Alegría, alegriote, baila a lingua do galego no pote. (Non é así, pero pode valer.)E no caldo que ferve neste pote, hai pouca lingua e moita faba política. Imos deixar de lado as propostas de rotulación duns, o chapapote branco coñecido como típex doutros e as reflexións sobre a cuestións dos terceiros. Reparamos só na prensa de hoxe, porque non damos asimilado a enxurrada de noticias linguaxeiras.
Comezamos cunha carta de Ivana (La Voz, 3 de abril de 2008). Escribe "orgullosa de mi condición de gallega pero avergonzada por la política de normalización lingüística que se está llevando a cabo". Quéixase de "unos pocos considerados políticos" que conculcan os dereitos que temos "como españoles y gallegos". Continúa mentando a Constitución, que nos permite, segundo ela, elixir libremente a lingua de uso no ensino. E remata confesando a súa indignación porque lle impoñen o galego, "y debería tener el derecho a elegir".
O noso corazón latexa ó unísono co de Ivana... no que toca ó noxo visceral que producen "algunos considerados políticos". (¿El haberá algún político considerado?). No resto das cuestións alguén lle debería recomendar, mesmo sendo desconsiderado, que deixe de escribir coas vísceras e que se documente unha migalliña máis. Por exemplo, a Constitución non permite a libre elección de lingua: emprega a palabra deber para unha delas. Terá que lela de novo e, de paso, considerar a pexa que supuxo para outros textos legais como estatutos ou leis de normalización. No tocante á situación da lingua galega no ensino, nin sequera a FAES a describe tan idílica.
O que nos resulta sorprendente e novidosa é a suxestión de que haxa xente que sinta vergoña de falar castelán. Será en La Coruña. Na aldea en que vivimos -que ten algúns máis habitantes ca La Coruña- non demos palpado nada semellante. Se cadra estamos diante dunha nova doenza. ¿Sábeno xa as autoridades sanitarias?
Hai outra carta en La Voz (5-4-08, edición en papel) que nos deixa descolocados. Escríbea Lucía Torrente (Ferrol) para manifestar que "estoy totalmente de acuerdo con Carmen Bello en su carta del 1 de abril". Saliéntase na carta que "es muy significativo que una gallegohablante como ella" se decate "de la situación a la que hemos llegado". ¿Que situación? Non demos coa carta á que se refire para describila, pero a concordante "añadiría, además" que os impresos que recibe da Xunta e do seu concello están redactados "exclusivamente en gallego". Lamentamos matizarlle que desta situación xa se decatara o doutor Iglesias -Deus o descanse- cando dixo aquilo de "raro, raro, raro". En conclusión, por causa do galego andamos todos separados: "El idioma debería servir para unirnos y no para separarnos. La lengua oficial y común de los españoles es el castellano... ¿A que viene esa imposición del gallego a costa del castellano?".
Velaí queda iso. ¿Haberá realmente alguén que crea que se está a dar unha "imposición del gallego a costa del castellano"? Como non sexa en Mozambique...
A carta de Lucía Torrente titúlase "Bilingüismo ultrainverso". Debe de ser cousa mala... O de ultrainverso dámolo entendido, pero o de bilingüismo... mesmo mete medo.
P.D.: Recomendamos ós nosos bachareis o estudo destes tres textos citados por seren pezas fundamentais en calquera achegamento á sociolingüística.
Nunha órbita semellante navega o artigo de Ignacio Bermúdez: "La riqueza de una sociedad bilingüe radica en que los ciudadanos puedan elegir en qué idioma expresarse. Y sin que les afecte al bolsillo". Mágoa que nos esquezamos da historia para facer este tipo de afirmacións. E mágoa tamén que non teñamos os pés na realidade actual para recoñecer coas palabras precisas cara a que bilingüismo ricaz estamos a camiñar. Hai afirmacións que nin mentiras piadosas son.
Por se os que estudades este curso "lingua e sociedade" tedes o vezo de contrastar opinións, podedes botarlle unha ollada a estes outros artigos que tamén aparecen na prensa de hoxe: con coidadiño; reparade en que non consideran o galego como idioma perigoso nin separatista nin discordante nin lesivo para a liberdade individual, etc... Referímonos ós artigos de Xosé Carlos Caneiro e Serafín Portugal Soto, por citar só un par deles.
Os estudantes máis lacazáns ou os de adaptación curricular deben quedar tan só con estes tres contidos conceptuais:
a) En España é bilingüe quen fale só castellano o español.
b) En Galicia, quen fale galego por imposición en detrimento do castelán é bilingüe ultrainverso. (Este concepto está en proceso de revisión.)
c) Nun futuro próximo (dentro de dez anos) os seguidores de Rajoy e Zapatero serán bilingües en inglés. E os que non sexan seguidores de ZR tamén.
Polo de hoxe, abonda de gansadas.
Que la lectura vos aproveche y vos sirva de salú.
(Imaxe de Extraits de l'ex-être.)
Ningún comentario:
Publicar un comentario