Revolta da freixa: Roberto Vidal Bolaño. Mar revolto

11.2.13

Roberto Vidal Bolaño. Mar revolto

Baixo o título simbólico de Mar revolto Vidal Bolaño cóntanos a historia do secuestro do Santa María segundo a experiencia dun grupo de pasaxeiros de terceira clase. Ao espectador chégalle a historia en diferido e cando xa é un conflito resolto. No tempo do espectador os personaxes falan “con alguén a quen non vemos” ou “co mesmo ou con outro descoñecido a quen seguimos sen ver”, pero tampouco se pode dicir que os protagonistas dos feitos os vivisen dunha forma directa, salvo María e Mans de Prata que, por razóns de traballo, chegan a andar cerca dos revolucionarios. O resto dos ocupantes do camarote saben dos acontecementos a través dos altofalantes, da información de María, dos dixomedíxomes e da radio das ditaduras ibéricas, na que non acreditan moito.
Á parte do feito histórico, os personaxes amósannos a esperanza de que o idealismo revolucionario traia un aire novo para as súas vidas. Ata que o Santa María non se convertera en Santa Liberdade as cubertas do barco eran estancas segundo a clase social, salvo para María, que servía na alta e vivía na baixa. O control do trasatlántico polos revolucionarios democratizou as cubertas, polo menos así o ve o carteirista. A Regina permítelle realizar o soño dun baile nun salón de luxo e liberarse, aínda que sexa só un momento, das gadoupas do marido miserable.
Así e todo, cando comeza a representación xa sabemos que todo fora un fermoso soño e que as augas da historia e da ficción volveran ao vello rego.
A peza está inzada de elementos simbólicos entre os que destacan os nomes do barco e a carteira roubada dun revolucionario con documentos persoais, un poema a medio facer e nin un só billete, isto é, moita preparación e idealismo a rebordar, xente que non pensa en si mesma.

Imaxe
ruc.udc.es/dspace/handle/2183/7270

Mar revolto é unha obra de encarga (p. 15) que puña en marcha “un proxecto de coprodución teatral galego-portuguesa”, en palabras de Manuel Guede, quen engade que se procuraba “un espazo ficcional común, a pescuda dun imaxinario galego-portugués”. Outro dos condicionantes da obra foi o aspecto económico -unha constante na traxectoria teatral do noso autor- que determinaba un número preciso de seis personaxes.

Sitiografía