Revolta da freixa: Alberto Ramos. Máscaras rotas para Sebastian Nell

28.12.15

Alberto Ramos. Máscaras rotas para Sebastian Nell

Dous personaxes fronte a fronte libran un feroz combate de boxeo. Non usan os puños, senón as palabras para golpearse coas súas miserias. Son Sebastian Nell, actor británico, e Rebecca Graham, responsable de cultura do The Guardian. Profésanse un recoñecido odio mutuo e trátanse na entrevista cunha corrección desapiadada: “Este é o noso derradeiro asalto”, di o actor (p. 302). Máscaras rotas para Sebastian Nell preséntase como libro que recolle a trascrición desa entrevista non publicada no seu momento. Ambos os dous personaxes pretenden, grazas ao intercambio de roles, amosarse na súa verdadeira cara. A estrutura de entrevista permite que os propios personaxes vaian tirando as máscaras e se presenten sen hipocrisía, entendida no sentido etimolóxico do termo (representación). A entrevista está chea de pactos, intercámbianse preguntas -mesmo incómodas- e os contendentes esíxense sinceridade. Algunhas das concesións que se fan considéranas unha derrota.

A novela ten basicamente dúas lecturas. Unha como memorias dos personaxes, póstumas no caso de Sebastian Nell; outra como axuste de contas pendentes, pois entrevistadora e entrevistado atácanse lembrando personaxes que foron importantes nas súas vidas.

Sebastian resulta un personaxe repugnante porque o que realmente sentiu toda a súa vida foi noxo de si mesmo e das súas orixes: “En cada recanto de Cambridge respirábase diñeiro, aristocracia, elevadas formas herdadas das mellores escolas. Que pintaba eu alí? Nada. Sentíame perdido, sufrindo complexos…” (p. 43). A periodista dá unha breve descrición xeral do personaxe no momento de abandonar Inglaterra, pero que poden considerarse trazos caracterizadores da súa forma de ser: “Así marchou, coma se se tratase dun moderno pioneiro americano: coa cultura británica no caletre, a sensación de exilio na alma e o rancor tatuado na pel” (p. 152).

Ante os ollos do lector vanse construíndo dous personaxes a medida que pretenden destruírse. Atópase así cun Sebastian Nell caprichoso, posesivo, alcohólico, maníaco-depresivo (bipolar), diabético e enfermo de alzhéimer fronte a unha Rebecca Graham fría e ambiciosa que disfraza de rectitude a súa falta de virtudes. Mais non todo son cruces nestas moedas; tamén atopa o lector con dous individuos con grande capacidade de superación, esforzados e exitosos no seu traballo, que foron levando as desgrazas vitais sen escatimar sacrificios. O lector non rematará a novela sen dubidar da historia que se conta, pero sen chegar ao extremo do actor doente, que se sente un pouco os personaxes que interpretou: cítaos nas súas respostas e recoñéceos, ademais, no seu propio comportamento; por exemplo, imitando a Hamlet ou a Otelo, Sebastian Nell utiliza a periodista para que sexa o heraldo da súa historia. O actor, sen que se lle poida achacar totalmente á súa doenza, xoga coa confusión realidade / irrealidade: “Cando menos o agardas, cázate a irrealidade” (p. 302). En certa medida, o lector goza desta confusión.

Por razóns argumentais, a novela dá un amplo repaso ao mundo do teatro e do cine inglés e americano. Tampouco deixa de lado o marco histórico que lle tocou vivir ao personaxe principal, nomeadamente o situado entre a segunda guerra mundial e o thatcherismo, sendo este período o máis desenvolvido por mor da postura política do protagonista, que explica que cando os números se tornan vermellos a xente vólvese “furibundamente conservadora” (p. 315). Así e todo, ao lector non lle queda claro se a toma de postura política ou o compromiso de actor con causas sociais se basean na autenticidade, na teatralidade ou en ambas.

A novela estrutúrase en sete partes. Alterna o relato da xornalista coa transcrición da entrevista e remata, a xeito de apéndice, cunha cronoloxía da vida do actor.

Dictiografía