío”, Pablo Vaamonde fálanos do autor e da súa obra (Galicia Hoxe, 9-08-2010):

Trátase dun feixe de relatos situados en contornos xeográficos que forman parte da súa propia biografía: Tui -a súa infancia-, Santiago -os anos de Universidade- e A Coruña -onde desenvolveu a sua vida profesional durante moitos anos-. É, polo tanto, un libro autobiográfico, na medida que recolle historias de personaxes reais ou inspirados na realidade vivida polo autor, que son retratados nestas páxinas con grande habilidade narrativa e intensa proximidade afectiva.

Artigo en El País (14-08-2010) sobre Ánxel Vázquez de la Cruz e a súa obra.

Diego Ameixeiras anuncia a publicación de Asasinato no Consello Nacional para setembro:

O caso é nada menos que o asasinato dun dirixente do BNG cando sae dunha reunión do Consello Nacional. A novela é «unha clara homenaxe a Vázquez Montalbán», autor dunha novela negra publicada en 1981 que levaba por título Asesinato en el Comité Central (Planeta), na que nunha reunión rutinaria do PC español apáganse as luces e aparece morto o seu secretario xeral; a investigación corre a cargo do comisario Fonseca, designado polo Goberno, e de Pepe Carvalho, o detective creado por Montalbán que cumpre aquí o encargo do PC (La Voz de Galicia, 21-08-2010).

Agustín Fernández Paz tamén anuncia para setembro a presentación d’ As fronteiras do medo, un libro de relatos de misterio.

Xosé Monteagudo. Un tipo listo

0. Xosé Monteagudo cóntanos en Un tipo listo a historia dun desfalco considerable. Manolo, director dunha sucursal bancaria en Vigo, montara unha banca paralela co único fin de facerse cunha boa fortuna persoal.As manobras financeiras do director só se descobren despois da súa morte repentina. Os seus fillos (Darío e Ricardo) vense envoltos nunha perigosa lea xudicial, porque o banco procura recuperar nos herdeiros o roubado polo pai.
Darío, o fillo máis vello e  narrador da historia, leva a cabo dúas pescudas paralelas sobre a figura de seu pai: a profesional, que chega ó cume co desfalco artellado, e a persoal, que bota luz sobre o papel de marido e pai de familia. Ambas as dúas serán os fíos que ganduxen a vida do individuo e da época que lle tocou vivir.
Se aforranmos a indulxencia que se ten cos falecidos, resulta que este Manolo --o fillo tamén se refire a seu pai polo nome-- vén sendo un rapaz morto de fame fillo dun republicano asasinado polos falanxistas. Na posguerra, primeiro por necesidade e despois por comenencia, acepta a axuda e a amizade dun peixe gordo do réxime (non exento de responsabilidade na morte de seu pai) para medrar económica e socialmente. Deste personaxe apredeu que se non tes habilidades para facer diñeiro non es un tipo listo. Tampouco dubida en abandonar a moza embarazada para casar con outra que non ama, pero que considera un bo partido. Os fillos teñen na memoria a frialdade do trato familiar.
Cando o padriño político cae en desgraza e o botan fóra da vida política por un escándalo financeiro, Manolo ve coutadas as medras no banco e queda profesionalmente confinado na súa sucursal, como nunha especie de xubilación.
Darío descobre un cambio na vida de Manolo: o namoramento de María, que fai espertar o lado humano que nunca antes amosara. Así e todo, a morte repentina non deixa lograr esta nova faceta.


1. O narrador tamén nos amosa a súa propia vida, que se vai facendo á contraimaxe da do pai. O diñeiro e o éxito profesional non son os valores máximos polos que se rexe; as relacións que establece cos semellantes baséanse no afecto, no respecto e na ética; asume as súas responsabilidades como pai. Aínda que isto último semella máis unha promesa de futuro, o desexo de non repetir erros de seu pai.
O lector atópase cun relato que confronta sistematicamente dúas épocas, dúas personaxes e dous modelos de vida incompatibles.


2. Francisco Martínez Bouzas inclúe esta novela "dentro do subxénero detectivesco", advertindo que os detectives profesionais son aquí personaxes marxinais. O contratado por Ricardo é simplemente unha cita. Quen leva o peso das pescudas e nos fai vivir a intriga é o narrador (Darío).
Se ben a aclaración do desfalco é o fío principal da novela, o narrador toca coa mesma intensidade outros temas. Deste xeito, amósanos a falta de escrúpulos dos que se fixeron co poder despois da guerra civil; a loita pola supervivencia dos vencidos; a mentalidade dos triunfadores de calquera época e condición, sen asomo do menor sentido ético; as relacións de parella; as relacións pais-fillos...


3. Falan da novela:

• Faro de Vigo: noticia da concesión do Premio García Barros.
• Vieiros: noticia do premio e do autor.
• A Nosa Terra: nova do premio e trama da novela.
• La Voz de Galicia: noticia co mesmo motivo.
• El Correo Gallego: noticia do galardón e ollada sobre a obra de Xosé Monteagudo.
• Blog de Galaxia: o autor comenta o punto de vista adoptado na narración.
• El Correo Gallego: noticia da entrega do premio e breve historia do galardón.
• La Voz de Galicia: outra visión da mesma efeméride.
• La Voz de Galicia: relación do feito inspirador da novela.
• Francisco Martínez Bouzas: recensión da novela no suplemento "Saberes" (La Opinión Coruña, 27/02/2010).
• Galeteca convídanos a unha cita literaria con Xosé Monteagudo.
• Ler e ver: moi ilustradores o vídeo e o artigo deste blog.
• BVG: ficha do autor.
• Lorena Domínguez Mallo: "Coñecer o pai", recensión da novela no soportal do Consello da Cultura.
• Fervenzas Literarias recolle diversas recensións críticas de Un tipo listo.
• Conversa de Xosé Monteagudo con Manuel Vidal Villaverde no Galicia Hoxe (28/12/2009).
• V. Oliveira poblica en Galicia Hoxe (21/07/2009) un artigo sobre Un tipo listo e o seu autor.
• César Lorenzo Gil entrevista a Xosé Monteagudo para A Nosa Terra (18/01/2010). Salienta o tema central da novela, corrupción no franquismo, como merecente de ser máis tratado na literatura.
• Galnarciso proponnos un cuestionario previo á lectura de Un tipo listo, que resulta unha guía moi útil.
• Centro de Documentación da AELG: datos do autor e da obra en diversos soportes.

---

Xosé Monteagudo, Un tipo listo, Vigo, Galaxia, 2009.

Dos gallegos sin acento

Nestes días andan algo alporizados algúns xerarcas do Partido Popular por mor do acento da candidata socialista á presidencia da comunidade de Madrid. Como todos sabemos, no PP só se escoita un único acento: o acento patrio, inherente e connatural “al hablar cristiano”. Teñen toda a razon do mundo, e aínda máis, en preocupárense. Se se fala raro ou “cerrao” xa se sementou a bacteria que minará “la unidad de España”. O do acento non é ningunha parruada. Ten entidade abonda como para consideralo o primeiro problema nacional, por enriba do paro, do terrorismo e da existencia dos propios politicos, da corrupción, do amiguismo, dos amaños de oposicións, da privatización de servizos públicos, dos lumes, das chamuscaduras... Todo iso é unha miudalla en comparanza co acentiño. Tampouco importa moito que un xerarca sexa un falabarato sempre e cando non teña acentiño raro: só acento nacional.
Esta lección básica téñena ben deprendida os políticos procedentes do oeste do “telón de grelos”. Reparemos nos que triunfan: todos son, por principio, españoles y sólo españoles; e ningún ten acento gallego nin cheira á verza regional.
Sentados estes principios fundamentais, déixanme cos ollos escarramelados estes dous artigos que leo no xornal Público (20-08-2010). Aviso por adiantado que se trata, seica, dunha publicación algo “rojilla”.
O primeiro texto co que tropezamos (p. 18 da edición en papel) trátase dunha entrevista a Tomás Gutier: “En España el andaluz es la lengua del inculto”. Quixera reparar neste treito que se comenta só:

Nuestra realidad es la de un pueblo conquistado. Fuera de Andalucía se desprecia porque es la lengua del territorio inculto, la del gracioso y así se promueve en todas las televisiones, principalmente en Canal Sur. Con el gallego ocurría, o se ha intentado que ocurra, pero ellos pertenecen al bando de los ganadores y se han hecho respetar.

Haberá que lle preguntar a don Tomás Gutier as razóns de meter o galegos no “bando de los ganadores”. Agora mesmo non me vén ningunha á cabeza. E no tocante ó respecto pola lingua... podemos facerlle recordatorio da polémica suscitada non hai tanto polas acepcións de “gallego” do DRAE ou polo decreto plurilingüe de Feijoo. Representan a quintaesencia do respecto.
O segundo texto, máis vello no tempo, refírese a unha anécdota vivida por Santiago Carrillo, nado en Xixón en 1915:

Con 9 años su familia se trasladó a Madrid y, fiel a su naturaleza guerrera, lo primero que se encontró fue una batalla: "Uno me llamó gallego. Todavía tengo por aquí la señal de la pelea. La calle estaba en obras, uno me tiró una piedra y acabé sangrando por la cabeza".

Aínda que se trata do típico artigo de verán, non temos por que tomalo á lixeira. O de “gallego” deixa estigmas, polo que se ve.

Manuel Lourenzo. Flores de Dunsinane

Na cámara real do castelo de Dunsinane agoniza o vello rei Fleance. Na agonía aparécenselle os fantasmas dos Macbeth, que reviven o seu reinado sanguento e tiránico.
Fleance é fillo de Banquo, compañeiro de armas de Macbeth. No proceso de usurpación do reino, Banquo correu a mesma sorte dos amigos, compañeiros e posibles rivais de Macbeth: foron asasinados, o mesmo que os seus fillos. Pero Fleance salvouse porque fuxiu a tempo (advertido por seu pai, segundo os Macbeth; por decisión propia cando descubriu que  Banquo pretendía facer o mesmo cos Macbeth, segundo confesión do propio personaxe). Pasado un tempo, Fleance retorna e faise coa confianza dos Macbeth, ós que despraza do poder.
Consumada a vinganza, o reino inicia un período de paz. Así o recoñecen os espíritos dos Macbeth. Estes fantasmas non parecen atormentar gran cousa ó vello Fleance. Máis ben é a parella de tiranos a que vén á presenza do rei moribundo para facerlle ver que seguen coa conciencia torturada dos usurpadores que sofren o acoso das súas vítimas. Segundo Lady Macbeth, “a conciencia precisa de repouso” (p. 21); o espectador queda coa sensación de que serán os espíritos dos Macbeth os que non atoparán acougo nin despois da morte dos que o botou do poder.

Na peza represéntase a loita sensatez/cobiza; gaña a segunda, representada por Lady Macbeth: “Eu estou no meu xuízo! Eu vou colaborar contigo para edificarmos un reinado indestrutíbel! Fagamos xuntos o Novo Estado, Macbeth! Co teu prestixio e a miña axuda poderemos construír a eternidade!” (p. 39).

Falan da obra:

1. Xerais.es: presentación editorial.
2. Biblioteca Sarmiento, do IES de Curtis: referencia da obra e do premio.
3. La Región (19-10-2009): dá noticia do palmarés do autor.
4. Laopiniocoruña.es: noticia do galardón.
5. La Voz de Galicia.
6. Galiciaé: recolle as opinións do xurado e do autor.
7. Xornal de Galicia: noticia da varios premios teatrais.
8. La Voz de Galicia: recolle opinión do autor sobre esta obra.
9. Búsola, revista: nova do evento.
10. Centro Dramático Galego: nova da entrega do premio.
11. Praza das Letras: noticia do galardón e breve currículo de Manuel Lourenzo.
12. Galicia Hoxe: entrevista con Manuel Lourenzo na que se fala da xénese da obra e doutras cuestións relativas ó teatro.
13. A Nosa Terra: noticia da entrega de premios teatrais e outras novas relativas ás artes escénicas.
14. Laopinioncoruña: entrevista con Manuel Lourenzo na que se fala desta peza e das relacións do teatro co poder.

---

MANUEL LOURENZO, Flores de Dunsinane, Compostela, AGADIC/Xerais, 2010. Premio Álvaro Cunqueiro.

Noticias de literatura-82

Xavier López Rodriguez publica Hai que ir morrendo, que "trata sobre a dignidade de completar naturalmente o ciclo da vida" (A Nosa Terra, 27-06-2010).
Teresa González Costa fala con Manuel Vidal (Galicia Hoxe, 5-07-2010). A escritora, gañadora do Merlín 2010, fala de literatura e compromiso.

Vicente Araguas fala no Galicia Hoxe (7-07-2010) por mor da publicación de Xuvia-Neda, libro de relatos que homenaxea a súa terra natal:

"Son un traballador da memoria, si. Este é un libro realista, que tamén ten algo de realismo máxico", -a casa que chora, a Pirucha que defeca subida a unha árbore...-. Realidade e ficción constrúen unha atmosfera evocadora, que mesmo provoca no lector a arela de coñecer, sentir os espazos míticos dos que se fala, ou que deles queda. A pegada cinematográfica, como a musical, é intensa: o ritmo, a forza do sensorial...

Cormac McCarthy vertido ó galego por Eva Almazán. Faktoría K edita A estrada (The Road):

A estrada é unha crónica sobre o mundo posterior a unha catástrofe nuclear, que indaga sobre se é posible o amor e a esperanza na devastación total. "Este libro é difícil de resumir: poderiamos dicir que son un pai e un fillo que camiñan pola estrada nun mundo apocalíptico pero quedaría moi curto. O valor da obra vai máis alá, é moi importante a reflexión filosófica e a beleza poética que fai", asegura [a tradutora].

Tamén se recolle a noticia no xornal El Mundo:

Ese pesimismo, esa soledad, ese oscurantismo que recuerda a los 'Séculos Escuros' que hundieron a la literatura gallega durante los siglos XVI, XVII y XVIII, lo transmite el norteamericano en esta crónica del viaje que padre e hijo dan a lo largo de una carretera de un mundo post apocalíptico.

Sin poder evitar teletransportarse a catástrofes como la de Chernobil o 'hechos' como la bomba de Hiroshima, los protagonistas caminan hambrientos y medio desvanecidos, en un decepcionante mundo de frío, nieve, niebla y de profundo silencio. Un carro de supermercado con algunas pertenencias les acompaña, toda una trampa mortal ante los supervivientes en el caminar hacia una posible costa salvadora. ¿Ciencia ficción o triste realidad?

Manuel Portas publica Doce recendo a salgado (Xerais), novela que ten como protagonista a Arousa. (Para os seguidores do tema do narcotráfico na narrativa tamén lles recomendo a lectura de Sarou, de Caride Ogando).
Con temática semellante, aínda que sen sinalar ningún lugar concreto, Manuel Rivas anuncia a próxima publicación de Todo é silencio:

“Acontece nun lugar imaxinario con referencias reais da costa atlántica. Nárrase o ascenso dun capo do contrabando, pero o realmente esencial na obra son as personaxes. O contrabando é simplemente o pano de fondo”, adianta o académico Manuel Rivas (Xornal de Galicia, 27-07-2010).

Xoán Manuel Casado recuperado por ANT, que lle publica Volta e revolta, novela aínda inédita:

Protagonizado por un guionista de cine que regresa desde Francia para ver el lugar donde habían paseado a su padre en el 36, Volta e revolta "es literatura pura, concentrada, dirigida a gente acostumbrada a leer". Casado redactó la obra, sin puntos y aparte y narrada en segunda persona, a comienzos de los noventa. "Contra la obsesión que existe en Galicia por la novela larga", explica González Gómez, "Casado demuestra que se puede escribir una gran novela corta" (El País, 13-07-2010).

Antón Lopo gaña o Gacía Barros 2010 con Obediencia, novela que

narra unha aventura futurista na Galicia do Século XXII, a cal se atopa dividida entre unha república controladora e orwelliana que ten por capital Santiago, e un territorio desértico e desolador baixo o dominio dunha resistencia que se opón a esa tiranía (A Nosa Terra).
Crónica de Mónica González no Galicia Hoxe:
Con esta novela ciencia ficción o autor monfortino volve sorprender nun traballo marcadamente de xénero "e non excesivamente fácil", confesa emo­cionado logo de saber do recoñe­cemento. Igual que noutras novelas como Ganga ou O riso de Isabel Hill, Lopo tece un universo imaxinario con historias parale­las.

Elías Portela (Elias Knörr para os islandeses) publica Cos peitos desenchufados:

que supón “unha nova viaxe literaria baseada na imaxe poética, na súa forza e nas posibilidades da palabra” (Xornal de Galicia, 21-07-2010).

An Alfaya gaña o Premio de Novela por Entregas con Vía secundaria:

Unha historia que se alimenta de varias tramas persoais, un matrimonio en crise, un accidente de tráfico que marca un punto de inflexión a varias vidas e, de fondo, un relato sobre a soidade e a incomunicación nos nosos días, un virus silencioso pero moi estendido (La Voz de Galicia, 21-07-2010).
O xornal patrocinador publica esta entrevista con An Alfaya.

Manuel Lourenzo gaña o Premio Abrente 2010 para textos teatrais con Aquelas cousas do verán:

Aquelas cousas do verán, ademais, posúe en opinión do xurado grandes posibilidades escénicas mediante a creación "dun universo de ficción onde o bo manexo das convencións ou da intertextualidade dotan a obra dunha calidade e madurez especial".

Trátase dun texto, engaden, "que bota man para a súa composición de moi dosificadas pinceladas simbólicas pero que trata con profundidade e moi interesante e transversalmente a actualidade. É unha peza profunda que fala das relacións entre as persoas cun impecable dominio da tensión dramática" (Galicia Hoxe, 22-07-2010).

Entrevista con Manuel Lourenzo no Xornal de Galicia (26-07-2010):

"Non hai nada autobiográfico nela, pero está influída polas paisaxes humanas e físicas dos lugares nos que vivo. Son os escenarios nos que se moven os protagonistas que teñen un punto en común que é o amor. Hai algunhas historias amorosas que nalgún momento reverdecen ou que quedaron aí. Creo que ten un ton lírico porque busquei unha estrutura coa que prescindir de acotacións e de determinados elementos que non están nas personaxes, omítese a técnica teatral".

Francisco Castro, entrevista no Galicia Hoxe por mor da publicación de O segredo de Marco Polo
(Galaxia).

Elena Veiga Rilo gaña o Biblos-Pazos de Galicia de novela. Baixo o título de "A xeración feisbuc", lemos no Galicia Hoxe (24-07-2010):

A igrexa, a pedofilia, os malos tratos, a violencia de xénero, os marxinados sociais, o mundo da moda, a hipocrisía enquistada e aceptada polos cidadáns, a droga, a transexualidade, a aparencia, a fraude, os traumas da infancia que quedan como tatuaxes na alma... Son algúns dos aguillóns sobre os que dirixe unha crítica "mordaz a irreverente" a moza Elena Veiga (Guísamo-A Coruña, 1991), que con só 19 anos, se fixo onte co VI Premio Biblos-Pazos de Galicia pola novela Morto en fucsia.

Pinto & Chinto publican Contos para nenos que dormen deseguida:

«Son contos para antes de durmir, e non como aquel tan longo que, cando o acabas de contar, xa era hora de que o neno fose ao colexio», reza en la contraportada. O pirata moitabarba, O príncipe e a princesa, A serea e o humano o O volcán durmido son aparentemente historias tradicionales, pero en Contos para nenos... todos ellos guardan un secreto (La Voz de Galicia, 29-07-2010).

Rematamos a recolleita de noticias con esta referida ó peso do capital da cultura no país, así como a constatación da falla dunha decidida e clara política cultural. La Voz de Galicia recolle a expresión "cortoplacismo pataqueiro". O sector do libro e bibliotecas presenta un panorama edénico, segundo a descrición do Xornal de Galicia. Para quen isto escribe, industria cultural e industria lingüística van indisolublemente xuntas. Pero como estamos nun ¿país? libre non nos queda outra que aceptar que haxa quen prefira pendurar tales industrias nos cornos dunha toura. Se cadra, non anda moi desencamiñado.