Dos gallegos sin acento

Nestes días andan algo alporizados algúns xerarcas do Partido Popular por mor do acento da candidata socialista á presidencia da comunidade de Madrid. Como todos sabemos, no PP só se escoita un único acento: o acento patrio, inherente e connatural “al hablar cristiano”. Teñen toda a razon do mundo, e aínda máis, en preocupárense. Se se fala raro ou “cerrao” xa se sementou a bacteria que minará “la unidad de España”. O do acento non é ningunha parruada. Ten entidade abonda como para consideralo o primeiro problema nacional, por enriba do paro, do terrorismo e da existencia dos propios politicos, da corrupción, do amiguismo, dos amaños de oposicións, da privatización de servizos públicos, dos lumes, das chamuscaduras... Todo iso é unha miudalla en comparanza co acentiño. Tampouco importa moito que un xerarca sexa un falabarato sempre e cando non teña acentiño raro: só acento nacional.
Esta lección básica téñena ben deprendida os políticos procedentes do oeste do “telón de grelos”. Reparemos nos que triunfan: todos son, por principio, españoles y sólo españoles; e ningún ten acento gallego nin cheira á verza regional.
Sentados estes principios fundamentais, déixanme cos ollos escarramelados estes dous artigos que leo no xornal Público (20-08-2010). Aviso por adiantado que se trata, seica, dunha publicación algo “rojilla”.
O primeiro texto co que tropezamos (p. 18 da edición en papel) trátase dunha entrevista a Tomás Gutier: “En España el andaluz es la lengua del inculto”. Quixera reparar neste treito que se comenta só:

Nuestra realidad es la de un pueblo conquistado. Fuera de Andalucía se desprecia porque es la lengua del territorio inculto, la del gracioso y así se promueve en todas las televisiones, principalmente en Canal Sur. Con el gallego ocurría, o se ha intentado que ocurra, pero ellos pertenecen al bando de los ganadores y se han hecho respetar.

Haberá que lle preguntar a don Tomás Gutier as razóns de meter o galegos no “bando de los ganadores”. Agora mesmo non me vén ningunha á cabeza. E no tocante ó respecto pola lingua... podemos facerlle recordatorio da polémica suscitada non hai tanto polas acepcións de “gallego” do DRAE ou polo decreto plurilingüe de Feijoo. Representan a quintaesencia do respecto.
O segundo texto, máis vello no tempo, refírese a unha anécdota vivida por Santiago Carrillo, nado en Xixón en 1915:

Con 9 años su familia se trasladó a Madrid y, fiel a su naturaleza guerrera, lo primero que se encontró fue una batalla: "Uno me llamó gallego. Todavía tengo por aquí la señal de la pelea. La calle estaba en obras, uno me tiró una piedra y acabé sangrando por la cabeza".

Aínda que se trata do típico artigo de verán, non temos por que tomalo á lixeira. O de “gallego” deixa estigmas, polo que se ve.