De ser outra a historia, de non existir nin a guerra nin o franquismo, de poder desenvolverse o proxecto das Irmandades, «a realidade do país sería outra moi distinta», afirma Fernández Pérez-Sanjulián. Pero, se non é posible desandar o tempo, si se poden extraer valiosas leccións do ideario e da experiencia do colectivo, ademais de que as súas reivindicacións, advirte a coordinadora do volume, seguen a ter en diversos ámbitos «unha vixencia grande» (Xesús Fraga, La Voz de Galicia, 01-02-2017).
[...] recompila 270 cartas escritas ou remitidas entre os anos 1942 e 1947 por Sebastián Martínez-Risco, xurista e expresidente da Real Academia Galega, con diversos galegos no exterior (Galicia Hoxe, 01-02-2017).
Antigos compañeiros e compañeiras súas do colectivo Avantar, asociacións culturais e concellos organizan o vindeiro 17 de febreiro un acto de homenaxe que leva por título 'O rastro que deixamos' (Sermos Galiza, 01-02-2017).
Enfermos pobres, médicos tristes, un traballo sobre a figura do médico rural, vén de darlle a Roberto Fernández Álvarez o XXI Premio Vicente Risco de CCSS (Sermos Galiza, 05-02-2017).
Esta publicación tiene el atractivo de enmascararse como una novela de aventuras, en la que se entremezclan los sentimientos de amor, pasión, pero también los de traición o sacrificio, al mismo tiempo que se retrata a los protagonistas con características galaicas clásicas como el ser morriñentos o indefinidos y todo sobre un escenario en el que apostó por una «verosimilitude novelada», lo único que sigue generando pesadillas a la escritora (Dolores Vázquez, La Voz de Galicia, 10-02-2017).
O premio de Literatura Fantástica Antón Risco salta o Miño e viaxa até Portugal. A autora lisboeta Fausta Cardoso Pereira é a gañadora desta segunda edición coa súa obra ‘Dormir com Lisboa’ (Sermos Galiza, 11-02-2017).
Fermín Bouza Álvarez naceu en Compostela en 1946 e alí viviu até 1969, ano no que colleu as maletas para liscar a Madrid. A súa participación no maio do 68 compostelán provocou que a policía fose a buscalo á casa (X. M. P., Sermos Galiza, 11-02-2017).
[...] anima a aloumiñar ao medio ambiente cunhas palabras sinxelas narradas en terceira persoa. Cóntanos a relación de Pedro coa árbore do patio da escola e como, pouco a pouco, a paixón polo seu coidado e polo seu crecemento e expansión vai entusiasmando ás crianzas, aos maiores, á comunidade científica, aos animais… (Raquel Senra, El Correo Gallego, 12-02-2017).
Este marco crítico sérvelle á tradutora/editora para achegar algúns datos biográficos relevantes da vida do autor e a súa influencia na creación poética, describir as principais características da súa pouco coñecida poesía infantil, as ilustracións que acompañaron as diferentes edicións do poemario desde 1896, o mundo da infancia que se recrea nos poemas e os temas recorrentes, así como as principais dificultades coas que se atopou para verquer estas composicións á lingua galega, tanto desde o punto de vista do contido dos poemas coma da retórica empregada (Blanca-Ana Roig Rechou, El Correo Gallego, 12-02-2017).
O volume é unha achega innovadora e singular que representa a realidade galega animal con pingas de humor e intres macabros. O amor, a crueza, o sangue e o grotesco danse a man neste pequeno poemario no que, baixo a aparente sinxeleza das súas páxinas, se agochan profundas reflexións sobre o sentido da vida e o comportamento do ser humano no mundo (Raquel Senra, El Correo Gallego, 12-02-2017).
Os personaxes históricos son como o renglón sobre o que escribir, pero iso non quere dicir que me quede na súa peripecia histórica. Son unha disculpa para falar de cousas que me interesan: as relacións pais-fillos, a sombra do incesto, as dificultades para ser persoa autónoma das mozas e das mulleres ao longo da historia, o papel do oficio na construción personal, o peso da familia... Temas universais (entrevista de Ana G. Liste, Faro de Vigo, 15-02-2017).
Trala reforma de 1999 a Lei do rexistro civil permite mudar a forma dos apelidos para regularizalos ortograficamente cando a forma inscrita non se adecúe á gramática e á fonética da lingua correspondente. Con esta obra a RAG quere achegarlles aos rexistros civís "un elenco de formas estandarizadas que permitan aos cidadáns e cidadás exercer o seu dereito ao uso da forma correcta do seu apelido, un dereito que non figura explicitamente nas leis, mais que se infire da Lei de normalización lingüística" (Praza Pública, 15-02-2017).
Ambientada en Lalín no outono do 1946, a novela arranca cando un honesto avogado debe convencer aos descendentes dunha familia fidalga republicana para que vendan o seu pazo a un alto cargo do réxime franquista, encaprichado coa propiedade (El Correo Gallego, 16-02-2017).
«A cabeza do dragón é a primeira montaxe pública e profesional de Valle-Inclán en galego. É unha festa para a nosa cultura e a fin dunha anomalía. A imposibilidade partía dunha decisión privada e agora xa non teñen nada que dicir». As verbas son de Quico Cadaval, director da primeira peza do creador do esperpento que se representará en galego despois de que expirasen os dereitos de autor ao cumprirse 80 anos da súa morte (M. García, La Voz de Galicia, 17-02-2017).
Quéreselle facer unha reivindicación e unha homenaxe á nosa cultura, á popular por suposto, pero tamén á tradición cultural culta. Por outra banda, está a reivindicación da lingua coa chiscadela esa de poñer trazos dialectais nalgún caso que formaron parte dunha cultura milenaria potente (entrevista de Noelia Gómez, Sermos Galiza, 16-02-2017).
Chévere deu en estrear nesta terceira edición do Festival Escenas de Cambio o proxecto Cheverografías, un roteiro guiado para percorrer a xeografía teatral e vital da formación en Compostela (Alberto Ramos, Praza Pública, 17-02-2017).
O libro, dirixido a rapaces a partir de 11 anos, narra a fermosa relación entre un neno e o seu avó, cun canto á sinxeleza e á felicidade (Alberto Nova, El Correo Gallego, 19-02-2017).
A ferida do vento é, en certa maneira, unha continuación de Casas baratas. En Casas baratas chegara á adolescencia, e esta novela, que transcorre, en realidade, nunha semana, pode lerse como unha continuación. A ferida do vento está perto da concepción literaria de Carlos Casares, en concreto da súa segunda etapa, máis realista. A miña pretensión era, como dixen, homenaxear Vento ferido e, en xeral, a obra narrativa de Carlos e as súas teimas como escritor: facer historias accesibles, cun estilo directo, suxestivo, cunha sintaxe fluída, para chegar a un público amplo que inclúa a xente que non está afeita a ler (entrevista de Montse Dopico, Praza Pública, 19-02-2017).
Para Riestra, este libro é moi especial por moitas razóns, unha delas «o desafío de escribir en galego que foi moi excitante». Tamén asegurou: «Non hai fronteiras entre os xéneros, están aí para diversión dos autores e dos lectores» (Rodri García, La Voz de Galicia, 22-02-2017).
Ningún comentario:
Publicar un comentario