A reportaxe relátanos un feito que parece tirado da noite dos tempos e sería unha anécdota para sorrir se a mentalidade que creou a situación que se nos conta non estivese aínda viva. O protagonista da noticia comenta asombrado que causase máis problemas coa autoridade unha curtametraxe que falase en galego ca unha obra que criticase máis ou menos abertamente o sistema. É dicir, que a opción lingüística era máis subversiva cá ideoloxía.
Hoxe en día confiamos en que non nos citará a policía polo único delito de pórlle a banda sonora a unha película na nosa lingua. Mais non confiemos demasiado, por se acaso. Hai recursos máis sutís que pasar pola comisaría. Lembremos que está en vigor un decreto que só lle concede ó galego o 33,33% de uso. Se cadra é único no mundo, porque non coñecemos máis casos de que os encargados de promocionar e pór en valor un idioma limiten o seu uso no seu propio territorio. Igual é que non o temos lido ben.
Tornando ó consello do "gris", debemos dalo por bo. Especialmente se se acompaña dunhas rotundas losqueadas. Pero... sabemos que a patria á que se refire apareceu despois das linguas (en plural) e que a pervivencia das linguas non desestabilizou a continuidade da patria. Máis aínda, polo mundo adiante hai patrias máis vellas e con máis linguas cás que podemos atopar na Península Ibérica e que tamén nos gañan en anos de convivencia en paz e que amosan mellor nivel de vida e desenvolvemento.
Se cadra, os seus cidadáns só teñen "gris" o cerebro.
Etiquetas: sociolingüística, glotofaxia, represión, cine
Ningún comentario:
Publicar un comentario