Me he enamorado del gallego

Desta volta reparamos na crónica que Xurxo Salgado publica en El Mundo (17-07-2011) sobre os cursos de verán para estranxeiros do ILG e a USC. Agradécese o título, o sentimento, a emoción... e outros resultados máis tanxibles como traducións e creación de obras de xentes alóglotas neste noso vello idioma. Se consultamos calquera catálogo bibliográfico non resulta difícil atopar apelidos estraños para este recuncho do mundo. Grazas a todos eles, especialmente por non se sentiren traumatizados por la imposición del gallego. Actitudes coma as descritas na crónica reconcilian a calquera coa vida e co mundo. Os falantes adoitan establecer coas linguas algún tipo de relación afectiva; é algo que recoñecen ata os sociolingüistas da FAES. ¿Cal sería a situación se todos os indíxenas e trasterrados amosasen unha actitude semellante coa lingua propia de Galicia? Nestes tempos cómpre botarlle imaxinación.
Que un alóglota se debruce sobre a lingua dun resulta ilusionador. Así e todo, este blogueiro considera que para a boa saúde dunha lingua non é imprescindible a proxección exterior. ¿Cantos idiomas haberá no mundo absolutamente descoñecidos fóra da súa sociedade ou que, como moito, resultan algo familiares ós veciños máis próximos? E non por iso pensamos que sexan linguas inútiles nin anormais nin atavismos...
Os estudantes da foto seguro que non o pensan, mais por estes lares haberá quen os considere tolos ou algo peor.