Galego piomoído

Atopei hai un tempo un artigo na bitácora que Pío Moa ten no prestixioso diario Libertad Digital. Vai camiño do ano tal escrito, pero non pasou de moda. Máis aínda, no curso que estamos e achegándose a campaña electoral a fe nas teses de Pío Moa arrastrou montes e moreas de xente ben pensada na procesión das liberdades lingüísticas. Nesta materia somos un país de fe (de carboeiro): non só cremos o que non vemos, senón que acreditamos e sostemos o contrario do que percibimos polos propios ollos. Esta fe ten dous mandamentos básicos: 1. O galego é un perigo para o (mal llamado) castelán. 2. O galego non se pode impor (a la fuerza). Estes dous mandamentos están, ademais, sostidos por sisudos estudos históricos incuestionables que todo o mundo coñece e sería insultante citar. Por outro lado, darlle a volta á tortilla dos dous mandamentos básicos só se lle podería ocorrer a cerebros podres. E se non estades convencidos, lede en alto estes dous axiomas: 1. O castelán é un perigo para o galego. 2. O castelán nunca se impuxo pola forza. ¿Vedes como soa a mentira cochina? Se alguén o dubida é que está tolo de vez.
Sigamos, pois. Segundo Pío Moa (¿español "Muela"?), o galego ten dous problemas:
a) "En primer lugar, el ámbito exclusivamente regional de esos idiomas, unido a su falta de valor utilitario, por cuanto cualquier persona puede desenvolverse allí en la lengua general de España".
b) En segundo lugar: buscádeo vós, porque eu non o dei atopado no artigo. Si atopei afirmacións que me soan a non sei que de tempos idos:
1. Que o galego é cousa de separatistas tercos, antidemocráticos e antihistóricos, ademais de ladróns que queren impoñer su lengua regional co diñeiro de todos os españois.
2. Que o galego non ten valor utilitario.
3. Que culturalmente ten un interese pouco acentuado (para el forastero).
4. Que os galegos "han preferido elaborar lo más y mejor de sus literaturas en el español común".
5. Que "las literaturas regionales" veñen deteriorándose polo influxo do nacionalismo.
6. Que ninguén "en su sano juicio aprendería los idiomas regionales para tragarse esa verborrea menos que mediocre".
Eu acredito en todo isto porque son home de fe. No que portén ás razóns históricas nas que se sustentan tales incuestionables principios, deixémosllas a Pío Moa para que as busque cun farol. Estade seguros que dará con elas. Se cadra empeza por Afonso X o Sabio, aquel castrón separatista do século XIII...
Quero, de paso, entoar o mea culpa e confesar que este artigo me abriu os ollos sobre a cuestión lingüicida, porque ata que non o lin pensaba que o galego só tiña un problema: os indíxenas do país.
Así e todo, non quero rematar sen recoller estoutro artigo de Jaume Pros: "Pío Moa asimila el gallego, el catalán y el euskera a la Alemania nazi". Lédeo con coidado, non vai ser un "separatista terco, antidemocrático y antihistórico".

Celui qui a été privé de nourriture se nourrit de paroles. Bavardage à n´en plus finir (Nacer KHELOUZ).

Abur.

(Imaxe de France Culture, "La glotophagie coloniale".)