Leo con agradable escepticismo o artigo que Manuel Rivas publica en El País. Titúlao "Mensaxe para Mariano". A lectura tróuxome á cabeza un estudo de Colin Baker, no que se compara a riqueza lingüística a un xardín cheo de flores. Trátase dunha sisuda exposición sobre o bilingüismo e os fundamentos da educación bilingüe que Mariano nin Paco van ter tempo nin gana de ler por andaren demasiado ocupados, os pobres.O artigo de Rivas está escrito en galego, como se pode ver. Quero sinalar que o autor podería vivir moi ben sen tal idioma e que se o defende non é polo peso do bandullo. Bota man de razóns como a da enerxía interior que supón unha lingua; de que as linguas non lle pesan a quen as leva; de que as linguas non son abstracións, senón que teñen corpo e alma; de que as linguas son o almeiro da civilización... En fin, razóns que só se poden entender co corazón.
Recoñezo que gocei coa lectura do artigo de Rivas, e que me alegra atopar xente que escriba cousas así sobre a lingua que se ama. Mais dubido que a mensaxe chegue ó destinatario. Se a memoria non me falla, xa estivo de vicepresidente da Xunta e non lembro que movese un dedo en defensa do "idioma propio de Galicia". Naceu cos tímpanos apedrados como para percibir vagalumes e xoaniñas. E non é o único. Ós poucos días de acceder ó cargo citado, houbo quen gabou a eficacia do novo gobernante. Eficacia en castellano, como tiene que ser. Nas hemerotecas podemos atopar máis dun exemplo. ¿Que se lle vai facer?, preguntou o galego.
Deixémonos de desvaríos. ¡Antes mortos ca políglotas!
(A imaxe atoparédela en LiLeLa. Non é unha invitación ó pastafarismo lingüístico.)
Ningún comentario:
Publicar un comentario