Eric-Emmanuel Schmitt. O señor Ibrahim e as flores do Corán

Esta noveliña curta e intensa cóntanos a vida de dous seres solitarios que viven na rúa Azul, en París. Ambos os dous personaxes, que acaban sendo unlla e carne (legalmente pai e fillo) preséntanse ós ollos do lector separados por muros habitualmente insalvables: raza, idade, relixión... Mais os lazos afectivos que se establecen entre eles dous acaban por cambiar o rapaz ata convertelo no continuador da vida do vello:

Así que, agora son Momo, o que ten a tenda de ultramarinos da rúa Azul que non é azul.
Para todo o mundo son o árabe da esquina.
Árabe, que quere dicir:'tenda aberta das oita da mañá ata as doce da noite, domingos inclusive' (p. 61).

Remata a novela con estas palabras. Pero cando chega ó remate, o lector xa coñece que Momo tanto pode ser o hipocorístico de Moisés coma de Mohamed, e que a definición de árabe coa que se queda non é a racial. Na mesma liña podemos engadir outros detalles, nomeadamente o nome do señor Ibrahim, aceptable en máis dunha etnia ou relixión.
En poucas páxinas cóntansenos as vidas dunhas persoas marcadas que non se renderon ante a desgraza, senón que apostaron pola comprensión e por agarrarse á man tendida.

Sobre a obra:

• Presentación editorial no soportal de literatura do Consello da Cultura.
• Entrevista con Eric-Emmanuel Schmitt en El Cultural.
• Biografía do autor na wikipedia.
• Historia de Monsieur Ibrahim et les Fleurs du Coran.
• Ficha técnica da película.
• Traballo sobre a versión cinematográfica en Cinéfête.
• Unidade didáctica da versión teatral do Atélier Téâtre Jean Vilar.
• Recensión sobre unha representación teatral en Roma.
• Presentación da versión italiana.
• Recensión de Luisa Monnet en Teatro.org.
• Crítica cinematográfica de Lietta Tornabuoni en La Stampa.
• Comentario en Biblioblog.

---

Eric-Emmanuel Schmitt, O señor Ibrahim e as flores do Corán. Vigo, Faktoría K de libros, 2007. Tradución de Emma Lázare Rodríguez.
Imaxes: Consello da Cultura e Wikipedia.