ocupando as horas nas discotecas, bares e nalgún “traballo” delituoso que lles vai solucionando a vida e lles permite, asemade, exercer de “piratas” antisistema.No momento en que Flavio Soriga nolos presenta están pasando o mal trago dun desengano amoroso. Esta desafortunada historia de amor será o pano de fondo das últimas accións dos tres homes.
Todos tres teñen unha experiencia vital difícil á que se enfrontaron con ansia de superación, malia non teren un futuro esperanzador. Pani, o narrador principal, canga resignadamente coa talasemia. Licheri, que segue a narración cando Pani morre por un asunto de saias, fora drogadicto. Corda considérase un escritor fracasado. Os tres, en definitiva, membros dunha xeración perdida, abafados por unha sociedade hostil, tan illados coma o propio espazo no que habitan.
Para o autor son tres “mozos namorados do mundo e da vida. Tres bandeirantes da esmorga e do tirar para diante como se poida, futuros directores de éxito e presentes malandros de pouco pelo, tres piratas do campidano, amantes de Andy Warhol e dos poetas rock, das noites en branco e das novelas americanas, das aventuras vividas e da necesidade de as soñar sempre de novo”.
2. O espazo en que se moven é simbólico, como ten sinalado Tomás Ruibal. Os tres personaxes
coñecen mundo e veñen reencontrarse no lugar onde teñen as raíces. Aman a súa terra, critícana con dureza e deféndena dos tópicos que a acoran nunha imaxe falsa ou xa superada, nin sequera útil para turistas. Segundo Marco Lauri, a novela de Flavio Soriga presenta unha Sardeña contraposta á das postais e á dos narradores que a describiron como unha colonia exótica para o mercado italiano; nesta novela damos cunha “Sardeña globalizada, posmoderna e tristemente discotequeira, na que discoteca é a ‘gaiola eléctrica dos monos’ e os pastores e mais os bandidos son homosexuais en conflito cos fillos”. Un país, en definitiva, que non ten nada que ver coa imaxe tradicional que del se dá.3. Os tres mozos viven á marxe da sociedade. Considéranse “piratas” e manifestan o seu desprezo polo sistema social con pequenos delitos que resultan aparatosos pero que non causan vítimas. Esta actividade delituosa tamén lles serve de entretemento mentres agardan polo seu primeiro traballo, que non saben cando chegará.
Marco Lauri, xa citado, apunta que o protagonismo non reside nos personaxes senón na “ansia de vivir”. E tamèn na “sardidade”.
Estes, e mais outros aspectos xerais, son analizados polo miúdo por Imaculada Otero Varela, que conclúe que estamos diante “dunha obra que nos ofrece un thriller, un retrato xeracional, unha reflexión social e, seguramente, histórica, unha novela “étnica”, unha novela sobre a globalización, un exercicio de esforzo estilístico, unha comedia, e, o que é mellor, un divertido e heteroxéneo
alargamento dos nosos horizontes cara outras realidades que, á fin, non nos resultan alleas”.4. Sitiografía
- Flavio Soriga: páxina oficial. O autor salienta que “baixo o ceo dunha illa do sur axítase un trío de mozos namorados do mundo e da vida”.
- Recensións da prensa italiana sinaladas na páxina de Flavio Soriga.
- Trasfegando ronseis fai unha estupenda lectura emocional da obra.
- Xornal de Galicia recolle a presentación da versión galega de Sardinia blues.
- Argumento de Sardinia blues na wikipedia.
- Artigo de Inmaculada Otero Varela sobre a versión galega da novela no blog da Editorial Galaxia.
- Recensión de Tomás Ruibal na páxina de Galaxia.
- Artigo de Giuseppe Petralia en Kult Underground.
- Recensión de Tonino Sitzia.
- Breve entrevista con Flavio Soriga en Lankelot.
- Punto e a capo dános unha ampla recensión crítica da novela.
- Flavio Soriga recomenda Sardinia blues.
- Letteratura d’azzardo fálanos desta novela “profunda e triste”.
- Francesco Erspamer fai unha recensión da novela en Italica
- Apuntamentos de Sandro sobre Sardinia blues.
- S'Archittu nei libri: unha viaxata literaria.
Flavio Soriga, Sardinia blues, Vigo, Galaxia, 2008.
Ningún comentario:
Publicar un comentario