9.12.17

Un escritor insatisfeito e defraudado: W. Fernández Flórez

Imaxe: Fundación Wenceslao Fernández Flórez
"No es sociólogo, es verdad. No es un gobernante, es verdad también. España no puede esperar de él más que la inactividad y el sopor; certísimo. Pero puede dar destinos, y su mano suave tiene una cautela prodigiosa para repartir los fondos de reptiles"
Lido o parágrafo sen ningunha referencia ao que ancoralo enseguida se nos vai a cabeciña a algunha siglapunto (Emepunto, Errepunto, Ipunto...) referida a persoeiros que exercen o poder ou lle andan ao axexo. Semella un anaco tirado dalgún artigo de opinión de hoxe mesmo.

Pero o texto está tirado dun artigo titulado "Panorama político", escrito por Wenceslao Fernández Flórez e publicado o 29 de setembro de 1915. Referíase a Eduardo Dato Iradier e soa coma se non pasasen máis de cen anos por el.

O estudo de José-Carlos Mainer* do que collo a cita de enriba apunta, ademais das políticas, outras causas da insatisfacción do escritor coruñés en lingua castelá. A saber:

“Independientemente de las razones que antes he citado como causa del «señoritismo» del escritor, sería injusto olvidar aspectos más sociológicos que psicológicos: la absoluta precariedad de la clase media gallega, separada del pueblo bajo por el abismo de una diferencia de idioma pero también sometida a una oligarquía muy caracterizada; víctima de un complejo de inferioridad frente a las gentes del resto de la península, pero vivero tradicional de funcionarios y militares, únicos status donde la seguridad del puesto neutralizaba la inestabilidad temperamental de los gallegos (muchas veces resuelta en sumisión aparente, astucia y frialdad). No creo que falten estos rasgos en nuestro escritor, uno de los pocos españoles de su tiempo que supo hacer del periodismo lo más parecido a un negocio saneado y a un empleo fijo”.
Se unha opinión coma a transcrita ao inicio mantén a súa frescura pasado un século, alguén máis que o seu autor se sentirá insatisfeito e defraudado. Semella que estamos vendo a representación da mesma obra no mesmo teatro. Non cambia nin unha coma do libreto nin os elementos da escenografía. Soamente se van renovando os actores e as súas chaquetas, e o único que podemos valorar é se representan mellor ou peor o papel que teñen asignado. Para os espectadores que sofren a representación la vida sigue igual. O no.
No que portén ao abismo lingüístico estamos dando agigantados pasos al frente.

_________________________________________________
*José-Carlos Mainer, Análisis de una insatisfacción: las novelas de W. Fernández Flórez. Madrid, Castalia, 1976. Citas das páxinas 69 e 17-8, respectivamente.

Ningún comentario: