E non foron estas as únicas medidas amables da acción de goberno. Pola época lévase e Inquisición ás Américas e o duque de Alba andaba a poñer orde nos Países Baixos."En ese año [1570], en efecto, son aplastados los moriscos granadinos, que se habían levantado en las Alpujarras contra las medidas dictadas por Felipe II a instancias del Concilio de Granada, prohibiéndoles el uso de sus vestidos, las bodas y las zambras, exigiendo que sus casas permanecieran abiertas por las noches y concediéndoles, en fin, un plazo de tres años para que aprendiesen el castellano". (Véxase en José María Ridao, Contra la historia, Barcelona, Galaxia Gutenberg/Círculo de Lectores, 2009, p. 125).
Imaxe Centro Virtual Cervantes
No que portén á lingua, houbo un rei (emérito) que soltou nun discurso que nestas variadas terras das Españas todo o mundo abrazou amorosamente o castelán. Se cadra, estaría a pensar neses amores que matan. En tempos máis achegados a nós temos escoitado aínda afirmacións máis amorosamente radicais sobre a unificación lingüística, a normalización, a "inmersión"...
Tornando á medida felipista, cómpre recoñecer que debeu de ser moi eficaz. Hoxe en día, con tres anos de escola de idiomas non se daría chegado ao B1. Claro que os afectados pola medida tampouco precisaban do certificado para acceder a un posto de funcionario. O que non me atrevo a preguntar é o que lles pasaría aos que non desen chegado nese tempo a un nivel aceptable de castelán, pero tampouco paga a pena preocuparse a destempo: iso ocorreu hai séculos, cando en España non se puña o sol.
Hoxe disque non hai conflitos lingüísticos nas Españas (salvo os que crean os tolos soberanistas) e, se os houber, aplicaríaselle o lerio do bilingüismo harmónico ou cordial e asunto arranxado. Este método éralle absolutamente descoñecido a Felipe II e iso obrigou a mouriscos e outras razas peregrinas a pórse ao día en castelán en menos tempo có que leva facer un máster. Cada época ten o seu aquel, ¿que lle imos facer?
Ningún comentario:
Publicar un comentario