Noticias de literatura-81

Iolanda Zúñiga fala de Periferia, novela coa que acaba de gañar o Xerais 2010:

"Periferia foi concibido coma un texto contra a soberbia, contra a estupidez, contra a ignorancia. Contra a ridiculez do ser humano, que ten a certeza de sentirse o centro do universo. É un texto a favor da tolerancia, aberto ao diálogo, sen fronteiras" (Galicia Hoxe, 15-06-2010).
Iago Martínez entrevista a Iolanda Zúñiga, que fala sen pelos na lingua para o Xornal de Galicia (28-06-2010).

Teresa González Costa, premio Merlín 2010 fala de literatura infantil con Vanesa Oliveira (Galicia Hoxe, 16-06-2010):

"Como adultos, cando lemos nun libro os equilibrismos sobre unha corda, entendemos tamén os equilibrismos na vida. Os meniños senten o mesmo, pero dunha forma diferente, máis intuitiva. A infancia é un mundo moi sensible, no que os nenos sofren diferentes situacións que hai ao seu redor. A protagonista do libro, sofre o autoritarismo da súa tía Perfecta e outras cousas relacionadas co pasado de seu pai, que roubaba bicicletas".

Mar Guerra publica Xenaro e a hucha do indiano.
Manuel María: presentación do inédito Cecais hai unha luz.
An Alfaya premio San Clemente pola novela Areaquente:

(...) en la que narra las vivencias de un fotógrafo que, huyendo de la dolorosa experiencia del desamor, se sumerge en las desolados callejones de un sitio que lleva por nombre el título del libro (Faro de Vigo, 21-06-2010).

A narrativa de An Alfaya caracterízase "por unha mirada de tenrura cara ós máis febles, os nenos, as mu­jeres, os marxinados, e as xentes que non atoparon un espazo digno na so­ciedade" (Galicia Hoxe, 22-06-2010).
Noticia do evento en El País.
Entrevista con An Alfaya con Jorge Lamas en La Voz de Galicia (27-06-2010):
Areaquente é unha personaxe espacial. É a creación e recreación dun espazo físico onde as personaxes físicas vanse desenvolvendo e iso si que é un espazo imaxinario que eu non sei exactamente onde está. Partindo da nada, ti recreas e reinventas ese espazo ideal para que os teus personaxes se movan. É o que necesitou a novela. O que quixen contar está aí, partindo dos elementos que eu necesitaba. Preferín inventar un espazo novo, no senso de que non existe na realidade, pero que posiblemente estea en calquera sitio. Ata houbo persoas que o identificaron con lugares concretos.

Manuel Darriba gaña o González Garcés 2010 co poemario Os indios deixaron os verdes prados:

Sobre o título do poemario, dicía onte Darriba que ten un aire melancólico e irónico, «de certa perda, que é o espírito do libro, esa mirada melancólica sobre o efecto do tempo vai provocando na vida» (La Voz de Galicia, 23-06-2010).

Lemos en Vieiros:
De entre as 78 obras a concurso, o xurado decantouse pola de Darriba baseándose "na súa orixinalidade, a súa tensión dramática, e polo xeito de artellar o mundo do cotián con imaxes visionarias”. O tribunal tamén gabou a “madurez e forza expresiva” duns “poemas breves e concisos, de elevada concentración".

Xoán Babarro e Nuria Díaz premiados con Pura e Dora Vázquez de literatura e ilustración.
Rematamos esta recolleita cunha mala nova: non se celebrará o Salón do Cómic de Cangas por falta de financiamento ou da crise ou...

Verbos-1

Déixovos este test (verbos-1) para que fagades unha pequena práctica de conxugación verbal. É faciliño. Se detectades algunha gralla, facédeme o favor de ma comunicar. Grazas.

A resposta pódese escribir con maiúsculas ou minúsculas, pero sen esquecer os acentiños.

(Nota: p1= primeira persoa de singular; p4= primeira persoa de plural etc.)

Divertídevos.

Imaxe de mailxmail.

Noticias de literatura-80

Corral Iglesias poblica O livro de barro. Recensión de María Peteira no Galicia Hoxe. Entrevista co autor en La Voz de Galicia.

Premios da Crítica 2010. A noticia, máis extensamente tratada, e outras con ela relacionadas atopámola en Vieiros.

Uxío Novoneyra en cómic:

Uxío Novoneyra: a voz herdada é o título do tebeo que Kike Benlloch escribiu e David Rubín debuxou no que ambos repasan a vida e obra do poeta courelao vista a través dos ollos de Celestino, un personaxe ficticio saído do seu maxín e que encarna a un lector conmocionado cos versos do bardo (Galiciaé, 26/05/2010).

A noticia dános tamén a ligazón para o blog de David Rubín que dedica un post a falar do proxecto.
O armiño dorme, novela de Neira Cruz, premiada no Brasil:

O armiño dorme -Premio Raína Lupa 2002, publicado por Galaxia no 2003-xa foi traducido ao catalán e ao castelán, ademais do portugués. Son numerosos os recoñecementos que leva recibido en todas estas linguas de recepción. A versión catalana foi destacada coa inclusión na Lista de Honra do IBBY, e a versión castelá considerada polo Banco del Libro de Venezuela como un dos dez mellores libros xuvenís do mundo no 2008. Tamén a Internationale Jugendbibliothek de Múnic incluíu O armiño dorme na prestixiosa lista dos White Ravens, o elenco dos mellores libros infantís e xuvenís a nivel internacional. Este novo galardón vén completar unha traxectoria internacional de O armiño dorme que sitúa esta obra entre as de máis proxección exterior da literatura galega dos últimos tempos (La Voz de Galicia, 1/6/2010).

Carlos G. Reigosa fala con Montse Dopico da súa obra, especialmente sobre A lei das ánimas (Galicia Hoxe, 3/6/2010).

Manuel Fabeiro: o Concello de Noia publica unha edición facsimilar do poemario Quechemare da saudade:

O título da obra fai referencia a unha embarcación de vela pequena, que Fabeiro utiliza como un símbolo para indagar "na realidade da ausencia da terra, a lonxanía, a saudade". O propio autor incluía ao final do libro unha nota na que dedicaba Quechemare da saudade aos emigrantes galegos de Bos Aires, entre os que nomea amigos como Ramón Villar, Luís Seoane, Xosé Núñez Búa, Xosé Conde, Eliseo Alonso e, en especial, a Castelao, "figura que conta cunha relevancia fundamental en parte do contido do libro", apunta Castro. O poemario divídese en catro partes. Na primeira, o poeta vincula vida e traxedia na existencia dos homes do mar. El mesmo, transformado en mariñeiro, evoca a experiencia da lonxanía e da soidade, en versos que lembran a obra poética do poeta rianxeiro Manuel Antonio (Galicia Hoxe, 4/6/2010).

Marcos Calveiro gaña o Raíña Lupa con Centauros do norte:

é unha novela de aventuras ambientada entre as tropas de Pancho Villa, na Revolución que sacudiu México nos primeiros anos do século XX. "Hai moita balasera, moito tren e moito cacto", explica con sorna o autor. "Quixen facer unha homenaxe ás películas do oeste que vía cando pequeno. Só que neste caso non fun ao Monumental Valley senón a México, ao sur desa fronteira que para os estadounidenses é a do Río Bravo e para os mexicanos é a do Río Grande"(A Nosa Terra, 8/6/2010).
El País (9/6/2010) recolle:
El autor de Festina Lente (Xerais, 2008) resume el espíritu de su nuevo trabajo como "homenaje a tantos western que papé cuando era pequeño". Que el imaginario del oeste norteamericano haya desaparecido en las nuevas generaciones no es suficiente para que no se apasionen por él: "A los chavales les gusta, aunque no lo conozcan como lo conocimos los de mi quinta".

Eva Moreda gaña o premio Terra de Melide con A veiga é como un tempo distinto:

A obra (...) fai un percorrido pola inmigración galega en Londres nos anos 60 e 70 narrada cunha visión innovadora (A Nosa Terra, 8/6/2010).
Segundo Galicia Hoxe (9/6/2010):
o máis destacado desta no­vela é "a súa literatura mo­derna, narrada con frescura e cun pulo narrativo mere­cedor de ser recoñecida como a mellor das 25 obras presentadas ao certame". Esta obra presenta o lec­tor un percorrido pola in­migración galega en Londres entre os anos 60 e 70, contada, tal e como in­dica o xurado do concurso, "cunha visión innovadora".

Xornal de Galicia recolle conxuntamente a noticia dos dous autores galardoados.
A Nosa Terra (10/06/2010) publica a entrevista de Eva Moreda con Eva Estévez e o Galicia Hoxe (12/06/2010) estoutra entrevista con Vanesa Oliveira.

Pepe Carreiro publica unha bonita Historia da lingua galega (ANT):

Dende a lingua dos habitantes dos castros, Pepe Carreiro percorre a evolución do galego até a actualidade, coa aprobación do Decreto do plurilingüismo que reduce a presenza da lingua nas aulas. O debuxante vigués, con todo, cre que o idioma ten futuro. "Supoño que as xeracións novas non son tan paravas para abandonar a lingua. O maior perigo é que o galego quede como un dialecto" (Galicia Hoxe, 9/6/2010).

Iolanda Zúñiga e Teresa González Costa premios Xerais e Merlín 2010, por Periferia e A filla do ladrón de bicicletas, respectivamente:

Periferia está ambientada en São Paulo e céntrase nun mundo globalizado, onde a violencia e o narcotráfico, especialmente nas favelas da periferia, marcan os ingredientes da vida urbana no século XXI. (...) O argumento da obra de Teresa González Costa xira sobre a historia da filla dun ladrón de bicicletas, que vive coa súa tía. A súa máxima aspiración é ser equilibrista nun circo con Celerífera, a bicicleta (Xornal de Galicia, 13-06-2010).

En La Voz de Galicia (13-06-2010) lemos:

[Periferia] Transcorre nunha favela de São Paulo, en Brasil, e segundo Zúñiga é unha historia contada a ritmo de rap na que, di, «non utilizo puntos e a parte» e esa influencia do musical vai máis alá das formas. Segundo a gañadora, «a música foi unha maneira de aproximarse ao Brasil dende hai moitos anos e nesta maneira de escribir tamén influíu o rap que se fai alá. Tamén está África como orixe de todo». Teresa González Costa é nova para a narrativa, pero non para o teatro, no que xa gañou premios como o Álvaro Cunqueiro, coa obra Sempre quixen bailar un tango, recén estreada por Galileo, ou o premio Manuel María para textos escénicos infantís. A filla do ladrón de bicicletas é un texto de aventuras cunha rapaza e unha bicicleta que ten nome particular, Celerífera, como protagonistas. Entre os argumentos desta novela para cativos hai tamén algúns elementos de intriga (...).

Este mesmo xornal publica breves entrevistas con Teresa González Costa e Iolanda Zúñiga.

Vieiros: "Iolanda Zúñiga e Teresa González Costa, Premios Xerais 2010".

Non queremos rematar sen felicitar a Bernardino Graña, poeta do mar,  polo seu ingreso na RAG.

Menú para época de exames

Estamos nos derradeiros días do curso, caen os exames coma cantazos e sentímonos algo esfolgaxados. Nesta época toda axuda é pouca. Por iso non estará de máis coidar a alimentación. Como dicía meu avó, unha mantenza axeitada é a base dunha boa saúde; e a saúde, se se coida, pode durarnos toda a vida.
No xornal O Público atopamos esta infografía da dietista Eduarda Alves, onde se nos propón unha grella de comidas (seis no día) pensada especialmente para época de exames.
Que aproveite. E non deixedes de fincar os cóbados.

Noticias de literatura-79

Alberte Momán gaña o Aurelio Aguirre con Sermos un:

un berro contra a renuncia de moitos galegos á súa propia identidade e de certos partidos políticos "de esquerda e de dereita" á ideoloxía, nunha democracia ao ver do poeta só formal que atropela dereitos básicos dos cidadáns e pretende manter a periferia subordinada aos ditados do Estado (Galicia Hoxe, 24-4-10).

Luís García Mañá presenta O berro de Ipiranga:

ofrece una nueva entrega de su serie dedicada a la narrativa policial protagonizada por el detective decimonónico Nemesio Castro en el Brasil marcado por la esclavitud (La Voz de Galicia, 24-4-10).

No Xornal de Galicia (24-4-10) achégasenos unha primeira análise desta novela de García Mañá:
Con este argumento, García Mañá completa unha triloxía ao redor de Nemesio Castro. A saga –que iniciou con O lume de de Santo Antón e que continuou con Menino morreu– pon así punto e final con este volume, que o comisario xefe da Policía en Galicia presentou onte na Fundación Pedro Barrié de la Maza da Coruña. O grito do Ipiranga convértese deste modo na novela máis lograda da serie centrada nas andainas deste “predetective” decimonónico, considerada unha das pezas máis orixinais da nosa narrativa policial.

Manuel Rivas e María do Cebreiro en inglés.
Marcos Calveiro presenta Settecento:

novela histórica na que un Vivaldi en plena decadencia busca unha nova faísca que esperte os éxitos colleitados no pasado. Pese ao papel de fío condutor que Calveiro lle outorga ao compositor, a obra é unha peza coral na que Venecia, Compostela ou Viena son tamén personaxes centrais do argumento (Xornal de Galicia, 3-5-10).

Carlos Negro publica Makinaria, poemario dedicado á mocidade.

Imaxes: Galicia Hoxe, La Voz de Galicia.

Chamádeme Simbad. Léxico-3

Para os lectores de Chamádeme Simbad (de Francisco Castro). Velaquí deixo a ligazón a este pequeno test de léxico. O exercicio consiste en relacionar cun trazo da esquerda á dereita as palabras que aparecen nas columnas segundo o seu significado. Poden darse algúns casos sen relación e outros con máis dunha.
Ánimo. Leva pouco tempo.
Para acceder ó test, premede no título do post ou aquí en:

Chamádede Simbad. Léxico-3.

Agasallo de Arquivos do trasno, blog amigo

Hai unhas semaniñas recibimos este precioso agasallo de Arquivos do trasno. Estámoslle moi agradecidos. Non podemos negar que nos fixo moita ilusión.
Pedimos desculpas pola tardanza en facer os deberes blogueiros e imos pórnos ó día nos requisitos que implica o agasallo:
1. Os blogs elixidos teñen que incrustar a imaxe do selo e un enlace ó blog que outorgou o premio.
2. Seleccionar e enlazar dez blogs máis que segundo o voso criterio valen a pena.
Sentindo moito que non poidan ser todos, velaquí van dez dos nosos favoritos:

Pedriñas
Ferradura en tránsito
Eira de Balixe
As gabarras
Medrar en galego
Caderno de lingua
Remexer na lingua
O noso trasno recomenda
Irmandade secreta dos devoradores de libros
Chousa da Alcandra

Prefiero Dios a Deus

Leo a entrevista que lle fan La Voz de Galicia (2-5-10) ó reverendo Plácido Vázquez Peña por mor das súas vodas de ouro sacerdotais.
Parabéns. Que a sorte lle sexa propicia e que Deus o teña da súa man, coma o resto da xente. É o meu desexo felicitalo novamente nas vindeiras vodas sacerdotais. Deus o queira.
Non coñezo persoalmente o reverendo Plácido Vázquez, pero quen lea a entrevista adiviñará un home sensato, deses que un levaría no seu carro á misa. Por iso me estraña este anaco da entrevista no que lle preguntan pola lingua:

-¿Más en castellano o en gallego?
-En castellano, pero también la pronuncio entera en gallego. Aunque hay una palabra que me hace daño. Prefiero Dios a Deus, pero uso las dos cuando digo la misa en gallego. Creo que es por una influencia del portugués.

Teño para min que don Plácido non dixo isto, pero é o que está escrito no xornal que se cita. Aínda así, non sería unha actitude diferente á que maioritariamente mantén a Igrexa en Galicia. Bastante sorte temos que non considere o uso do idioma do país un pecado. (Alguén haberá, pero non nos consta.) Lembremos que don Plácido foi discípulo de López Ortiz, un bispo da diocese de Tui-Vigo que consideraba o galego na liturxia como cousa pouco seria. Polo menos este noso veterano sacerdote di algunha misa en galego, aínda que sexa a contragusto. E quitado o nome de El-Señor, que é bilingüe nas misas en galego, supomos que o resto da cerimonia será monolingüe neste idioma. Supómolo. (Neste lerio do bilingüismo cordial eclesiástico teño visto cousas de escarramelar os ollos. A máis simpática e ridícula vivina nunha igrexa de Monforte: comezabas un rezo nun idioma e rematabas noutro. Todo adobado pola sacrosanta vontade do sancristán, que semellaba dirixir a cerimonia axudado polo cura.)
En fin... Quen estea limpo de prexuízos lingüísticos que zorregue o primeiro cantazo. Cómpre sinalar que as ovellas teñen os mesmos prexuízos, quizais acrecentados polo carácter supersticioso: o que se entende resulta menos esotérico. Pero no pastor esperamos máis sentidiño. ¿En que supera Dios a Deus? Teñen as mesmas sílabas, e a segunda forma resulta cuspidiña ó nome en latín, que segue a ser a lingua oficial da Igrexa. Tampouco vexo motivos para ter unha fe acendida en Dios e ser medio ateo cando se trata de Deus.
Que Deus -se pode- ampare o galego. Tocante á Igrexa (galega) non debería comportarse coma os políticos que nos gobernan. Ten moitos motivos para facer xustamente o contrario. Pero a Igrexa, coma os políticos que nos gobernan, non fai exame de conciencia.

Deixémonos de lerias. Parabéns de novo, don Plácido. E lembre que Deus non é malo... nin sequera en galego.

Noticias de literatura-78

Antonio Campos Romay presenta A ollada melancólica, un conxunto de 21 relatos:

Cun estilo directo e unha prosa contundente, apegada á realidade cotiá, Campos Romay rememora "unha época triste, de xente triste e sen horizontes, nun suburbio dunha cidade galega. Xentes que non terían espertado o interese de ninguén, por iso eu pensei, máis que en escribir relatos, en fotografar aquelas persoas, no papel. Desde a nostalxia, a melancolía de que non puido ser doutro xeito. Daquel tempo de odio a quen roubara a liberdade... Dunha época na que, se Goya volvese vivir, tería pintado as súas pinturas negras...", explicou o autor (Galicia Hoxe, 10-4-10).

Luz Pozo Garza, premio Irmandade do Libro:

Luz Pozo, unha das escritoras máis importantes da literatura galega do século XX, naceu en 1922 en Ribadeo. Os seus primeiros anos pasounos en Viveiro até a chegada da Guerra Civil. Na contenda, o seu pai foi detido e encarcerado. Nesa situación, a súa familia trasládase a vivir a Marrocos. Ao final do enfrontamento, a familia regresa a Galicia. Estas vivencias inflúen de forma considerable na vida e na obra de Luz Pozo. A pesar de que os seus comezos literarios foron en castelán, Luz Pozo comezou a escribir en galego en 1952 coa súa obra Ou paxaro na boca. Entre as súas obras, destacan Verbas derradeiras (1976), Concerto de Outono (1981) ou Códice Calixtino (1986) (Xornal de Galicia, 11-4-10).

Iván García Campos gaña o Blanco-Amor de novela:

“É unha novela cando menos, estraña” di o escritor Iván García Campos de Imposible de Desatar, a novela coa que gañou o Premio Blanco Amor deste ano. Explica que “parte dun tipo de narración diferente ao que adoita ser habitual, na que se xoga co lector mediante os tempos narrativos e o silencio, un recurso importante que se converte nun protagonista máis, nun elemento básico para o desenvolvemento e a comprensión do texto” (Xornal de Galicia, 11-4-10).

En Vieiros:
O xurado valorou “a coherencia e o equilibrio entre a forma e o fondo, e o retrato da cara oculta da sociedade actual, dos conflitos persoais, da soidade e incomunicación, a través de personaxes cargadas de humanidade”. Ademais, na súa acta subliñan o “carácter innovador” do autor no tocante ao estilo e ás técnicas narrativas”.

N' A Nosa Terra sinálase que "a novela premiada conta a historia dunha familia contemporánea chea de contradicións nos que cada membro se desdobra en distintas personaxes creando unha interesante trama narrativa".

No Galicia Hoxe (12-4-10) saliéntase, entre outras cousas:
incomunicación na sociedade actual, os heroes anónimos aos que ninguén olla fóra do seu círculo inmediato, a situación actual do mundo laboral ou o tránsito da familia tradicional aos novos tipos de familia son algúns dos temas que aborda Imposible de Desatar

Emma Pedreira publica Xoguetes póstumos:

Son póstumos porque foron escritos tras ese momento no que dixen «ata aquí». Propúxenme deixalo, pero non puiden evitar seguir escribindo poemas soltos que recolle este libro. Xoguetes refírese a que sigo a xogar coas palabras (La Voz de Galicia, 16-4-10).

Premios da Crítica. Noticias no Galicia Hoxe e mais no Xornal de Galicia.

Imaxes de: Galicia Hoxe (Campos Romay), Xornal de Galicia (Iván García Campos), La Voz de Galicia (Emma Pedreira).

Chamádeme Simbad. Léxico-2

Para os lectores de Chamádeme  Simbad (Francisco Castro). Velaquí queda a ligazón a estoutro pequeno exercicio de léxico. Para realizalo, premede no título do post ou en

Chamádeme Simbad. Léxico-2

O lobishome de Candeán

0. As citas de Álvaro de Campos (heterónimo de Pessoa) que a autora coloca ó longo da obra sérvenlle ó lector para establecer as tres partes estruturais da novela.
As citas do poeta portugués parecen escolleitas pensando no desenvolvemento do personaxe do lobishome: a memoria insomne, o cadáver do propio pasado, a esperanza invisible. Velaí a evolución dun individuo consciente de que vive unha vida que lle resulta allea e sobre a que non ten ningún control.
1.1. Na primeira parte da novela (capítulos 1-11) dásenos noticia da morte de Elvira baixo as gadoupas dun lobishome, da aparición do cadáver e do seu enterro. Preséntansenos tamén nesta primeira parte os personaxes que atoparemos ó longo da historia cos seus trazos definitorios: Elvira, a vítima adolescente; Silvia, a súa amiga, por quen sabemos dos hábitos da mocidade, como os excesos co alcol e a chegada tarde á casa cos problemas que isto xera no seo familiar; Berto, irmán de Elvira, que vive absorto no seu mundo de videoxogos; Puri, señora da súa casa e escrava da familia e do bar. Aparecen tamén, entre outros, o policía e mais Balbina, a misteriosa muller do pano negro. No enterro xúntase a parroquia e xorde como un xuíz colectivo.
1.2. Na segunda parte (capítulos 12-29) desenvólvense as pescudas e vanse decantando as actitudes dos personaxes. A noite gaña presenza e os escenarios tórnanse máis concretos: adro, cemiterio e monte, en exteriores; cuartos (de Berto, de Sali, do lobo...), en interiores.
Algúns personaxes pasan a primeira liña, nomeadamente o de Balbina, que sabe "escoitar por debaixo das palabras" (p. 96). As pescudas rematan coa detención do lobishome na súa propia casa.
1.3. A terceira parte (capítulos 30-31) funciona como colofón: as augas van volvendo ó rego da "cruel normalidade", salvo excepcións. Bieito segue a súa particular procura do lobo, malia haber xa un detido. Celia, a nai de Elvira, seguirá coa súa vida en soidade.

2. O peso da novela recae na construción dos personaxes. De entre eles, este lector salientaría o lobishome e Balbina. Son dous tipos de personaxes que gozan de tradición nas nosas letras.
O lobishome que temos aquí, malia ser un perigoso criminal, presenta máis a fasquía dun enfermo ca a dun malvado. Semella máis culpable por abandonar a medicación (¿perrencha de adolescente?) que polo crime cometido. Resulta curiosa a compaixón que esperta nos seus perseguidores: Balbina vai visitalo ó cárcere e lévalle algún presente.
Este último personaxe, de idade indefinida, reúne os trazos da vella sabia e da meiga. Mesmo encabeza o mostrario de bechos raros para os seus parroquianos: "Os cativos inventaron a historia de que esa muller é en realidade unha bruxa que sae de noite a chucharlles o sangue aos bebés" (p. 129). Os veciños prefiren evitar a esta muller solitaria que, por outra parte, sabe vivir en paz consigo mesma.

3. Fálase da novela en:

1. La Voz de Galicia, que a presenta como unha novela de terror.
2. O blog da Editorial Galaxia, que nos sinala outras fontes críticas.
3. Héitor Mera, en Vieiros, considera que "O feito de prestarlle tanta atención os personaxes quítalle moito ritmo narrativo á noveliña".
4. Fervenzas literarias coloca a obra na sección "O mellor do 2009".

---

Paula Carballeira, O lobishome de Candeán, Vigo, Galaxia, 2009.

Chamádeme Simbad. Léxico-1

Prezado club de lectura de Chamádeme Simbad (de Francisco Castro), deixo a ligazón deste exercicio de léxico. É moi faciliño este xogo e non dura máis alá de tres minutos. Veña, dádelle duro. Premede no título do post ou en

Chamádeme Simbad. Léxico-1

Noticias de literatura-77

Luís Seoane: A investigadora Charo Portela achégase á figura e á obra desta inmensa figura das nosas artes e das nosas letras:

“Para Luis Seoane, o Medievo era unha época a imitar”, asegura Charo Portela, autora de Luis

Seoane e a Galicia Medieval, unha monografía que presentou onte na Universidade de Santiago. Nos textos do Seoane escritor e nos lenzos do Seoane pintor asomou a Idade Media de xeito constante durante toda a súa vida, vista “como unha época de esplendor e riqueza, de gran nivel cultural e na que o pobo, grazas a feitos como as revoltas irmandiñas, foi o protagonista da Historia”, di Portela (Xornal de Galicia, 10-3-10).

Agustín Fernández Paz fala con Vanesa Oliveira no Galicia Hoxe (13-3-10):

É evidente que se a lingua na que escribimos se alcuma de imposta, de inútil, de atrasada, de limitadora, é obvio que calquera ofensa á lingua e calquera retroceso na sociedade no ámbito lingüístico é unha ferida que nos chega ós escritores, que á fin e ó cabo, traballamos coa lingua. Non podemos doutro xeito que ver con preocupación o panorama actual. Escribir en galego sempre supuxo escribir contra as circunstancias adversas. Nese aspecto, Rosalía é un exemplo importante porque escribiu os seus libros nunhas condicións difíciles. O certo é que o panorama sociolingüístico que tiñamos había atrancos pero daba a sensación de que se avanzaba. Pero dende hai un ano, temos a sensación e a certeza de que hai unha vontade de limitar a presenza social da lingua.

Antonio López Ferreiro: lembranza da súa obra e figura no centenario do seu pasamento. O concello de Vedra prepara actos para dignificar a figura do polígrafo.
O último canto, na lista White Ravens 2010:

O último canto (editado en galego, español e, en breve, en portugués, inglés, francés e italiano) enfronta dun xeito entrañable e natural a morte, un concepto difícil de comprender para os nenos e de explicar para os adultos. No libro, Pablo Albo trata de explicar as diferentes etapas afectivas que se experimentan tras a perda dun ser querido: o dó, a aceptación, e finalmente, o recordo (Galicia Hoxe, 20-3-10).

A casa da luz de Xavier P. Docampo, ó cine:

Esta novela conta a vida de Alicia, unha rapaza trastísima á que, ao parecer, todo lle vén do seu ingobernable desexo de saber, de coñecer e de experimentar (Xornal de Galicia, 27-3-10).

Fernández Naval gaña o Premio de Poesía Fiz Vergara Vilariño con Bater de sombras:

Bater de sombras marca, segundo subliña o autor nunha conversa telefónica, un cambio no foco da súa poesía: el sempre escribira desde a perspectiva da luz e neste libro esculca un ámbito contrario. "A sombra é algo que convive connosco", asegura, "dentro de nós, e aínda que combatemos contra ela cada día, hai días nos que a sombra aflora. Desta vez, quixen vivir mirándolle aos ollos" (Galicia Hoxe, 28-3-10).
O Xornal de Galicia salienta:
O ourensán Francisco Fernández Naval foi escollido onte como gañador da X edición do Premio de Poesía Fiz Vergara Vilariño, co seu libro Bater de sombras, que nace "do desexo de examinar esa parte tenebrosa do ser humano", en palabras do propio autor.

O león Kandinga, de Boniface Ofogo (Kalandraka), premio CJ Picture Awards:

O protagonista desta fábula é un rei -enfermo, vello e abandonado- vido a menos pola súa crueldade. O egoísmo e a avaricia son malos compañeiros de viaxe, non só para os animais salvaxes, senón tamén para as persoas...

Boniface Ofogo propón unha reflexión sobre o comportamento humano e pon a experiencia do seu pobo natal ao servizo dos lectores para que aprendan esta moralexa: "Se tes moito, é bo compartir cos que non teñen nada". Elisa Arguilé acompaña o texto cunhas ilustracións de estilo primitivo que destacan pola súa forza expresiva e os contrastes de cor (Galicia Hoxe, 30-3-10).

O Café Bar 13 segue adiante coa colección O Lapis do Taberneiro:

«A pretensión de todo isto non é comercial, senón realzar o aspecto comunitario arredor dunha taberna nun barrio de Compostela», di Santiago acerca desde «fenómeno de literatura marxinal».

«Eu xa fago pequenas tolerías deste tipo, non é nada incoherente na miña traxectoria. Gústame facer cousas con máis valor social que mercantil», explica Carlos Santiago (La Voz de Galicia, 2-4-10).

Teatro de Cámara Ditea cumpre cincuenta anos:

“Alimentámonos do teatro, porque gozamos co que facemos, e alá onde imos, coas butacas cheas ou baleiras, notamos que o público comparte esa diversión con nós”, afirma Alberto Álvarez Escudero, o actual director da compañía. Ditea (Difusión do Teatro) naceu en 1960 por iniciativa dun dos pioneiros da arte dramática en galego, Agustín Magán, e ten no seu haber máis de 80 espectáculos, realizados por máis de 300 persoas ao longo deste medio século, entre as que se atopan actores como Xosé Manuel Olveira Pico, Mela Casal, Luis Zahera ou Xan Casas (Xornal de Galicia, 32-4-10).

Imaxes de: Xornal de Galicia, Galicia Hoxe, La Voz de Galicia.

O primeiro de abril...

...van os burros onde non deben de ir. Téñollo escoitado á miña avoa para avisar das bromas que podían caer nun día coma hoxe.

Ignoro a razón pola que se pasou esta festa para o 28 de decembro... Por Europa adiante, e supoño que boa parte do resto do mundo, séguenselle gastando bromas ós inocentes o primeiro de abril. (En realidade, os "simples mortais" padecemos o rexoubeo dalgúns VIP todo santo o ano. Un día especial, nin se nota.)

A foto que pego aquí, mesmo tratándose dunha broma, vén sendo unha homenaxea Hans Christian Andersen. Non é que a Sereíña ande falta de apetito.

A foto e mais a crónica sobre as inocentadas do primeiro de abril podemos lela no xornal La Repubblica: a escultura orixinal está estes días na Exposición Universal de Shangai, e un fato de trangalleiros aproveitou a ausencia para colocar este monumento alternativo.

Que Deus nos dea ganas de rir.

Chamádeme Simbad. Cuestionario

Cuestionario-guía para o club de lectura de:

Francisco Castro, Chamádeme Simbad, Vigo, Galaxia, 2009.

CUESTIONARIO

1. Redacta nunhas 5-10 liñas o argumento da novela.
2. Seguindo a liña argumental, ¿en cantas partes se estrutura a novela? Sinálaas e xustifica a túa análise.
3. Os protagonistas -avó e neto- están afastados pola idade, pero aseméllanse noutras cousas. Cita e explica algunhas delas.
4. O avó padece alzhéimer. a) Describe a enfermidade cos datos que che dá a novela. b) Completa a descrición con datos doutras fontes.
5. Cita e describe os dous xogos principais ós que se dedican avó e neto cando están xuntos.
6. O pai de Paulo nega a existencia do tío Bernardino. ¿Por que?
7. O pai de Paulo e o móbil. ¿Está de psiquiatra o pai de Paulo?
8. No grupo familiar semella que cada membro ten asignado un papel que comporta dereitos e obrigas. a) Analiza -sempre seguindo a novela- cada un deses papeis. b) ¿Hai algún membro que non cumpre co que se espera del? Xustifica a resposta.
9. Na novela atopamos personaxes con actitudes egoístas e con actitudes xenerosas. Pon algúns exemplos.
10. Paulo di: "Non quería que ninguén soubese o triste que estaba. Pero os piratas non choran" (p. 37). ¿Que opinión che merece esta postura do neno?
11. O Simbad do conto do avó, ¿de que cidade era? ¿Que sabes dela?
    
    
12. O pai de Paulo considera que contar historias é unha perda de tempo (p. 52). ¿Compartes esta opinión?
13. Na carta que o avó envía a Simbad di que "a vida é unha aventura". ¿Por que define a vida así?
14. Cando o avó fala de que os filibusteiros lle queren afundir o barco, ¿a que dúas cousas se refire?
15. As fotos do avó na Taberna do Pirata, ¿en que década se sitúan? ¿Que sabes desa época?
16. a) ¿Cal é a verdadeira razón pola que foxe o avó da casa? b) ¿Por que a policía non dá con el?
17. ¿Cal é a reacción do neno cando sabe que lle ocultan os problemas?
18. Repara na figura do avó. ¿En que consiste para el a felicidade?
19. ¿Poderías dicir se a novela ten un final feliz?

Procedencia das imaxes: Editorial Galaxia (capa) e Manuel Craneo.