2.1. Sinálase na presentación editorial que "hai unha trama de fíos invisibles que une as vidas dos personaxes deste libro". Podemos dicir que este trazo literario resulta ser, ademais, un recurso técnico: "Eu penso que os libros de relatos han ter un fío", coméntalle o autor a Santiago Jaureguizar (El Progreso). "Sempre fago que contos debo ter un fío común", confírmalle o autor a Óscar Iglesias na entrevista que lle fai en El País (24-10-08).
Posiblemente é este recurso o que permite que non renxan cando van xuntos contos de diferente factura e época de redacción. O fío común resulta un eficaz elemento cohesionador.
Nesta obra son moi visibles dous fíos básicos: o amor e o gusto da lectura, que van entretecidos por dentro e por fóra do relato. As citas que encabezan os contos van avisando ó lector por onde pode ir a liña argumental; pero as citas de autores e obras convértense en materia viva para os protagonistas dos relatos, vólvense pezas argumentais case que imprescindibles. É "como unha marca da casa. Un personaxe que permita introducir lecturas ou filmes" (El País, 24-10-09).
2.2. Os protagonistas viven experiencias amorosas frustradas e frustrantes. Segundo o autor, "o amor é triste, porque ten data de caducidade". O do primeiro relato ("Un radiante silencio") nin chega a madurar. O resto vaise gorando. Pero o realmente válido e duradeiro é a lembranza desa experiencia, a ilusión do que puido ter sido aínda segue viva e latexante nos protagonistas no intre de axustar contas coa vida:
Agustín Fernández Paz, O único que queda é o amor, Vigo, Xerais, 2007. Ilustracións de Pablo Auladell.
Fotografía de J. Lores publicada en Faro de Vigo, 24-10-2008.
Posiblemente é este recurso o que permite que non renxan cando van xuntos contos de diferente factura e época de redacción. O fío común resulta un eficaz elemento cohesionador.
Nesta obra son moi visibles dous fíos básicos: o amor e o gusto da lectura, que van entretecidos por dentro e por fóra do relato. As citas que encabezan os contos van avisando ó lector por onde pode ir a liña argumental; pero as citas de autores e obras convértense en materia viva para os protagonistas dos relatos, vólvense pezas argumentais case que imprescindibles. É "como unha marca da casa. Un personaxe que permita introducir lecturas ou filmes" (El País, 24-10-09).
2.2. Os protagonistas viven experiencias amorosas frustradas e frustrantes. Segundo o autor, "o amor é triste, porque ten data de caducidade". O do primeiro relato ("Un radiante silencio") nin chega a madurar. O resto vaise gorando. Pero o realmente válido e duradeiro é a lembranza desa experiencia, a ilusión do que puido ter sido aínda segue viva e latexante nos protagonistas no intre de axustar contas coa vida:
O libro é por veces triste e melancólico, só o feito de ter esa experiencia é algo remarcable na vida de calquera persoa. como dicía Pessoa, os únicos ridículos son os que nunca escribiron cartas de amor (El País, citado).
En resumidas contas, o amor vén sendo o tema central. Como salienta a Revista de Lletres, un tema da literatura universal desenvolvido en todas as súas posibilidades: "o desamor, a nostalxia da primeira experiencia, amores adolescentes e adultos, o que sobrevive despois de mortos..." Agustín Fernández Paz, O único que queda é o amor, Vigo, Xerais, 2007. Ilustracións de Pablo Auladell.
Fotografía de J. Lores publicada en Faro de Vigo, 24-10-2008.
Ningún comentario:
Publicar un comentario