Jordi Sierra. Durmido sobre os espellos. O título.

Para o club de lectores de Durmido sobre os espellos, de Jordi Sierra i Fabra (Vigo, Galaxia, 2003).

Seica vos preocupa atinar co sentido do título da novela. Non vos preocupedes: atinarlle ou non non vai ser morte de cristián. Un erro de diagnóstico non vai supor mandar o paciente para a pataqueira, neste caso.
Durmido sobre os espellos. Descartamos a interpretación literal: o protagonista non está deitado a durmir coma un cepo encol dun espello. Acollémonos ó dereito a especular (verbo da mesma familia etimolóxica) sobre o título.
Collemos, pois, o título polo lado simbólico e relacionámolo coa cita de Nietzsche que abre a novela. Esta dános a imaxe dun espello embazado, aquel sinálanos un individuo non consciente. O espello é un elemento de múltiple valor simbólico. Para nós o máis doado é entendelo ó xeito do psicanalista Jacques Lacan: o rapaz que se ve reflectido no espello é consciente de que se está a ver a si mesmo; mais neste caso, o feito de estar durmido impídelle recoñecerse, saber quen é exactamente. E velaí está o miolo da cuestión. Na novela temos un mozo que non sabe verdadeiramente quen é el nin a súa familia; está como durmido sobre a súa propia imaxe vital. Nesa viaxe (iniciática) que fai a Cuba na procura das súas raíces, descubrirá datos que lle devolven unha imaxe máis cabal de si mesmo e dos seus. O espello deixa de estar embazado e o rapaz de estar durmido.
O espello simboliza aquí o coñecemento. Cando Diego "esperte", verá reflectida no espello da historia a verdade da súa familia e das súas orixes. E mentres o espello estea embazado e non reflicta toda a luz da historia, Diego vivirá "na sombra", como nos suxire a cita de Nietzsche.
¿Realmente é isto o que significa o título? Pois non volo sei. Pero se tedes unha interpretación mellor, facédema saber.
Aburiño.

(Imaxe da Wikipedia.)