MMIIAntes dábannos exencións para que a gramática
crease novas estruturas
Podíase construír todo un libro de horas sobre o Verbo
Pero non o subxuntivo,
deste modo desapareceu o "futuro"
e xa non se recomenda
Xa nos establece abondas dúbidas o goberno
Elixido por poucos votos e tirano de aí en diante
Deixándonos o pretérito
para describir os nosos inner selves
Pero quen marcou a cruz na papeleta do voto
Quen riscou só un nome
Quen escribiu en Non nos escoitan
a ninguén de nós
Iso si que é falar en latín directo
Non hai rapaces novos nesta aldea, decátome
Nin rapazas novas
Non hai luz neste momento
Pódese oír en todas partes o son da auga
Mesmo eu vou vella de máis para que me usen na
guerra
Erín Moure, Teatriños ou esconxuros calados. Vigo, Galaxia, 2007, p. 131.
Capa: detalle dunha pintura de Albert Eckhout.
O poema pertence á serie "The first story of latin (os araos)". O lector repara neste poema porque conflúen nel as liñas poéticas fundamentais da obra á que pertence: o compromiso cunha lingua ata as súas raiceiras e a lingua como cordón umbilical do país; a percepción da lingua como vía pola que circula o zume nutricio dunha sociedade; a lingua como medio de coñecemento do pasado e do futuro.
O presente poema é un exemplo máis --na obra hai moitos-- da procura da comuñón poeta-terra. Rezuma pesimismo, coma se a poeta non confiase en lograr o seu desiderátum ("deste modo desapareceu o 'futuro'", v. 5). Nos últimos cinco versos o lector pode sentir a detención do tempo, coma un latexo suspenso provocado por un feito devastador que deixa tamén ó descuberto as lacras dun país incapaz de resposta.
Sobre o poemario, véxase:
Imaxes: Editorial Galaxia (capa Teatriños) e Ediciones Pen Press (foto Erín Moure).
Ningún comentario:
Publicar un comentario