0. Tema: narcotráfico.1. Como se recolle na cita de Gore Vidal que encabeza a novela, comeza a historia polo centro. O protagonista, insomne na súa cela, devece pola liberdade condicional e pensa se o avogado non o estará a enganar. A ansia calmaraselle unha miga cando se vexa fóra da cadea e albisque como posible a execución dos seus plans de futuro: cobrar polo seu silencio unha cantidade que lle resolva as necesidades económicas e refacer a súa vida no Brasil canda a súa antiga parella.
Os proxectos son máis brillantes baixo os efectos da coca e do alcohol ca na realidade. Os narcos para os que traballa nonestán dispostos a pagar alegremente o que pide; a parella non quere saber xa nada del e na casa só atopa o agarimo sufrido da nai, porque para o resto da familia é un apestado.
Na súa carreira costa abaixo, o Sito acaba matando o Cardiño (fillo do capo para o que traballara) e mais o seu gardacostas. Horas despois da morte do Cardiño atopan o Sito coa cabeza rebentada dun tiro a carón do seu Patrol no medio dun bosque coa música a todo volume.
2. No relato cóntansenos os derradeiros días do protagonista e dos seus "amigos", xente nova que leva a vida a tope porque sabe que se lle pode tronzar no momento menos pensado.
Mais os personaxes non son só individuos. Son tamén membros desas xeracións perdidas, sen outras opcións de futuro que non sexan un escaso traballo honrado, a emigración ou a actividade ilegal que dá diñeiro abundante e rápido. Cada opción carrexa o seu estilo de vida.
Na novela trázase tamén a radiografía dunha comarca: Sarou. (Podemos practicar o xogo infantil da repetición continua do nome.) Mar e terra amosan as feridas dun estilo de vida aloucado, de ritmos diferentes que non conxenian: praias que deixan de producir marisco para abafaren cos sumidoiros das novas actividades económicas; negocios e talleres de luxo no medio dunha carballeira ós que se accede por corredoiras; vida de luxo para xente sen oficio recoñecido; familias desfeitas polas actividades dos seus membros; mocidade desnortada e sen moral...
3. O narrador omnisciente vainos debullando toda a recente historia da comarca, coas biografías dos seus protagonistas, nun tempo moi reducido e cunha prosa directa e cortante, sen tapullos nin concesións á sentimentalidade.
Quen queira facer unha historia da desfeita do narcotráfico no país atopará nesta novela uns cantos vimnbios para tal cesto:
a) O abandono ou reconversión de vellos oficios. Déixase podrecer a dorna polbeira e cárganse de motores as lanchas de fibra.
b) Vellos patrucios convértense en capos de bandas.
c) Rapaces novos que perden o medo e o respecto dos devanceiros, que se lle escapan ó seu control, pero que tampouco son quen de controlar a súa propia vida.
d) Mulleres novas --e vellas-- que acaban pagando os pratos rotos da desfeita familiar.
e) Actividades económicas que medran sen xeito e non reparten riqueza na contorna. coches de luxo por corredoiras, clubs nocturnos, discotecas, tendas de pel, perruquerías...
f) Ruptura coas raíces. Xa non se pretende facer medrar a casa matriz; constrúense casóns para satisfacción do propio arruallo.
En definitiva, os típicos saltos no baleiro do "progreso" do país.
4. Debruzáronse sobre a novela:
- Biblioteca de Redondela.
- Crítica de libros.
- Perturbación aleatoria.
- Lectores galegos en Bos Aires.
- Muylibro.com.
5. Sobre a década de escrita de Sarou, consúltese este traballo de Miguel Louzao.
Ramón Caride Ogando, Sarou. Vigo, Xerais, 1997. Premio Café Dublín 1997.
Imaxes: Edicións Xerais.
Ningún comentario:
Publicar un comentario